Ik probeer deze mensen
zichzelf Ie lalen terugvinden
12
plekken van
§ö§fl
De Syrische kampioen
kleiduivenschieten is
druk aan het timmeren
in zijn net betrokken
Vinex-woning. Hij heet
Zaher Shalhoub, is 45 jaar, bouwcon-
structeur van beroep, een uitstekend
schutter dus, en na tien desperate
maanden in noodopvangen en azc's
eindelijk herenigd met zijn vrouw en
drie kinderen.
Simone Kennedy geeft haar pro
tégé bij binnenkomst een warme
omhelzing. Ze trof hem maanden
terug moederziel alleen in de nood
opvang op de oude vliegbasis in
Soesterberg. Als lid van de druzen-
minderheid zocht Zaher weinig aan
sluiting bij zijn Syrische landgeno
ten. „We hadden vanaf het begin een
klik. Hij is een sterke man, maar ie
dereen heeft zijn breekpunt. Zijn
beste vrienden zijn vermoord, zijn
vader stierfin Syrië toen hij hier zat.
Dus kreeg hij mijn schouder om op
te leunen. Ook als ik straks minder
nodig ben, blijven we vrienden."
Druzen zijn traditioneel goede
schutters, vertelt Simone onderweg
naar de supermarkt, waar ze de lunch
inslaat voor het gezin. „En Zaher was
de beste van allemaal. Daarom zat het
leger van Assad ook achter hem aan.
Ze wilden hem inlijven als sluip
schutter, maar hij weigerde op zijn
eigen volk te schieten. Daarom moest
hij alles achterlaten en vluchten."
Ze regelde kortgeleden een lidmaat
schap bij een schietvereniging. Zaher
bloeide er helemaal van op. „Dat
klopt", zegt hij in onberispelijk En
gels. „Het was de eerste keer dat ik
even niet aan de oorlog hoefde te den
ken. Simone is my big support. Zonder
haar stond ik hier nu niet. Echt niet."
Het is wat ze beoogt met
haar werk: ontheemde
mensen weer dichter bij
hun dromen en talenten
brengen. „Dat is zó belang
rijk. Wie ze waren en wat
ze deden is bij de meesten
verdwenen onder een
dikke laag ellende en ver
driet. Ik probeer ze zichzelf
te laten terugvinden."
Onderweg naar het offi
ciershotel dat op de gesloten
vliegbasis dienstdeed als
noodopvang, stromen de
woorden. Ze moet er het af
gelopen jaar honderden ke-
ren heen zijn gereden. Ze liet er tra
nen van verdriet, maar net zo goed
van vreugde. „Ik heb er van de ene
kant vreselijke herinneringen aan. De
onmacht van de vluchtelingen, de
gekmakende bezorgdheid over ach
tergebleven gezinsleden en de wur
gende onzekerheid over wel of geen
verblijfsstatus en wel of geen gezins
hereniging. Toch is het ook een plek
van hoop, omdat hier hun nieuwe
toekomst begon. In de opvang leer
den ze elkaar en ons, hun nieuwe
vrienden, kennen. De meesten kiezen
SS SSÖS
Amersfoort als woonplaats vanwege
de sterke banden met de vrijwilligers.
Hun inspanningen zijn onbetaalbaar.
Zij zijn de echte helden
in dit verhaal."
De opvang in de ge
vangenis van Alphen
aan den Rijn ervoer het
ChristenUnie-raadslid
als allesbehalve hoop
gevend. „Ik ben daar
veel geweest. Het was
in één woord vreselijk.
Het Centraal Orgaan
opvang Asielzoekers
(COA) liet de boel
runnen door oud
cipiers. Er kon geen
lachje of geen vrien
delijk woord vanaf.
Op de open celdeu-
Vluchteling
krijgt hulp in
Amersfoort
Het Amersfoortse
ChristenUnie-raadslid
Simone Kennedy groeide
afgelopen jaar uit tot
beschermvrouw van
menig vluchteling. Met
raad en daad staat ze
nieuwkomers bij.
ren na voelde het gewoon als een ge
vangenis. You bring humanity, zeiden
de bewoners tegen me, terwijl ik in
eerste instantie niet meer deed dan
naar ze luisteren en hoop bieden. Ze
noemden me daar angel. Ergens vond
ik dat wel mooi. Het bewijst vooral
hoe de menselijke maat in dat ver
schrikkelijke gebouw werd gemist."
Bij de entree naar de oude vliegbasis
blijft de slagboom naar beneden: geen
afspraak met bewoners, dan ook geen
toegang. Een paar whatsappjes later
draaien we alsnog de parkeerplaats op.
In de verte staat Zahra al op de uitkijk.
Als ze Simone ziet uitstappen, zet ze
het op een drafje. De vrouwen vliegen
elkaar in de armen. „Hoe is het? Kom
koffie drinken. Niet weggaan hoor. Ik
wil vertellen", roept de frêle Syrische
met een glimlach van oor tot oor.
Op het kamertje van haar en de
kleine Mohammed passen amper
twee bedden en een bureautje, maar
Zahra is gelukkig. Omdat haar man
polio heeft, maakte niet hij maar zij
vorig jaar de gevaarlijke oversteek.
Haar echtgenoot en twee dochters
bleven achter in Syrië. Murw van het
oorlogsgeweld en de uitblijvende ge
zinshereniging sloegen ook zij uit
eindelijk op de vlucht. Sinds een
maand zijn ze veilig in Nederland.
Dat het gezin tot nu toe maar één dag
samen was, daar haalt Zahra haar
schouders bij op. „Het is de proce
dure. Eerst moesten ze naar Ter Apel,
toen naar Wageningen en nu zijn ze
in Arnhem. Maar ik kan wachten."
Mohammed niet. Hij gaat voetbal
len met zijn vriendjes, ratelt hij in
vlot Nederlands. Van de bange kleu
ter die zich een jaar geleden in de
crisisopvang in Amersfoort nog ver
stopte achter de rokken van zijn
moeder, valt niks meer te bespeuren.
Simone krijgt een afscheidsknuffel.
Ze is lief, vindt Mohammed. „Joh.
Hier word ik toch zo gelukkig van.
Kijk eens wat ik ervoor terugkrijg.
Begrijp je nu waarom de energie
blijft stromen bij ons vrijwilligers?
Al was het thuisfront er halver
wege vorig jaar wel even klaar mee,
erkent ze ruiterlijk op de terugweg.
„Mijn kinderen begonnen me te mis
sen, mijn man ook. Het is nu meer in
balans. Maar ik ga er niet mee stop
pen. Nog niet in elk geval. Als status
houders komen de vluchtelingen in
een nieuwe en cruciale fase. Het
'gewone' leven gaat beginnen. Met
school voor de kinderen, met het
leren van de taal, met zoeken naar
werk, contacten maken. Verplaats je
zelf in gedachten maar eens naar een
vreemde cultuur in een ver land
waarvan je de taal nog niet machtig
bent. Dat is het dus."
Ze broedt alweer op een rijbewijs
project. „De volwassen Syriërs die
hiernaartoe zijn gevlucht, kunnen
bijna allemaal autorijden. Vergeet
niet dat het een welvarend land was.
Het punt is: hun rijbewijs is niet gel
dig hier. Voor dure rijlessen en exa
mens hebben ze geen geld, terwijl
een rijbewijs de kans op werk aan
zienlijk vergroot. Ik ga eens aan wat
knoppen draaien om een traject voor
ze te regelen. Ik zei het al: we zijn nog
lang niet klaar."
vrijdag 20 januari 2017
Vorig jaar werd gekenmerkt door aanslagen, een coup en het overlijden van grote
artiesten. Maar er was ook hoop: mensen werden gered en uit de brand geholpen.
Vandaag: Simone Kennedy (CU), die zich onvermoeibaar inzet voor ontheemden.
'Zonder haar stond ik hier niet'
2 AMERSFOORT
fietsend kind
Zaher Shalhoub, die
vluchtte uit Syrië, en
raadslid Simone Ken
nedy in Zahers nieuwe
woning.
FOTO FRANS KANTERS
Inbrekers kunnen lang
ongestoord gang gaan
Hostelbewoner had
- n-Hcrdak na bedreigingen
Marco Willemse
Amersfoort
