Iedereen leefde mee, mensen
stonden te huilen in de winkel
'We houden de droom
van Ed samen in leven
14
1 plekken van
Ét$lÉ
Het bord aan de overkant
van de straat belooft een
stunt. Een kilo jonge kaas
voor 6,95. Twentse Bun
ker met pesto gaat voor
dezelfde prijs, maar dat is dan voor
een pond. Binnen in deze kaaswinkel
- let op het opstapje - in Vriezenveen
staat Eduard Kerkdijk (46), naamge
ver en uitbater van Ed's Kaashuis, te
lefonisch bestellingen door te geven.
Alleen geen kaas. „Worst. Vier soor
ten toch?", vraagt hij aan zijn vrouw
Belinda (42). Ze knikt.
Al bellend loopt Ed even later de
keuken binnen. „Sorry, het is druk, ik
ben zo klaar. Maar ik laat de winkel
open." Drie keer tijdens het gesprek
roept de winkelbel hem naar voren.
Wie goed oplet, zal het opvallen dat
hij aan zijn rechterhand een vinger
en kootjes mist. Je moet het bijna we
ten, anders zie je het niet. Stevige ke
rel, deze kaasboer.
Aan de keukentafel zit buurvrouw
Bertine Reekers. Voor Klariska Hol
land, de andere buurvrouw, is geen
plek aan tafel. Ze leunt tegen een
kastje. Het is mede aan deze twee
vrouwen te danken dat Ed's Kaashuis
in 2016 open kon blijven. Op oude
jaarsdag explodeerde uit het niets het
mengsel van zwavel en natriumchlo-
raat dat Eduard Kerkdijk had ge
maakt voor de klaphamer. Dat is een
simpel apparaat, een alternatief voor
vuurwerk, waarbij de hamerkop in
een bakje met het mengsel valt. „Het
geeft een nog hardere knal dan car
bid. Het is een lokale traditie en ei
genlijk gaat het nooit mis."
Dit keer wel. Het goedje explo
deerde in zijn hand en sloeg tegen
zijn gezicht. Vingers weg. En hij zag
niks meer. „Ik wou om me heen kij
ken. Maar ik zag niets
meer. Niets."
Bertine Reekers stond
oliebollen te bakken, al
net zo'n traditie, toen de
telefoon ging. „Zij was
het", en ze wijst naar Kla
riska Holland. „Ik ken haar
mijn halve leven. Ze zei al
leen dat het nooit meer
goed kwam met Eduard.
Als zij zoiets zegt... Trek de
stekker er maar uit, riep ik,
dit jaar geen oliebollen."
Alleen, wat konden ze
doen? Hooguit de winkel
open houden. De winkel.
Eds droom. „Eerder was ik vrachtwa
genchauffeur", zegt hij, schrapend
met het lepeltje in zijn koffiekopje.
„Ik wilde iets voor mezelf. Daar liep
ik al een hele tijd mee rond." Kaas
moest het worden. „Ik had met het
product gereden. Kaas is fijn spul."
Klariska: „Ik zei tegen Bertine: als
zij het willen, houden wij de winkel
open. Zo is het gegaan. Het moest
snel." Bertine: „Kaas verschimmelt
en gaat kapot. Dat mocht niet. De
winkel is niet dicht geweest."
Vrijwilligers kwamen uit het hele
dorp aangelopen. „Mensen hier uit
de straat, maar ook van verderop, die
wij helemaal niet kenden." Zo hield
Vriezenveen de winkel
open. In de hoop dat Ed
het ooit weer zou kun
nen overnemen. Hoop
die er eigenlijk niet
was. Belinda Kerkdijk:
„In het ziekenhuis
stonden zes, zeven
dokters. Klompen aan,
schorten voor. Achter
het muurtje lag mijn
man. Er werd gezegd:
uw man krijgt nooit
het zicht weer. Ga
daar maar van uit."
Een gevoel dat door
iedereen werd ge
deeld. Met uitzonde
ring van Eduard zelf. „Ik was niet
bang. Ik wist ook meteen dat het
weer goed zou komen. Al voordat ik
in het ziekenhuis in Enschede was."
Buurvrouw Klariska: „Maar dat
kon hij ons niet vertellen."
Vrijwilligers gingen kaas verkopen.
„Vanaf het eerste moment stond het
hier vol. Iedereen leefde mee. Men
sen stonden te huilen in de winkel."
Vaste klanten ook: de media. Zo
veel cameraploegen dat Klariska Hol
land niet meer op de foto wil. „Klaar
mee. Dit nog en dan ga ik weer aan
het werk." Ze is moeder van zes kin
deren. Het werk in de winkel deed ze
er desondanks moeiteloos bij. Zij
coördineerde, omdat ze ervaring had
met de verkoop van kaas in een su
permarkt. „Inpassen ging vanzelf. Ie
dereen heeft tegenwoordig een vol
programma. Bij 'noaberschap' is dit
vanzelfsprekend."
Terwijl de winkel doordraaide,
stond voor Belinda Kerkdijk de we
reld stil. „Ik kon het er niet bij doen.
Toen Eduard thuiskwam, had hij vol
ledige verzorging nodig."
Nooit zal ze het moment vergeten
dat een verpleegster in het zieken
huis bij haar kwam en riep: „Hij kan
zien!" Als hij maar weer thuis zou ko
men en wellicht de kinderen - ze
hebben er twee - weer een beetje kon
zien, dat was haar stille hoop.
Zoals Eduard Kerkdijk nu aan de
keukentafel zit, zijn vrouw kan het
nog niet bevatten. „Soms heb ik de
neiging de allereerste foto van toen te
laten zien. Zijn gezicht was helemaal
zwart. Verbrand. Blind."
Klariska Holland: „Hij lag voor pam
pus." Een godswonder, vindt Be
linda. „Ik ben gewoon gedragen. Dat
wil ik laten weten. Er is echt wel
hoop. In de mensheid en om je heen,
en in het geloof. Zo zie ik dat. Als we
het geloof niet hadden gehad, was
het nooit goed gekomen."
Bertine Reekers: „Je beseft dat er
dingen in het leven zijn die totaal
niet belangrijk zijn. Daar sta je op
zo'n moment bij stil."
Dichter bij God
Het ongeluk heeft Belinda dichter bij
God gebracht, zegt ze. „Ik denk Edu
ard ook. Toch, Eduard?" Hij knikt. „Ik
heb dingen gezien die je alleen als
sterveling ziet. Ik denk nu anders
over zaken. Ik weet dat er meer is."
De klaphamer raakt hij niet meer
aan. Hij is milder geworden, vindt
hij. „Vroeger maakte het mij niet uit
hoe anderen erover dachten. Ik zei
wat ik zei. Nu denk ik eerst drie keer
na."
Zijn bravoure is intact. Belinda:
„Hij was nog maar net thuis of hij zei
dat hij in februari op wintersport
ging." Ed: „Met mijn pa en broer. We
hadden al geboekt. Toen kwam dit er
tussendoor."
Tot de bouwvak heeft de kaaswin
kel gedraaid op noabers als Bertine
Reekers en Klariska Holland. Met
Eduard ging het toen weer redelijk.
Bertine: „Je pakt de draad weer op.
We hebben flesjes bier gedronken in
de zomer." Eduard veert op: „Ja! Dat
was lekker." Hun gezamenlijke lach
buldert door de kleine keuken.
Terwijl ondernemer
Eduard Kerkdijk in het
ziekenhuis vocht voor
zijn leven, namen zijn
vrienden vrijwillig zijn
kaaswinkel over. „Dit
hoort gewoon bij
'noaberschap'."
woensdag 18 januari 2017
hoop
Vorig jaar werd gekenmerkt door aanslagen, een coup en het overlijden van grote
artiesten. Maar er was ook hoop: mensen werden gered en uit de brand geholpen.
Vandaag: Eduard Kerkdijk. Na zijn ongeluk runden vrienden zijn kaaszaak.
De kaaszaak van Ed is gered
EXCLUSIEF
VERKOOPPUNT
NOORD-HOLLANDSE
KAAS A
Eduard is nu
blind en hij
weet nog niet
I of hij ooit zijn
Ed en zijn vrouw (r)
en Bertine Reekers,
een van de mensen
die Ed's Kaashuis
overeind hielden.
FOTO VINCENT JANNINK
Eduard Kerkdijk raakteop^
door zelfgemaakt vuurwerk.
Dorpsgenoten en familie
kaaswinkel
het Oosteinde
Theo Hakkert
Vriezenveen
