Van klein denken
is nog nooit iemand
groot geworden
DAVID ARJAN
In ons diepste wezen
zijn we nog steeds
jager-verzamelaars
David en Arjan hebben één doel: Nederland
het gelukkigste land van de wereld maken.
èUil
De laatste keer dat we moesten vluch
ten voor een sabeltandtijger is best
wel even geleden. Net als de laatste
keer dat in de winter al het eten op
raakte. Want het is 2017 en het
leven ziet er in Nederland niet meer zo uit.
We kennen geen werkelijke schaarste meer. Er
komt water uit de kraan. Er liggen bananen in
de supermarkt. En we hebben een dak boven
ons hoofd.
Onze hersenen zijn daar nog niet aan gewend.
Ze zijn gebouwd in een tijd dat elk moment
alles kon opraken. In ons diepste wezen zijn
we nog steeds jager-verzamelaars. Kijk maar
hoe lastig we het vinden om spullen weg te
gooien, omdat je nooit weet wanneer je ze
weer nodig hebt. Of kijk maar hoe gevoelig we
zijn voor koopjes die 'alleen vandaag' voorde
lig zijn. Reclamemakers gebruiken termen als
'op op' en 'laatste kans', omdat ze weten dat
we denken in tekort. Zelfs als je het doorhebt,
trap je er nog in.
Je ziet het in allerlei verschillende vormen
terugkomen in onze taal en in ons denken. We
vinden het heel normaal dat er 'maar één de
beste kan zijn'. Maar waarom eigenlijk? We
vinden het heel normaal dat we 'druk, druk,
druk' zijn en nergens aan toe
komen. Maar waarom eigen
lijk? Waarom geloven we nog
steeds dat er te weinig tijd,
geld, waardering of liefde
in de wereld is voor ons
allemaal?
Het uitgangspunt in al die
situaties is steeds hetzelfde: je
moet beschermen wat van jou
is, het is gevaarlijk om het
kwijt te raken en kansen doen
zich slechts beperkt voor. Als
je een tijdje naar die punten
kijkt, zie je al snel dat het
allemaal aannames zijn. En
als je er nog wat langer naar
kijkt, zie je dat ze gebaseerd
zijn op allemaal dezelfde
emotie: angst.
Dat was vijftigduizend jaar
geleden ook heel terecht.
Want er lag gevaar op
de loer en de winters
waren koud. Maar wat
toen effectief was, is
dat niet per se vandaag
nog steeds. Wanneer je
denkt in tekort, terwijl
je leeft in een wereld
van overvloed, gaat het
mis. Je krijgt stress van
alle keuzes. Je hebt het
gevoel dat je niks mag
missen. En je gaat nog
beter beschermen wat je
hebt, omdat je vijftigduizend
jaar oude hersenen je vertellen
dat het elk moment weer van
je afgepakt kan worden.
Probeer dit weekend eens deze
gedachte: er is genoeg voor ie
dereen, ook voor mij. Ik hoef
niet te haasten. Ik hoef niet te
vechten om mijn deel. Andere
mensen zijn net zo te vertrou
wen als ik. En die sabeltandtij
ger blijft heus wel weg
vandaag.
r
magazine@persgroep.nL
62 zaterdag 21 januari 2017
WG
