24
Voor Elma de Vries duurt monstertocht enkele meters te lang
Elma de Vries heeft de Alternatieve Elfstedentocht al gewonnen. Ze is solo
op weg naar de winst in de monstertocht. Maar dan valt ze, vlak voor de streep.
Weer prijs voor de zwarte Okay-brigade
lma de Vries slaat de isola
tiedeken van aluminium
folie van zich af, ze wil
even niemand om zich
I heen hebben. Ze vloekt,
gooit er van alles uit. Zittend op een
koelbox, probeert ze de krankzinnige
finale van de Alternatieve Elfsteden
tocht te verwerken.
De marathon die de 33-jarige Frie
zin al eerder heeft gewonnen op de
Weissensee, in 2006. Nu, elf jaar later,
gaat ze opnieuw winnen. Ze heeft de
monstertocht over 200 kilometer ei
genlijk al gewonnen, want ze is solo
op weg naar de finishboog. De ach
tervolgers zitten achter haar, maar
hun rol voor de overwinning is uitge
speeld. Maar dan gaat De Vries on
deruit, vlak voor streep smakt ze
voorover. Glijdend schuift ze richting
de streep, maar juist op dat moment
glipt Lisa van der Geest haar nog
voorbij. „Wat moet je hier nou mee?"
De 27ste finale van de Alternatieve
Elfstedentocht bij de vrouwen is
haast niet met een pen te beschrij
ven, de omstandigheden maken er
een loodzware foltering van. De zon
heeft de bovenste laag van de Weis
sensee veranderd in slush-puppy-ijs.
De ijzers snijden er dwars doorheen,
schaatsen is klunen geworden. Groot
is eerder die week de vreugde in het
marathonpeloton als het parkoers be
kend wordt: een rondje van 25 kilo
meter, met voor het eerst sinds jaren
een passage bij het beruchte Dolomi-
tenblick. Maar tijdens de geseltocht
wordt het grote meer vervloekt. „Je
hebt daar een stuk ijs van vier kilo
meter dat zo slecht is", knikt De
Vries met haar hoofd richting de on-
heilsplek. „Vier kilometer heen, vier
kilometer terug. Zo slecht, dat heb ik
echt niet eerder meegemaakt. Je
kwam bijna niet vooruit."
Scheur in ijs
De Vries zit op dat moment in een
kopgroep van zeven rijdsters, die sa
men aan de laatste helse omloop zijn
begonnen. Ze ziet de een na de ander
onderuit gaan, maar weet zelf won
der boven wonder de scheuren te
ontwijken. Ze voelt zich de beste. „Ik
was absoluut de sterkste", blikt ze la
ter terug. „Ik wist dat ik ging win
nen." Tot die ene scheur in het ijs.
Die ene, die ze over het hoofd ziet.
„Ergens raak ik een gat en ik klap
voorover." Vanwege haar hoge snel
heid glijdt ze door, richting de boog.
Dan maar zo winnen, denkt ze. Ook
best spectaculair.
Het komt er niet van. De winnares
wordt in een paar tellen de schlemiel
van de Weissensee. „Ik gleed te hard
om overeind te krabbelen, maar ook
weer te zacht richting de boog. Die
stond tien meter te ver."
Na 299,990 kilometer slaat het
drama toe, drie schaatssters halen
haar in. Lisa van der Geest kroont
zich tot de kampioene van de Weis
sensee, Anne Tauber en Ankie IJtsma
weten De Vries ook voor te blijven.
Vierde wordt ze, zelfs geen podium
plaats. „Misschien is er nog een pu
blieksprijs?", vraagt ze met een iro
nisch lachje op het gezicht.
Iets verderop hangt een totaal ge
sloopte Van der Geest in de armen
van de ploegleiding. Ze huilt. Van
vermoeidheid, van de pijn, van alles.
Ik gleed te
hard om
overeind te
krabbelen,
maar ook
weer te
zacht richting
de boog
„Het was zo zwaar, echt niet nor
maal. Die laatste ronde ben ik wel
tien keer gevallen. Elke keer krijg je
dan die klap op je longen en je rib
ben. Alles deed pijn, ik kon niets
meer. Het was echt niet leuk, ik doe
dit nooit weer. Volgend jaar de titel
verdedigen? Dat zullen we nog zien."
Ze schudt nog eens het hoofd, legt
het op de schouder van haar ploeglei
der. „Elma viel en toen won ik." Ab
surd, noemt ze het. „Voor mijn ge
voel hebben we acht uur over die
laatste ronde gedaan. Ik geloof niet
dat de Hel van '63 zwaarder was, dat
kan niet."
MANNEN
Contrast
donderdag 2 februari 2017
'De Hel van '63? Nee, die
was zeker niet zwaarder'
Ralph Blijlevens
Techendorf
Elma de Vries (r) gaat na een
tocht van 199,990 kilometer vlak
voor de finish onderuit op de Weis
sensee en eindigt 'slechts' als
vierde. Onder: de valpartij in beeld.
FOTO VINCENT RIEMERSMA& SCREENSHOTS NOS
-Elma de Vries
TECHENDORF Huilend stond
het groepje volwassen kerels
bij elkaar. Huilend hing Crispijn
Ariëns als winnaar van de Alter
natieve Elfstedentocht om de
schouders van de huilende ver
zorger. Huilend keek Peter de
Vries van de marathonformatie
Okay Fashion Jeans toe hoe
een snikkende nummer twee
Frank Vreugdenhil ploeggenoot
Ariëns in de armen viel.
Ook bij de mannen eindigde de
200 kilometers lange tocht op
de Weissensee in een grote
emotionele apotheose. Na de
zege van Ingmar Berga zater
dag tijdens het Open Neder
lands kampioenschap - en de
derde plek van Ariëns - was het
weer raak voor de formatie van
ploegleider Peter de Vries.
Pakt tijdens het reguliere mara
thonseizoen op het kunstijs het
A-ware team van Jillert Anema
negentig procent van de prij
zen, op de Weissensee heerst
de zwarte brigade van De Vries.
„Als ploeg rijden we hier zo
goed, we winnen met z'n allen
alles tot nu toe", zegt Ariëns.
„Dit is zo geweldig, mijn mooi
ste overwinning ooit."
Met het ingaan van de laatste
ronde demarreerde hij weg uit
de kopgroep. „Die eerste me
ters deden gigantisch zeer.
Maar als je eenmaal weg bent
en weer in je ritme zit, voel je
niets meer. Ik heb 15 kilometer
lang alles gegeven." Titelverde
diger Niels Mesu eindigde als
derde.
