weekend O
EUWS 11
De kans dal ze haar kinderen
nog' zou zien, was zó klein
plekken van
•preken doet Amran vooral
met haar handen. Handen
die ze tijdens het gesprek
aantal keren ten hemel
richt. 'Alhamdulillah',
klinkt het dan. 'Dank u God'. Handen
waarmee ze de rug streelt van haar
jongste zoon Ibrahim (n), na vele ja
ren van afwezigheid weer terug in
haar leven.
2016 is een jaar van onverwacht ge
luk voor Amran Abdi Mohammed
(44). Zes jaar lang bewoont de Soma
lische moeder in haar eentje een flat
in Bodegraven. Al die tijd helpt één
gedachte haar door de dag: de droom
van een weerzien met haar eigen kin
deren en de kinderen van haar broer,
na zijn dood ook aan haar zorg toe
vertrouwd.
Een droom met nauwelijks reële
kans van slagen: weduwe Amran ver
laat in 2009 de chaos van haar ge
boortestreek Dinsoor, Somalië. Ver
jaagd door de terreur van de mili
tante al-Shahaabbeweging en de
plotselinge komst van een stamlid,
die haar eerst het vee en daarna het
resterende land afhandig maakt.
Een reisagent regelt een vlucht
naar Europa en belooft de kinderen
later haar kant op te sturen. Een be
lofte waar hij zich niet aan houdt,
waardoor de kinderschare zonder
moeder jarenlang noodgedwongen
samen in een flatje in de Ethiopische
hoofdstad Addis Abeba woont. Het
zevental naar Nederland halen? On
betaalbaar en organisatorisch vol
strekt onhaalbaar voor Amran.
Lisa Lamoree, medewerker van
Vluchtelingenwerk Bodegra
ven, herinnert zich nog het
moment dat ze het verhaal
van Amran voor het eerst
hoorde. „Het trof me. Zo'n
sterke vrouw, die al die ver
schrikkingen had meege
maakt. Ze was de hele dag
aan het bellen, probeerde
contact te houden met de
kinderen in Ethiopië. Maar
de kans dat ze ze ooit weer
zou zien, was miniem. Het
was voor haar niet te organi
seren en bovendien zou het
zo'n 10.000 euro aan vlieg
tickets en uitreisvisa gaan
kosten."
In 2015 vertelde Lisa tijdens
het kerstdiner over het verhaal
van Amran aan haar familie.
„Iedereen was onder de in
druk. Een moeder die haar kin-
deren misschien wel nooit meer zal
zien, alleen maar vanwege een cen
tenkwestie - dat kon toch niet waar
zijn?"
Rondom die kersttafel wordt het
idee geboren om Amran bij te staan.
Niet alleen met een luisterend oor,
maar heel concreet: met geld en een
plan om de kinderen naar Nederland
te halen.
„Een crowdfundingsactie, dat was
het idee. En er was haast geboden:
kort daarvoor was internationaal een
wetswijziging doorgevoerd, waar
door nu ook meerderjarige kinderen
Winkeliers hopen
op komst Primark
in aanmerking komen
voor gezinshereniging.
Maar de vergunning
hiervoor verviel weer
medio februari. An
derhalve maand had
den we om het finan
ciële plan op poten te
zetten."
Lisa zoekt media
op, haar crowdfun-
dactie krijgt aan
dacht van alle kan
ten. „Het mooie is: ik
weet niet eens wie
er allemaal gedo
neerd heeft. Er zit
een hele flinke ano
nieme gift bij, ik
ben er nooit achter
gekomen van wie
die afkomstig was.
Mensen leefden
mee, snapten dat
het voor deze moeder misschien wel
de allerlaatste kans was om herenigd
te worden met haar kinderen."
Maar niet iedereen is positief. „Als
je in de spotlights staat, dan heeft dat
automatisch ook een keerzijde. Je
moet je voorstellen: dit speelde zich
afin een tijd waarin grote stromen
vluchtelingen uit Syrië richting Ne
derland kwamen. Mensen vroegen
zich af of ik helemaal gek was gewor
den om nog meer mensen naar ons
land te halen."
Soms zijn de commentaren rond
uit hatelijk. „Iemand schreef te ho
pen dat het vliegtuig met de kinde
ren van Amran erin zou neerstorten.
Dat raakte me wel. Hoe kun je zoiets
naars schrijven over een moeder die
gewoon haar kinderen wil zien?"
Amran zelf doet in die spannende
weken van de crowdfundingsactie
nauwelijks een oog dicht. „Maar ge
staag werd duidelijk dat het ging
lukken. Dat er daadwerkelijk vol
doende mensen een bijdrage hadden
gedaan, en dat deze zeven kinderen
zich konden voorbereiden op hun
vlucht naar Nederland."
In de vroege ochtend van vrijdag 4
maart landt het vliegtuig uit Ethiopië
op Schiphol. Lisa: „We stonden met
z'n allen klaar om het zevental op te
wachten: Amran, mijn familie, ik
zelf." Maar wat volgt, zijn nog eens
twee bloedstollende uren. „Ze kwa
men niet uit het vliegtuig dat geland
was, er was op het hele vliegveld
geen kind van Amran te bekennen.
We wisten echt niet meer waar we
het zoeken moesten. Waren ze ge
strand in Afrika? Tijdens de tussen
stop in Duitsland?"
Nerveus gezoek en getelefoneer
volgt; tot de deur van de aankomst
hal opengaat en het zevental ver
schijnt. „We hebben nooit echt be
grepen wat ze die twee uur na de lan
ding nou hebben uitgespookt, het
doet er ook niet meer toe. De kinde
ren zijn er. Het plan dat eigenlijk on
mogelijk leek, was gelukt."
Eengezinswoning
Negen maanden verder is het inmid
dels. Amran heeft haar kleine flatje in
Bodegraven kunnen inruilen voor
een ruime eengezinswoning in Zoe-
termeer. De zeven kinderen moesten
noodgedwongen maandenlang in het
aanmeldcentrum in het Groningse
Ter Apel verblijven, maar ook die tijd
is voorbij.
De acht wonen samen, de oudere
kinderen en Amran zelf volgen in-
burgeringslessen, de jongsten bezoe
ken inmiddels de basisschool. Ze oe
fenen thuis op de bank driftig met de
uitspraak van de letters d, b en p. Als
de fotograaf een familieportret van
het stel wil maken, reageren Yussuf
(12) en Ibrahim (11) zoals hun Neder
landse leeftijdsgenootjes: met de ar
men gevouwen in 'de dab'.
Lisa: „Ze moeten het nu verder
doen als gezin, en ik geloof dat dat
nog een proces wordt met veel hob
bels. Alleen al die taal leren... Maar
het belangrijkste is gelukt. Ze zijn
samen."
Amran zelf beaamt: „Ik zeg: dank
jewel voor Lisa. Zij is als familie voor
mij.
Lisa beantwoordt de dankbetui
ging met een knikje en verzucht: „De
kans dat dit hele project zou misluk
ken, was misschien wel groter dan
deze goede afloop. Dat zoveel men
sen Amran die goede afloop tóch
gunden, maakt dit alles de moeite
waard. Ik heb nergens spijt van. Hoe
veel energie het ook heeft gekost."
Lisa maakte het
onmogelijke mogelijk
voor de Somalische
Amran. Ze startte een
crowdfundingsactie,
waardoor Amran na zes
jaar herenigd kon worden
met haar kinderen.
woensdag 4 januari 2017
GO
Dit jaar werd gekenmerkt door aanslagen, een coup en het overlijden van grote artiesten.
Maar er was ook hoop: mensen werden gered en uit de brand geholpen Vandaag: Lisa
Lamoree zorgde dat de Somalische Amran haar kinderen na zes jaar weer kon zien.
Na zes jaar weer herenigd
P.10/11
op Lakeside Festival
ulieeéhor
Lisa Lamoree za
melde geld in om de
kinderen van Amran
(tweede van rechts)
naar Nederland te
halen, foto arie kievit
parkeren of
gratis in het 1 Vrouw met
V iLfjVni stadscentrum, dat goetj verhaal
Wethouder: Action, Zara kansrijker
Anne Kompagnie
Zoetermeer
