Etten-Leur
Moerdijk
13
plekken van
«ur^rhaalsprakmij
zó aan'
Nog nooit in haar
leven had ze geluk
gehad, en Nicole Hefti
wist zeker dat ze 2017
door haar falende nieren
niet zou halen. Tot een
fotograaf uit Cuijk haar
wanhoopskreet zag.
Het was een woensdag in
januari 2016, zes uur 's
ochtends. Nicole Hefti lag
thuis op bed. Ze had niet
geslapen door alles wat er
de vorige dag gebeurd was, in het zie
kenhuis in Breda waar ze als kind al
kwam. Het begon met een verfrom
melde urineleider op haar zevende,
vanaf haar veertigste kwamen er
nierbekkenontstekingen. In 2014 was
haar rechternier verwijderd. En nu
was er die verpleegkundige aan het
bed, die de vorige dag zei dat een
nieuwe nier noodzakelijk was.
Maar de wachttijd was vijf tot tien
jaar, dat zou veel te lang duren. Het
was de vraag of ze 2017 zou halen.
Ze was naar huis gegaan, had geen
oog dichtgedaan en nu lag ze hier.
Verslagen. Ze pakte haar telefoon,
opende Facebook en in een soort
waas tikte ze een berichtje op de pa
gina 'Je bent een echte Etten-Leure-
naar als'.
'Hallo', schreef ze. 'Ik heb nog één
nier en die werkt nog voor 5 procent.
Wat mij redt, is een nieuwe nier.
Mijn dochters willen 'm geven, maar
met een kinderwens mag dat niet.'
Ze pakte een slaaptabletje en had
geen hoop dat het nog goed zou ko
men. Ze had al niet zo veel vrienden
en altijd zat het tegen - financieel,
met relaties. Nooit had ze geluk.
Toch drukte ze haar duim op het
scherm: plaatsen.
Robèrt Cooijmans zat in het com
puterkamertje naast zijn huiskamer
in Cuijk foto's te bewerken. Hij had
net de Amerikaanse ploeg van de
Jeugd Olympische Spelen gevolgd
voor NOC*NSF en staarde naar foto's
van de ijshockeyers. Hij had ervoor
op het ijs gelegen, midden in een
kring van de jonge spelers die elkaar
vlak voor d eface-off diep in de ogen
keken. Zweetdruppels op abrikozen-
wangen.
Ja. Goeie foto, dacht hij.
Soms loopt hij vast. Is hij zo lang
met die foto's aan het klooien, dan
moet hij even iets anders doen. Even
nieuws kijken of zo. Facebooken.
Hij zag het bericht, gedeeld door
een oud-collega, en het greep hem
aan. Zijn verongelukte partner had
drie keer gedoneerd. Z'n broer, net
overleden, had nog 27 jaar goed kun
nen leven dankzij een huiddonor.
Maar daar dacht hij niet eens over na
twee weken later dan bedoeld. Zie je
wel, dacht ze weer.
Zelfs de dag van de operatie re
ageerde ze eigenlijk vrij laconiek toen
ze hoorde dat de operatie van Robèrt
Cooijmans uren langer duurde dan
verwacht. Zie je wel. Ze wist het.
Maar op die dag, in september, ging
het écht door. Ze werd de operatieka
mer binnengereden, waar ze die
grote rood-blauwe koelbox zag. Daar
zat ie in, zeiden ze, ja, haar nieuwe
nier. Ze voelde een traan over haar
wang rollen voor ze het zuurstofmas
kertje kreeg. De anesthesist zei: tel
maar van tien naar één. Deed ze niet.
„Ben je gek, ik ga zo wel slapen."
Het volgende moment knipperde
ze met haar ogen. TL-licht. En? Zat ie
erin? „Hij zit erin."
Een woensdagmiddag in decem
ber. Nicole Hefti zakt met een zucht
achterover op de bank. Ze sluit haar
ogen en haalt diep adem. Een strook
zonlicht valt over haar gezicht.
Taart, vraagt Robèrt Cooijmans
vanuit de keuken? Het is haar keu
ken, maar Robèrt regelt even de kof
fie. Een griepje komt nu even wat
harder aan.
toen hij reageerde. Nee, geen se
conde. Oké, dacht hij: dit doe ik. En
stuurde een privéberichtje.
Robèrt was een van de vijf mensen
die reageerden, maar de enige met de
goede bloedgroep en de enige die alle
procedures doorliep: motivatiebrief,
akkoord van de huisarts, urine inle
veren, bloed testen, gesprek met de
psychiaters.
Toch dacht Nicole Hefti nog altijd
dat het zou mislukken. Dat dacht ze
niet alleen. Ze wist het zéker.
Al die tijd hadden ze elkaar nog
niet ontmoet, om valse hoop te voor
komen. Tot hij haar uitnodigde voor
een brunch. De man met de nier
bleek een opgewekte Brabander met
een oorbel en een liefde voor goede
cappuccino. Bij de voordeur lag een
rood-wit geblokte deurmat met
zwarte letters: houdoe.
In de maanden daarna spraken ze
elkaar wat vaker. Ik kan nog terug hè,
zei hij eens. Was nou nét het enige
geintje waar ze niet om kon lachen.
In augustus zou het gebeuren, in
het Leids Universitair Medisch Cen
trum. Robèrt was al high van
de pre-medicatie en Nicole zat
te bedenken wat er nog mis
kon gaan, toen een ambulance
naar het ziekenhuis reed. Het
blauwe licht zwaaide over het
plafond in haar kamer. Ja
hoor, ze wist het al: spoedge
val. Er was een donor veron
gelukt, de artsen moesten nü
zijn organen veiligstellen. De
operatie werd uitgesteld.
Stond ze dezelfde avond
weer bij café Roeloffs in Et-
ten-Leur te biljarten. Zie je
wel, dacht ze.
De operatie werd op
nieuw ingepland, maar
Herstel
Er staat een jaar voor het herstel.
Maar ze kan alweer biljarten (en ze
wint bijna altijd). Het voelt wel raar,
zegt ze. Soms voelt ze hoe de nieuwe
nier tegen de biljarttafel drukt.
Misschien heeft iedereen weieens
een keer heel veel mazzel, zegt ze.
„Dat heb ik nu dus gehad, zeker als
die nier het goed blijft doen."
Ze vraagt het zich nog steeds af.
Waarom staat iemand bij leven z'n
nier af? „Waarom beslis je om het
dan ook écht te doen? Ik denk dat ik
door zou scrollen, als ik dat verhaal
zou lezen en nergens last van had."
Robèrt had er weieens eerder aan
gedacht, zegt hij. „Maar andere ver
halen raakten me kennelijk nooit zo."
Laatst zag hij baby's in een zieken
huis, op tv. Hij schoot vol. Dankzij
hem wordt een ander nu oma.
„Mensen komen naar me toe en
zeggen: goed gedaan, je hebt iemand
gered. Terwijl het voor mij voelt alsof
ik een vergeten pakje boter bij de su
permarkt heb gehaald. Ik weet hoe
belangrijk doneren is. Krijg elk jaar
bericht dat het goed gaat met de
mensen die door mijn partner nog
leven. Met Nicole heb ik er samen
naartoe geleefd. Toch
valt het kwartje niet
:r echt.
Nicole Hefti kan er nog
een jaar of dertig tegen
aan, als het meezit. In
april wordt ze oma. Ko
mend jaar trouwt haar
oudste dochter. „Dromen
komen uit. Dankzij mijn
nieuwe nier."
Ho, ho, zegt Cooijmans.
Het geluid van een scho
teltje taart dat op tafel ge
zet wordt. „'Mijn' nier? Het
is mijn nier hoor. Als jij
dood bent, wil ik 'm terug."
maandag 9 januari 2017
GO
Het jaar 2016 werd gekenmerkt door aanslagen, een coup en het overlijden van grote
artiesten. Maar er was ook hoop: mensen werden gered en uit de brand geholpen.
Vandaag: Robèrt Cooijmans stond een nier af aan een onbekende.
'Dankzij zijn nier leef ik nog'
Frank Houtappels
Etten-Leur
ernstig zieke Nicole,
een hem volslagen
onbekende.
Tot gisteren.
Robèrt Cooijmans
stond een nier af aan
Nicole Hefti, die een
oproepje op Facebook
zette. FOTO ARIE KIEVIT
DINSDAG 29 MAART 2016
Verder in deze editie
Vlies is te vinden op de
