COLUMN MONICA
Mensen kijken me
geïrriteerd aan als ze
hun lange slagen voor
mij moeten inhouden
Als Monica aan schaatsen denkt, krijgt ze
visioenen van pijnlijke voeten, knakkende enkels
en ijskoude tenen. Vooral ijskoude tenen.
Monica Beek is journalist
en heeft twee dochters.
magazine 15
0 REAGEREN?
monica@persgroep.nl
Holland-gen
Ik heb een vriend die Elfstedenrijder is. Hij
zegt het met veel nadruk, vooral op dagen
dat de temperatuur enige tijd onder nul
dreigt te raken. Twee maal zelfs, die
Elfstedentocht. En daarna volgt een lofzang
op de ijzers en het ijs. Over zijn noren,
krakende zwarte vlaktes, vaseline op het
gezicht, de lange onderbroek en wind op
de kop. Ik knik wat en maak instemmende
geluiden. Hmm, jaja.
Maar eigenlijk snap ik er niks van. Ik mis een
Holland-gen. Als heel het land van ijsgekte
begeven is en veel te vroeg 'it giet oan' gilt,
wil ik me onder mijn dekbed verstoppen. Als
ik aan schaatsen denk, krijg ik deze visioenen:
pijnlijke voeten, knakkende enkels, beurse
knieën en ijskoude tenen. Vooral ijskoude
tenen. En handen. En neus. En oren. En
mensen die me geïrriteerd aankijken als ze
hun lange slagen moeten inhouden voor zo'n
stuntelaar als ik. Ja, ja, het ijs is van jullie.
De kans is groot dat ik deze dagen toch op
de dichtstbijzijnde bevroren sloot sta of heb
gestaan, als de voorspellingen van verleden
week zijn uitgekomen tenminste. Die vertel
den dat we ons konden opmaken voor een
echte winterperiode. Beter nieuws had ik
Oudste en Jongste Dochter niet kunnen geven,
want die hebben het schaats-gen wel. Jongste
Dochter mocht laatst mee met een vriendinne
tje naar een kunstbaan, om er alvast in te
komen. Ik twijfelde of ik de kinderschaatsen
met vier ijzertjes zou meegeven of de echte,
die we van de zomer op een rommelmarkt
hadden gekocht. Ze eiste de echte schaatsen
en naar later bleek terecht: het ging als een
zonnetje. Ook Oudste Dochter
heeft verleden keer dat er ijs
lag al bewezen dat ze uit de
Hollandse klei is getrokken:
die kon er (helaas) geen ge
noeg van krijgen. Alleen met
beloftes van warme chocola
demelk en slagroom kon ik
haar van de sloot krijgen.
(Dank overigens aan al die
fanatieke ouders die baantjes
sneeuwvrij vegen.)
Ik hou van de winter, echt.
Wandelen door verse sneeuw.
En ook zonder sneeuw wil ik
graag naar buiten bij -5. Maar
dan wel veilig geankerd in
mijn bruine laarzen, warm
gevoerd van teen tot schacht
en voorzien van een spekzool
met adequaat profiel. Dat is
schoeisel - ik hoef niet eens
sokken aan om warme tenen
te houden - waar je iets aan
hebt als het vriest. Niet een
schamel lederen voetje waar
een scherpe ijzeren balk aan
gesoldeerd is om op te balan
ceren. Wie heeft zo'n onzalig
ding ooit kunnen bedenken?
Twee Elfstedentochten.
Mochten het er onverhoopt
drie worden, dan juich ik mijn
schaatsvriend ergens in de
buurt van Bartlehiem natuur
lijk wel toe, in mijn warme
laarzen, met een vlaggetje in
mijn hand. Want een feestje
dat gelijk staat aan Konings
dag in het kwadraat plüs het
winnen van het WK voetbal én
het Eurovisie Songfestival, dat
wil ik niet missen. Zo Hollands
ben ik dan ook wel weer.
