Oe moe'k het tuus vertelle..?!
Bijzondere aanwinsten
11
Het Watersnoodmuseum breekt zich het
hoofd over de identiteit van een mysterieus
meisje op een foto die het kreeg van een
verzamelaar.
Streektaal
TENTOONSTELLING
ie is toch dat meisje op de foto
dat zo mistroostig voor zich uit
zit te staren? De zoektocht naar
de identiteit van de jongedame en haar ach
tergrond heeft projectmedewerker Kees
Knuist van het Watersnoodmuseum in Ou
werkerk tot dusver slechts een kleine stap
vooruit geholpen. Knuist is er in geslaagd in
contact te komen met kinderen van de foto
graaf, Dominique Berretty. Zij wisten te
vertellen dat hun vader de foto in februari
1953 heeft gemaakt op de Nieuwe Haven in
Zierikzee. Daarmee is een stukje van de
puzzel gelegd. Mosselschippers brachten in
Zierikzee slachtoffers aan wal. Maar vanaf
de Nieuwe Haven vertrokken evenzeer eva
cués naar een tijdelijk onderkomen in de
Randstad of verder het land in. „De vraag is
nu", zegt museumdirecteur Siemco Lou-
werse, „is dit meisje daar aangekomen als
vluchteling, of wachtte ze juist op transport
naar elders? Ik neig zelf naar dat laatste."
Pakket
Louwerse en Knuist wijzen op het keurig in
gepakte pakket naast het meisje. Knuist: „De
mensen die destijds uit hun ondergelopen
huizen werden gered, hadden meestal niet
de tijd hun boeltje netjes bij elkaar te binden.
Maar wat minstens net zo interessant is, waar
zijn dan haar ouders? Ze lijkt te jong om al
leen te reizen." Het museum kreeg de foto in
november van een verzamelaar. Hij had de
bijzondere plaat van Berretty jaren geleden
gekocht en sindsdien hing het meisje op zijn
studeerkamer. Pogingen meer te weten te
komen over de achtergrond liepen op niets
uit. De eigenaar hoopt met de schenking en
dankzij het netwerk van het Watersnood-
Is dit meisje naar de
Randstad gegaan of
wachtte ze op transport
naar elders
museum haar anonimiteit te doorbreken. De
foto is één van de vier bijzondere objecten
die het museum de afgelopen maanden aan
de collectie heeft toegevoegd vanuit schen
kingen. De aanwinsten zijn na 1 februari in
het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk te
zien. Die dag wordt de ramp van 1953 cen
traal herdacht bij het nationaal monument.
Aansluitend wordt in het museum een sym
posium gehouden, waarbij verhalen over het
water toen en nu centraal staan. Deze bijeen
komst wordt geopend door Deltacommissa
ris Wim Kuijken.
Het is mee énige schroom
da'k vandaehe aandacht
bestede an de wereld van
de senioren rond de biljarttaefel in
't algemeên en die van onze club
uut Meliskèreke in het biezonder.
Eigenlijk oop ik da'k mensen een
bitje waerm kan maeke mee dit
verhaaltje vö een leuk, spannend
en goed alternatief vó het zitten
achter de graniums of ange op een
bank of de klapbanke. Gelukkig
ebb'ik toestemming van m'n
ploeggenoten en zodoende kan ik
wat dingen van 'achter de scher
men' in 't openbaer brienge.
Het liekt een mannenwereld, dat
biljarten vö ouweren. Mè vö vee
vrouwen is 't gewoon te onbekend.
Ze blieke de spelregels nie te ken
nen en haen liever sjoele, rummi-
cubbe of koersballe, a weet ik, dat
er uutzonderingen bin. Onze club
telt alléén mannen, Vrouwen, die
langs de taefels lope, kieke nauwe
lijks of dienke oogstens: 'Wat doen
ze di eigenlijk..!?' Nou het is sim
pel. Je moe mee een stok, die ze
een 'keu' noeme, drie ballen in be
weging zien te kriehen. De rest
leer je laeter. Vrouwen zien op de
tillevisie wè es een biljarttaefel vol
ballen, mè dat is an ons nie be
steed. Drie ballen is meer dan ge
noeg vö ons!
Iedereên, die kennis wil maeke
mee het groene laeken en de keu ei
mogelijkheden zat. Was het vroe
ger echt een café-sport of spil?),
noe kao je overal terecht en ont-
vange ze je hraog, wan di bin vee
kaele en hrieze 'koppen' te zien!
Joenge anwas (zestig-plussers!) is
overal welkom. En een hroöt voor-
deêl is dat iedereên speelt nè z'n
eihen mogelijkheden; ze noeme
dat een 'gemiddelde'. Dat oudt in,
dao je meer tegen j'n eihen speelt
as tegen een ander. Dirom kan ook
een beginner as ik hliek meedoe
en oef ik nie zövee punten te aelen
as een gevorderden. En meedoen
is belangrieker dan winnen a is dat
leste wè leuk natuurlijk!
Het biljartboek telt vee bladzij
den. Ik bin nog mè an't begin en
dan is 't aol a nie eenvoudig. Mien
hroötste vordering is dienkelijks
da'k noe beter zie wat as m'n an-
den en de stok (nog) nie kunne
uutvoere! Ze zeie da zöies 'een be
gin' is!
Toch moe je nie dienke, dat het
presteren hlad nie meetelt. De
'derden' elt, die echt nie zö lang
duurt as in m'n vorige sport(en)
leven, oordt gebruukt voral vö
zelfkritiek. Iemand vindt z'n eihen
een 'scheel oen', laeter verbeterd
in 'mee m'n schele kop' en dat be
tekent dat de vurm van de dag d'r
echt nie was! Sommige haen ook
in gesprek mee de ballen. As je ze
dan bezig oort, liekt het een bitje
op het africhten van een joengen
ond. Ze commandere dan tegen
een bal die te langzaem rolt: 'Loop
nog es even deur!' of eên, die te
snel haet, oordt dringend verzocht
te stoppen: Stoppe noe, stoppe!'
Zelfs tegen een bal, die, aerzelend,
een andere bal nie in beweging
dreigt te briengen, klinkt het com
mando: 'Zoek, zoek toch!' Ballen
luustere overigens nog slechter
dan onden of huus!
Ook an't tuusfront oordt ge
docht, wat overigens eigenlijk hlad
nie nódig is. Nae wat missers
vraehe sommige d'reihen af: 'Oe
moe' k dat noe tuus vertelle?!' of
'En di moe je noe verder mee leve!'
In betere tieden oor je dan: 'Di kan
jie mee tuuskomme bie je
vrouwe!' Je kan toch wè tuus
komme
En zö komme me de winter deu!
Mensen, as julder noe nieuwsgie
rig hore bin, hae gerust es kieke!
De graniums groeie toch wè!!
dinsdag 10 januari 2017
PC
Identiteit van
meisj e op foto
1953 dichterbij
Wie o wie is toch dit meisje? reprofotovan mariekemandemaker
Marcel Modde
Ouwerkerk
-Siemco Louwerse (directeur)
Naast de foto van het mysterieuze meisje
voegt het Watersnoodmuseum nog drie
bijzondere schenkingen aan zijn perma
nente tentoonstelling toe, waaronder:
Een bakelieten pen met daarin de naam
J.M. Schot van Veen gegraveerd. Het
schrijfgerei was van de negentienjarige
boerenknecht Johannes uit Dreischor. Hij
was onderweg met koeien. Toen hij onder
aan de dijk bij een hek uitrustte, werd Jo
hannes gegrepen door een vloedgolf en
meegesleurd. Zijn ouders kwamen eve
neens om het leven. Zijn broertje over
leefde de ramp. Het pennetje werd in
1989 bij het ploegen gevonden.
De bril van Aagje Los-Tijl uit Oude-
Tonge. Ze droeg deze bril op een foto die
werd gemaakt ter ere van haar 50-jarig
huwelijksjubileum met Jan Los.
Een poppenstoeltje uit Oude-Tonge, ge
schonken door een mevrouw uit Zeist die
het iedere dag afstofte en waar absoluut
niemand anders aan mocht komen.
De verhalen bij deze aanwinsten worden
nog nader uitgewerkt en na 1 februari bij
de voorwerpen geplaatst.
In deze rubriek belichten we
wekelijks een Zeeuws dia
lect. Deze keer een verhaal
van Frans van der Heijde in
het Walchers.
Beluister de gesproken ru
briek op
pzc.nl/streektaal.
