Druk,
druk,
druk
9
Strijd voor zellbeschikkiiig
Bejubelde
film Elle
Historisch en
apocalyptisch
Pia Dijkstra
Ben Feringa
e verpleeghuiszorg staat
weer hoog op de politieke
agenda. Met dank aan Borst.
Elke week schrijft hij in het
AD over zijn dementerende
moeder in een Rotterdams verpleeghuis.
Met lede ogen ziet hij dat de zorg door de
ondergrens zakt.De bewoners lijden on
der mismanagement en bureaucratie.
Het personeel lijdt mee.
Dat gegeven is niet nieuw. Het is al ja
ren karig in de zorg, zegt De Mooij, die al
bijna 40 jaar met dementerenden werkt.
„Ik word dagelijks geconfronteerd met
zorg die tekortschiet. Dat doet enorm
veel pijn. Vanuit mijn eigen kleine we
reld probeer ik er wat aan te doen."
De Mooij praat en denkt mee om de
kwaliteit van de ouderenzorg te verbete
ren. Ze hoort het geklaag op de werk
vloer, maar ziet te weinig mensen die
hun nek durven uit te steken. Dan is het
fijn als een bekende Nederlander dat
doet. „Ik ben maar een kruisje op de
dienstlijst. Mensen luisteren naar Hugo.
Hij heeft een warm hart, verpakt de
boodschap goed en brengt die op een
warme, eerlijke manier. Hij kijkt puur en
open naar Alzheimer."
deze krant een noodkreet aan staatsse
cretaris Martin van Rijn (Volksgezond
heid). Eind oktober presenteerde hij
met Carin Gaemers, lid van de
Cliëntenraad in hetzelfde Rotter
damse verpleeghuis, een manifest.
Daarin staan tien actiepunten om
een eind te maken aan de wantoe
standen in de verpleeghuiszorg.
Weg met alle regeltjes en slechte
bestuurders, zorg voor meer
personeel.
De boodschap is De Mooij
uit het hart gegrepen. „Als
mensen zeggen 'meer is niet
beter' staan mijn haren recht
overeind. Het grootste strui
kelblok in verpleeghuizen is
een structureel tekort aan
handen."
Ze zou zo graag willen dat
iemand een dag met haar mee
loopt. Elke stap zet, die zij ook
dagelijks moet zetten. „Ik ben al
leen maar aan het rennen. Ik
heb geen tijd om alles te kanali
seren, geen rust om even naast
iemand te zitten. Ik ben blij
als iedereen om half twaalf
een schone broek heeft. Tij
dens een dienst van acht uur,
zit ik in totaal misschien maar
tien minuten. Maar wij krijgen
wel alle klachten op ons bord."
Tegenwoordig is ze niet alleen ver
pleegkundige, maar ook een huis
houdster die moet dweilen en koken.
„Als ik alleen op een groep sta, kan ik
niet tegelijk op de aardappelen letten, ie
mand naar het toilet helpen en toezicht
houden op de anderen. Een ondersteu
ner moet wel goed gescreend en opgeleid
worden, maar hoeft geen duurbetaalde
kracht te zijn."
Het manifest heeft inmiddels ruim
105.000 steunbetuigingen. Borst en Gae
mers spraken met Kamerleden, vroegen
steun op partijcongressen en bezochten
verpleeghuizen. „Zorgverleners voelen
zich enorm gesteund. Borst komt voor
ons op. We hebben vaak het gevoel dat
we aan ons lot worden overgelaten. Ik
heb in al die jaren nog nooit een bestuur
der op de werkvloer gezien."
Paul
Verhoeven
Tom Dumoulin
dinsdag 27 december 2016
Borst plaatste afgelopen zomer in
Pia Dijkstra is niet alleen bekend bij het grote publiek als voormalig nieuws
lezeres, maar het afgelopen jaar kwam ze ook meermaals in beeld als dat
gedreven D66-Kamerlid met de zorgportefeuille. Dijkstra schuwt omstre
den onderwerpen niet. Zo lanceerde ze, ondanks veel maatschappelijke kri
tiek, een voorstel voor verplichte opname van alle volwassenen in het donorre-
gister. Tot verbazing van vriend en vijand sleepte ze haar plan door de Tweede
Kamer. De beelden van een opgeluchte Dijkstra samen met D66-leider Alexan
der Pechtold kwamen de laatste maanden veel voorbij. Pechtold zelf zegt over
Dijkstra: „Pia slaagt erin op moeilijke onderwerpen politiek te verbinden. Met
haar strijd voor zelfbeschikking handelt zij op een waardige manier in de tradi
tie van Els Borst. Bovenal is zij een warm mens en een fijne collega." Pechtold
doelt met 'haar strijd voor zelfbeschikking' ook op een voorstel van Dijkstra om
mensen vanaf 75 jaar die hun leven voltooid achten, onder strikte voorwaarden
te helpen bij zelfdoding. Het is overigens nog wel de vraag of de veelbespro
ken plannen van Dijkstra het de komende jaren zullen schoppen tot wetgeving.
19
Voor actrice Isabelle Huppert
(63) is Paul Verhoeven (78), met
wie zij dit jaar de bejubelde film
Elle (zijn eerste lange speelfilm in
tien jaar) maakte, meer dan een
doorsnee regisseur.
„De films van Paul hebben een
grote impact gehad op mijn leven",
zegt de Frangaise die onder de
regie van de Nederlander een
vrouw speelt die op eigen wijze
wraak neemt op haar verkrachter.
De film kreeg wereldwijd juichende
recensies.
„Toen Turks Fruit in Frankrijk des
tijds in première ging, ben ik met
een gaan kijken. Ik was onder de
indruk van de vrijheid die in die film
zat."
Huppert aarzelde geen moment
toen zij met de Nederlander kon
werken. „Paul is een regisseur met
een eigen visie. Dat komt in Elle
heel goed tot uiting. Op de set
stelt hij je ook meteen op je gemak.
Ook al zijn de scènes nog zo hef
tig. Paul kan heel goed met vrou
wen omgaan."
1
De hagelstenen zijn zo groot als
knikkers. Noodweer maakt de finale
van de negende Tour-etappe tot en
heldenepos. Dit is de koninginnenrit
en Tom Dumoulin is in zijn eentje op
weg naar de top van de Arcalis om
zijn plek in de wielergeschiedenis op
te eisen. In de Vuelta, een jaar eerder,
won hij twee etappes en reed vijf
dagen in de rode leiderstrui. In mei
maakte Dumoulin van de Giro-start in
eigen land een nationale wielerfeest-
dag door beslag te leggen op de roze
trui die hij zes dagen zou dragen.
Grootse prestaties, zeker.
Maar wat Dumoulin op 10 juli in An
dorra doet, is historisch. Ploegleider
Adriaan Helmantel schreeuwt in zijn
oortje dat een 'triple' /onkt. In een
tijdsbestek van één jaar in alle grote
ronden een etappe winnen. Dat lukte
alleen Jeroen Blijlevens.
Maar boven op de Arcalis is geen tijd
voor feest, de chaos regeert. Agenten
blazen hun fluitjes schor. Voor team
bussen is geen plek, dus schuilen ren
ners onder elk afdakje, elk tentje.
Dumoulin roept om droge kleding en
verschijnt met drie jacks over elkaar
op het podium.
„Historisch en apocalyptisch", noemt
hij zijn zege.
Ben Feringa, hoogleraar syn
thetische organische chemie
in Groningen, kreeg dit jaar
de Nobelprijs voor de Schei
kunde. Maar de geboren
Drent is niet het type dat nu
naast zijn schoenen gaat
lopen, bezweert zijn secreta
resse Tineke Kalter-Meuken.
U was mee naar de uitreiking
in Stockholm. Hoe deed
Feringa het?
„Echt geweldig. Ik vond het
fantastisch om te zien hoe hij
daar zat te glunderen. Maar
goed, dat doet hij ook als ie
mand van zijn vakgroep in
een wetenschappelijk tijd
schrift publiceert. Of als hij
een student een proef ziet
doen."
Is hij veranderd door die
Nobelprijs?
„Welnee. Hij vindt het natuur
lijk een enorme eer, maar hij
blijft de vriendelijke en be
scheiden mens die hij altijd al
was. Vergeet niet, binnen de
wetenschappelijke wereld
was hij al een ster. Alleen is
hij dat nu ook voor de buiten
wacht."
Trekt u het zelf nog wel?
„Kijk, ik werk sinds 2013 voor
Feringa en weet niet anders
dan dat het druk is. Het pro
bleem nu is alleen dat het wel
héél druk is. Lezingen, colle
ges, reizen. Soms denk ik wel
eens: ze moeten een kloon
van ons beiden maken. Dan
kunnen we het werk onder
vier personen verdelen. Maar
even, serieus. Ik heb me er in
middels bij neergelegd dat
het een gekkenhuis blijft. In
elk geval tot er volgend jaar
een nieuwe Nobelprijswin
naar is. En misschien wordt
het wel nooit meer rustig en
dat is dan ook prima. 'Never a
dull moment' Mooi toch?"
