COLUMN
Mijn zus? Die wil geen
kinderen, laat staan
die van een ander
Het komt voor, dat kinderen in één klap beide
ouders verliezen. Wie zou zich in dat geval over
haar meisjes buigen, vraagt Monica zich af.
Monica Beek is journalist
en heeft twee dochters.
<2
magazine 15
REAGEREN?
monica@persgroep.nl
Weesjes
Laatst hield het me weer bezig: naar
wie moeten onze kinderen nou toch in
het geval dat hun vader en ik allebei
overlijden? De kans dat Man en ik
tegelijkertijd verongelukken, is een stuk
kleiner geworden nu we uit elkaar zijn. Toch
wil ik een antwoord op de vraag wie mijn
twee meisjes bij de hand neemt, mocht het
noodlot toeslaan.
Ik betrap me er vaker op de laatste tijd, dat ik
onzekerheden probeer in te dammen. Ik heb
zelfs een levensverzekering afgesloten. Het
zal wel met de scheiding te maken hebben.
Dat is toch een duidelijke les dat de toekomst
soms anders verloopt dan ik me had
voorgesteld.
Laten we de mogelijkheden even langsgaan.
Mijn moeder? Ja, tuurlijk kan ze voor de
kinderen zorgen, en goed zelfs. Dat doet ze
ook als ik hulp nodig heb als Man een paar
weken op reis is. Maar hoe lang heeft ze nog
de puf om achter mijn kinderen aan te rennen
of om (weer) met puberonzin te worden
geconfronteerd? Heeft ze er eigenlijk wel zin
in? Ze heeft na de dood van mijn vader haar
leven weer aardig op de rit en dan zou ze ook
nog naar Nederland moeten verhuizen. Want
als alles al anders wordt, moeten de dame
tjes niet ook nog hoeven te emigreren, toch?
Andere oma? Die woont ook te ver weg.
Bovendien spreekt ze geen Nederlands. En
ook voor haar geldt: hoe lang houdt ze het
vol en heeft ze er wel zin in? Ze is net aan
haar tweede jeugd bezig nu ze eindelijk is
gescheiden.
Schoonzus? Ja! Graag! Ik heb de beste
schoonzus van de wereld,
maar ze woont in New York. In
een appartement waar naast
haar eigen dochters echt niet
nog twee meisjes passen. En
ze heeft al zoveel ballen in de
lucht te houden.
Mijn zus? Uitgesloten. Die wil
geen kinderen, laat staan die
van een ander.
Mijn beste vriendin? Ik zou
ze haar zo toevertrouwen.
Stabiel gezin, voedt in grote
lijnen op zoals ik, met als
bonus dat zij haar kinderen
wel leert op te ruimen en
zuinig te zijn op hun spullen.
Alleen, een vriendin, kun je die
zoiets vragen? Ze vindt mijn
kinderen ongetwijfeld lief,
maar familie zijn ze niet. En zij
woont ook in het buitenland,
binnenkort misschien zelfs
het verre buitenland.
Mijn andere beste vriendin?
Zie hierboven. Bovendien
heeft ze er zelf al drie en is ze
net gescheiden. Ze ziet me
aankomen.
Een collega met wie ik mijn
dilemma besprak, bood spon
taan aan dat ze wel bij hem
mogen, mocht het ooit nodig
zijn. Hij heeft vier kinderen,
een ruim huis en duidelijk een
nog groter hart. Lief hè, maar
niet realistisch. Hij kent mijn
dochters niet eens.
Ik zie maar één oplossing:
voorlopig niet doodgaan. Dat
lukt de overgrote meerderheid
van de wereldbevolking elke
dag. Mij vast ook.
