te kijken, terwijl ze er zelf geen benul van heeft. Maar ik vind dat dit verhaal verteld moet worden. Mensen zijn geneigd alleen de leuke kant van hun leven te tonen, ik vind dat te makkelijk." Haar film is, zegt ze, ook bedoeld om mensen wakker te schudden. „We wor den nu allemaal zo oud - en we denken er amper over na. Maar je móet erover nadenken! Hoe wil je gaan wonen als je hulpbehoevend bent? Vind je gelijk gestemden met wie je dat samen gaat doen? En moet je sparen om dat te kunnen doen? Verwacht nou niet dat de overheid dat voor onze generatie allemaal nog gaat betalen. Dat verwacht ik ook helemaal niet, dat kan gewoon niet meer. We willen er niet aan denken, maar het moment komt." Haar moeder zit nog steeds in het kleinschalige tehuis. „Ze praat nog maar heel weinig. Ze weet niet meer hoe mijn kinderen heten, hoe mijn vriend heet. En ze vraagt me niet meer hoe het gaat, dat mis ik het meest. Vroeger belde ze me vaak op. Als ik me niet goed voelde, had ze dat na één tel al in de gaten. 'Wat is er, Heieen?' Dat is er niet meer. „Maar ze lacht als ik binnenkom, ze weet wie ik ben en ze vindt het fijn als ik haar hand vasthou. Het is goed." Ze is blij dat ze het allemaal gedaan heeft, zegt ze. Maar even later vertelt ze dat er ook momenten van twijfel zijn. „Omdat ik niet weet hoe het zou zijn gegaan als ik haar niet uit haar huis zou hebben gesleept. En haar niet zou hebben gepusht om die heupoperatie te ondergaan. Het klonk allemaal prachtig, zo'n tuinhuis, maar ze heeft er amper vier maanden gezeten." „Dat weet ik zeker. Ze is harder achter uitgegaan sinds ik heb ingegrepen. En dat is een heel hard gegeven. Ik ben degene die haar heeft weggehaald, hè? Ik heb die oude boom verplant. Het was natuurlijk een duivels dilemma, want ze was zo bang toen ze nog in die flat woonde. En ze had zoveel pijn voor die heupoperatie. Maar door al die verande ringen is het sneller gegaan, ben ik mijn moeder sneller kwijtgeraakt. Dat vind ik nog steeds heel moeilijk om te aan vaarden. Het was makkelijker geweest als ze die knopen allemaal zelf had door- Gemis 'Vroeger belde ze me vaak op. Als ik me niet goed voelde, had ze dat na één tel al in de gaten.' Ben je bang dat het haar dementie heeft versneld? 12 zaterdag 21 januari 2017

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2017 | | pagina 72