14 WEE
Laat Leo van Halen maar
schuiven. Bakkerszoon in ruste,
bruggenbouwer bij de provincie,
hoeder van de Middelburgse
voetbalhistorie en aanbidder van Azië.
PORTRET LEO VAN HALEN A
Als we met ons
reisgezelschap van
twaalf man de trein
in gingen, werd het
hele perron voor
ons vrijgehouden
eo van Halen is een
keurige man. Het ar
chetype van een inwo
ner van de ambtena
renstad Middelburg.
Netjes gekleed, een
I open geest en waardig
in zijn woorden. Maar de krasse ze
ventiger voelt zich ver van huis net zo
senang. Met name in het Verre Oos
ten, waar hij regelmatig op vakantie
gaat. Zijn appartement in Middelburg
verraadt de voorliefde voor Azië. Een
Chinese vaas op de kast, een lang
werpig schilderij van een Srilan-
kaanse paalvisser en Indonesische
hoofden, getekend op echte bladeren
waarvan de nerven nog te zien zijn.
Maar meer nog dan deze tastbare her
inneringen aan zijn vele reizen, koes
tert Leo van Halen de beelden in zijn
hoofd.
„In China werden we als vips behan
deld. Het was eigenlijk schandalig.
Als we met ons reisgezelschap van
twaalf man de trein in gingen, werd
het hele perron voor ons vrijgehou
den. Pas als wij erin zaten, werd er
een seintje gegeven en mocht de ge
wone man de trein bestormen. Be
pakt en bezakt zochten die sneller
dan de trein hun plekje. Absurd na
tuurlijk."
„Maar ik wilde juiste contact met die
mensen maken en ben door de trein
gaan wandelen. Het grootste struikel
blok was natuurlijk de taal, maar met
handen en voeten kom je toch een
heel eind. Ik ben bijvoorbeeld geen
roker, maar toen ik een sigaretje
kreeg aangeboden, heb ik dat toch
aangenomen. Gewoon om contact te
hebben."
„In diezelfde trein zaten we in het
restauratiegedeelte te eten. Kwam er
een oude Chinees langs, met zo'n
sikje, weet je wel. Per ongeluk stootte
hij mijn biertje om. Kan gebeuren,
never mind. Een paar dagen later zat ik
weer in de trein. Kwam ik heel toe
vallig diezelfde Chinees tegen en -
echt waar - die kwam me een biertje
brengen. Van die kleine dingetjes,
grandioos."
„Dat zit in mijn karakter. Mijn vader
had een bakkerij in Middelburg, bij
de Houttuinen, waar nu Brammetje
Dump zit. Daar moest ik helpen. Op
de bakfiets ging ik brood bezorgen. Ik
vond het leuk om mensen iets aan te
smeren. Wil je dit niet of dat? Dan
waren ze het zo beu, dat ze zeiden
'geef dat dan maar'. Vond ik geinig.
Met mensen omgaan heb ik daar al
geleerd."
„Het was een eenmanszaak en dat
vrat energie van mijn vader. Daar heb
ik zoveel ellende gezien. Er werd nog
gestookt met hout en kolen. Dat
moest naar de kelder gebracht wor
den, gezaagd en gekliefd. Loodzwaar.
Vroeg opstaan, laat naar bed. En wat
dacht je van de bakkersbenen; open
enkels van het lange staan. Er is wel 's
over gepraat, maar ik wist dat dat niet
mijn job was."
„Bij de provincie, ik deed onder meer
personeelszaken voor de PSD, de
veerdiensten. In dat vak ben ik ook
naar de mensen toe gegaan. Voor de
PSD'ers was de provincie altijd een
ver-van-mijn-bed-show. Wij hebben
een spreekuur ingevoerd. Werd je ge
beld: 'Namens de mannen van ploeg
6, waar blijft onze poen?' Zo ging dat
dan. Maar ze wisten ons toen wel te
vinden."
PASPOORT
„Ze merkten dat we aanspreekbaar
waren, dat we luisterden. Dat vind ik
belangrijk. Er zijn veel mensen, die
horen een verhaal en beginnen met
een: ja maar, IK heb dit, IK heb dat.
Dan wordt er niet meer geluisterd
naar die persoon, ze stellen hun ei
gen probleem aan de orde. Daarvoor
heb ik altijd gewaakt. Jij wilt iets ver
tellen, jij hebt problemen: kom maar
op met je verhaal."
Met die instelling zet Leo van Halen
zich ook al meer dan een halve eeuw
in voor de voetbalclub Middelburg,
tegenwoordig Zeelandia Middel
burg. Hij was er 32 jaar jeugdleider,
waarvan 29 jaar bij de oudste jeugd,
die op hoog niveau speelde. En hij
was alom bekend als meer dan punc
tuele secretaris van één van de
grootste en sowieso succesvolste
clubs van Zeeland.
„Die tijd koester ik. De sfeer was ge
weldig, intiemer dan nu. Op zater
dag kwam iedereen al samen voor de
wedstrijdbespreking, zondag na de
wedstrijd dronken we een borreltje
in de kleedkamer en daarna gingen
we naar de stad, waar hotel 't
Raedthuys ons clubhuis was. Vrou
wen, tegenstanders en scheidsrech
ter, iedereen ging mee."
„Dat klopt. Bij de wedstrijden tegen
Vlissingen stonden er vier-, vijfdui
zend man langs de lijn. Bij de wed
strijden om het landskampioen
schap liep dat op tot zeven-, achtdui
zend. Maar ik moet eerlijk zijn: bij
een reguliere competitiewedstrijd
waren er ook maar zo'n 250 beta
lende bezoekers, hoor. Plus eigen le
den, dan kom je op 400 ofzo."
„Hij speelde in de jaren 80 met de
Los Angeles Aztecs tegen Middel
burg. Dat is wel iemand die ik be
wonder. Een vrije vogel, iemand die
zijn eigen weg ging, hij had geen
boodschap aan al die besturen in
dure pakken. Zelfben ik niet zo. Ik
ben meer de compromiszoeker, ie
mand die probeert in overlegsitua
ties iets te bereiken. Maar ik zie gelij
kenissen met Cruijff."
„We zijn op dezelfde dag jarig, hoe
wel hij één jaar jonger was dan ik. Hij
kwam ook uit een middenstandsmi
lieu waar het hard bikkelen was. Zijn
nummer 14, ook een gelijkenis. Ik
heb 14 jaar het clubhuis van Middel
burg beheerd, ik heb 14 jaar in het
bestuur gezeten van de landelijke
bond amateurverenigingen en ik heb
14 jaar jeugdsportkampen in Zeist
georganiseerd. Het zijn niet meer
dan toevalligheden hoor."
Toeval speelt ook een rol in de verre
reizen van Leo van Halen. Wie komt
er in het drukbevolkste land ter we
reld nu twee keer dezelfde Chinees
tegen... Ja, natuurlijk, hij zoekt het
ook op, want binnen de georga
niseerde reizen stapt hij het
liefst buiten de gebaande pa-j
den. De derdeklassecoupé
binnen, naar de rieten
hutjes achter het vijf
sterrenhotel, de bush-
bush in.
„In Sri Lanka werd ik
door twee beach
boys benaderd om
in hun kano over
een meer te varen.
Echt in zo'n holle j
boomstam. Twee j
man peddelen,
Leo in het mid- i
den. Die kano
was hartstikke J
lek, dus on
derweg
schepten we
het water
eruit. Met
pijn in mijn
poten kwa
men we bij
het huisje
van één van
die mannen
aan. Daar
hebben we 1
nog een
kopje thee
gedron
ken."
„Na overleg met de ouders heb ik het
gedaan. Stond ik daar in een hutje bij
een bed met een opgebaard kind met
twintig treurende mensen erom
heen. Dat vergeet je nooit. In Neder-
zaterdag 21 januari 2017
GO
Bakkerszoon is thuis
in het Verre Oosten
Rudy Boogert
Het contact met mensen, dat past
bij Leo van Halen?
Maar je ging niet in de bakkers-
business.
Zoals het een rasechte Middelbur
ger betaamt, kwam je in de ambte
narij terecht.
Leo van Halen is
geboren op 25
april 1946 in Mid
delburg. Hij volgde
de ULO en trad
daarna in dienst
van de provincie,
waarvoor hij 44
jaar werkte. Eerst
bij de salarisadmi
nistratie, vervol
gens als schrijver
van de sociale jaar
verslagen en arbo-
zaken en uiteinde
lijk als medewer
ker arbo-wetge-
ving.
Vanaf begin jaren
60 is hij al als vrij
williger actief bij
de voetbalclub
Middelburg, begin
deze eeuw doorge
start in Zeelandia
Middelburg. Hij
was er jarenlang
jeugdleider (32
jaar) en secretaris
(16 jaar). Hij ver
richt er nog altijd
hand- en spandien
sten.
Jullie speelden wedstrijden met
duizenden toeschouwers rond het
veld. Dat zie je tegenwoordig niet
meer.
Je hebt Johan Cruijff ook ont
moet.
Vertel.
„Ik werd
uitgenodigd
om de vol
gende dag
naar de 50ste
verjaardag van
zijn moeder te ko
men. Hoe bijzonder
is dat? Ik ben de hele
week met ze opgetrokken''
en tegen het einde gebeurde
er nog iets bijzonders. Een
neefje van hen overleed en mij
werd gevraagd of ik foto's van het
dode jongetje wilde maken. Ik vond
het niet gepast, maar daar was het
juist gebruikelijk."
