I
26 ZEELANE
INTERVIEW PATRICIO DOS SANTOS
„Vluchtelingen voelen zich heel alleen
Als een nummer." Patricio dos Santos weet
als geen ander hoe dat voelt. Twee jaar
geleden kreeg hij de verblijfsvergunning
waar hij al dertien jaar op wachtte.
Ik heb vaak
genoeg
gehoord:
'Ga eens
terug naar
je eigen
land'
Patricio dos Santos (26) kan
zich als geen ander inleven
in het gevoel van de drom
men vluchtelingen die Ne
derland de afgelopen jaren
zijn binnengekomen. In 2001 werd hij
in Angola op het vliegtuig gezet,
waarna hij in een Brabants pleegge
zin belandde. Nog steeds voelt hij
zich weieens alleen. „Ik heb geen ei
gen familie, dat gemis blijf ik af en toe
voelen."
Hij leek in 2014 door de Neder
landse regering uitgezet te worden
naar Angola. Hij had daar echter niets
meer. Hij had geen contact met zijn
familie en sprak de taal niet. Vanuit
heel West-Brabant werden acties op
gezet om de wanhopige Dos Santos in
Nederland te houden. Hij kreeg en
kele dagen na Koningsdag van dat jaar
alsnog een verblijfsvergunning. „Ik
was bij de oma van mijn vriendin aan
het schilderen toen ik het nieuws
hoorde. Het drong niet tot me door. Ik
dacht alleen maar: ik moet snel door
gaan met schilderen, anders wordt de
verf droog. Ik heb dertien jaar op die
vergunning moeten wachten."
2016 is een heuglijk jaar geworden.
Dos Santos kocht zijn eigen huis in
Oudenbosch met zijn vriendin Janiek
Broos en hij heeft een vaste baan bij
Supertape in Etten-Leur. Toch beseft
hij nog steeds niet altijd dat hij in het
bezit is van het Nederlanderschap.
„Toen ik voor het eerst op vakantie
ging, naar Barcelona. Ik was toch wat
nerveus. Ik had dat paspoort, maar
voelde me toch onzeker bij de dou
ane in Spanje. Zou ik wel weer terug
naar Nederland mogen? Gaan ze zich
niet afvragen waarom mijn paspoort
een andere kleur heeft, groen, dan
die van de andere Nederlanders? Ik
was toch wel opgelucht toen ze me er
gewoon doorlieten."
„Ik wil het achter me laten, heb het er
liever niet te veel meer over. Maar het
is wel een onderdeel van mijn leven
waar ik nogal eens mee geconfron
teerd word. Mensen die aan me vra
gen: 'Ben jij die Patricio?' En het is dan
ook zo onbeleefd om niet te reageren."
„Nee, ik heb vaak genoeg gehoord:
'Ga eens terug naar je eigen land.'
Een paar maanden geleden nog. Toen
kwamen twee jongens naar me toe in
de stad, ze vroegen op een nogal
grove manier: 'Moet jij niet terug?' Ik
zei alleen maar: 'Nee, ik had de trein
gemist.' Zij waren duidelijk op zoek
naar een confrontatie. Ik ben daar
dan nog wel een paar dagen mee be
zig in mijn hoofd, maar kan het te
genwoordig beter van me aflaten
glijden en mezelf beheersen."
„Ik kan beide kampen in de discussie
wel begrijpen. Het probleem ligt bij
het kleine gedeelte vluchtelingen dat
het verpest voor de rest. Stel, vijf van
de honderd vluchtelingen komt hier
inderdaad puur met de intentie om
te profiteren van de luxe. De rest, die
hier echt alleen komt voor een veilig
onderdak, is daar de dupe van. Dat is
het vervelende. Maar de grenzen
dicht, dat vind ik niet kunnen. In de
Tweede Wereldoorlog wilden de Eu
ropeanen toch ook goed opgevangen
worden? Dan kunnen ze nu niet de
grenzen dicht gaan gooien als het
hier veilig is en elders oorlog."
„Het is lastig om naar mijn eigen
vlucht te kijken, dat is al zo lang gele
den. Wat ik wel weet, is dat het moei
lijk is. Die mensen kiezen er zelf ook
niet voor om te moeten vluchten
voor de oorlog. Ze laten hun hele fa
milie en carrière achter. Ik las over ie
mand die in het nationaal volleybal
team speelde, maar moest vluchten.
Dan kom je hier en ben je ineens
niets meer dan een dossiernummer.
Je voelt je zo alleen."
„Ja, zeker. Ik las laatst op Facebook
iets over een meisje die terug moest
naar haar land van herkomst, terwijl
ze al jaren hier woont. Dat raakt mij
persoonlijk, omdat ik in diezelfde si
tuatie zat. Het komt voor mij dan te
dichtbij om erop te reageren, maar
mijn vriendin heeft dat wel gedaan.
Zoiets wens je niemand toe."
„Ja, ik zou mijn verhaal graag delen
en ben altijd bereid om iemand te
helpen met bijvoorbeeld een gesprek.
Zoals ik al zei, je voelt je heel alleen
als je hier komt. Ik zou mensen graag
inspireren en op weg helpen."
„In de tuin van mijn nieuwe huis
moet nog een schuur komen, dus
daar ga ik me mee bezighouden.
Mijn toekomst is eigenlijk pas in
2015 begonnen, toen kon ik er pas
aan gaan werken met die verblijfs
vergunning op zak. Ik wil nu hier
van gaan genieten, met familie en
vrienden om me heen. Dit huis is
voor mij weer eens een bevestiging
van het feit dat het gelukt is, het ver
krijgen van die verblijfsvergunning.
Ik ben er nog. Ik heb wel geleerd dat
het belangrijk is om in het heden te
leven. Dromen van de toekomst mag
altijd, maar het heeft weinig zin om
vijf jaar vooruit te kijken. De zaken
kunnen plotseling flink verande
ren."
„Dat wil ik wel, maar dat lukt voor
lopig niet. In mijn verblijfsvergun
ning staat dat ik overal naartoe mag
reizen, behalve naar Angola. Waarom
dat is, weet ik ook niet. Misschien
mag dat wel als ik een volwaardig
paspoort heb. Maar die paar jaar kan
ik nog wel wachten, bovenop de vijf
tien jaar die ik inmiddels al hier ben."
zaterdag 31 december 2016
Z.V
'Zoiets
wens j e
niemand
toe'
Tim van Boxtel
Kun je een voorbeeld geven van
een situatie waarin het nog wen
nen is?
Je was in 2014 veel in het nieuws.
Daar schrok je van, je dook zelfs
even onder om aan alle aandacht
te ontsnappen. Hoe is dat tegen
woordig?
Zijn die reacties altijd positief?
Hoe kijk jij naar het vluchtelingen
debat in Nederland?
In de afgelopen jaren is er een
flinke stroom vluchtelingen Neder
land binnengekomen. Kun jij je inle
ven in hun gevoelens?
Kv
Voel je persoonlijk mee met de
vluchtelingen en hun verhalen?
Heb je er weieens over nagedacht
om actief iets te gaan doen voor
de vluchtelingen?
De volledig inge
burgerde Patricio
dos Santos, afkom
stig uit Angola, bij
zijn koophuis in
Oudenbosch.
FOTO GERARD VAN
0FFEREN/PIX4PR0FS
- Patricio dos Santos
Hoe ziet jouw eigen toekomst er
eigenlijk uit?
En ga je ooit nog op zoek naar je
roots?
