KRONIEK MIJN MA
Wekelijks schrijft Hugo Borst over zijn
moeder, die aan Alzheimer lijdt. Haar
nagels, vroeger goed verzorgd en netjes
in de lak, doen hem gruwelen.
Het lukt echt niet meer,
ma's nagels lakken.
Mijn vrouw vond het
altijd zo leuk om te
doen, maar meneer
Alzheimer maakt ma het leven
zuurder en zuurder. Hij veroor
zaakt onrust en chaos in haar
hoofd. Ma zat niet stil tijdens het
lakken, trok haar handen terug,
begreep gewoon niet wat er van
haar werd verwacht.
Als je nu toch ziet hoe ma's
nagels moeten worden geknipt.
De ene verzorgster leidt ma af, de
ander knipt. Maar dat gaat steeds
lastiger. Ze moeten ma stevig
vasthouden, en dat vindt ze
verschrikkelijk. Ze piept als een
bange muis in de klauwen van
een kat. Maar knippen moet.
Ma's hygiëne laat te wensen over
als u begrijpt wat ik bedoel.
U snapt toch wel waar ik het
over heb?
Onvoorstelbaar denk ik vaak als
ik naar haar handen kijk. Dit zijn
de handen die mij ruim een halve
eeuw geleden vastberaden aan
mijn moeders borst legden. Ze
hielden me stevig vast op straat.
Ze smeerden mijn wangetjes
(eczeem) in, verschoonden en
wasten mijn katoenen luiers en
gaven me een aai over mijn bol.
Een tik kreeg ik er niet mee, ma
heeft nooit geslagen. Pa ook niet.
Later zei een enkeling, ik had zo
iemand getart: had ze je maar af
en toe een hijs gegeven.
Begin jaren 60 waren ma's han
den prachtig. Slank, lenig en met
gelakte nagels. Die nagels waren
nooit lang. Dat was niet handig
bij het schoonhouden van het
huis. Ma was zuinig op haar han
den. Ik herinner me rubberen
handschoenen. Gele en roze.
Niet voor een klein afwasje hoor,
Onthand
36 zaterdag 14 januari 2017 WG
