w
hi
WORDT MIJN VROUW OOK ZO?
MAARTEN/MAARTJE
DE BEVRIJDING KWAM TOEN ZE OVERLEED
TWEEDEHANDS CADEAU
DRAADJESVLEES
M
Aad de Winter (69), Rotterdam
S7TII
Het was de eerste kerstviering bij
haar. Ik werkte in een modezaak en
had net voor kerst een hectisch
weekje. Ik had geen tijd om wat te
kopen, maar vond dat ik niet met lege
handen kon komen. Van de baas kreeg
ik een prachtig ingepakt cadeau. Ik
maakte heel voorzichtig een plak-
bandje open en zag een mooie doos
bonbons. Plakte hem keurig dicht en
gaf het cadeau op kerstavond aan mijn
schoonmoeder.
Toen zij het openmaakte, viel er een
kaartje uit met de tekst:
Bedankt voor je inzet in het afgelopen
jaar. Fijne feestdagen.
Afzender: de familie Poortman.
Ze las het ook nog hardop voor, maar
toen zat ik allang met een knalrood
hoofd op de wc.
Diny de Bruin (66), Bemmel
Mijn schoonmoeder leeft niet
meer, maar heb ik leren kennen
als een lief mens die het beste
met iedereen voorhad. Daardoor
voelde ik me bij de eerste kennis
making al op mijn gemak. Ze zag
in mij wel een goede kandidaat
als schoonzoon. Ik was ook
de eerste echte vriend van haar
oudste dochter. Mijn lief woonde
in Hilversum, ik in Schiedam. In
de praktijk kwam het er op neer
dat wij elkaar het ene weekend
in Hilversum zagen, het andere
weekend in Schiedam.
Het eerste weekend, september
1973, in Hilversum is een memo
rabel weekend geworden. Op die
bewuste zaterdagmiddag was
mijn schoonmoeder dermate op
van de zenuwen dat ze de grote
pan draadjesvlees met jus, uit
haar handen liet vallen terwijl
ze hem de kamer in droeg. Het
gevolg was natuurlijk een enorme
bende. Iedereen en alles onder de
vetvlekken. Er moest zelfs nieuwe
vloerbedekking komen.
Op dat moment niet leuk,
maar later is er gelukkig veel
om gelachen.
Paul Bastiaanse (64),
Oud-Beijerland
Gera van Brandenburg (56),
Eist
I
I
w
Och, het zou te ver gaan om mijn
schoonmoeder niet lief en aardig te
noemen. In de loop der jaren hadden
we best een goede band opgebouwd.
Toch word ik 's nachts weieens badend
in het zweet wakker. Ik kijk dan naar
mijn vrouw die rustig ligt te slapen.
Zou het inderdaad zo zijn dat elke
vrouw met het slijten der jaren op
haar moeder gaat lijken, denk ik dan.
Ik zie haar lieve gezicht en hou me
voor dat dit een fabel is.
Mijn schoonmoeder was niet echt
sociaal. De omgang met familie en
andere dierbaren was geen toonbeeld
van een hechte band. Ze was niet
ongastvrij, maar je kreeg weieens het
idee dat het ook prima was geweest
als je niet was gekomen. Bezoekjes
aan anderen, zoals de kinderen,
werden tot een uiterste beperkt.
Zo was er eens mijn verjaardag. Zoals
afgesproken zou ik haar ophalen. Op
de afgesproken tijd stond ik voor haar
deur. Zoenen was iets wat niet voor
kwam in de omgang met haar, dus be
groeten bestond uit een slap handje
waarin een briefje van 25 gulden zat
gevouwen. „Gefeliciteerd met je ver
jaardag", klonk het zachtjes. Ik kende
het ritueel en bedankte haar beleefd.
Het was voor ons geen verrassing dat
zij kort na het verorberen van de taart
en de koffie resoluut opstond, haar
tasje pakte en zei: „Zo, het was gezeL-
lig, ik ga maar weer eens." Dus pakte
ik mijn jas teneinde haar, zoals
gewoonlijk, thuis af te zetten.
Ze woonde op de tweede verdieping.
De lift kwam vrij snel. Terwijl de lift
deur zich sloot, keek ze mij aan en zei
spontaan en krachtig: „Zo, ik heb mijn
plicht gedaan, weer een verjaardag
voorbij."
Niemand had verwacht
dat hun dochter Phil met
een vrouw thuis zou
komen. Het 'nee mam, niet
Maarten, het is Maartje'
moest natuurlijk even be
zinken. Na enkele maanden
kwam ook nog het bericht
dat we graag een baby wil
den. De aanvankelijke reac
tie „Vind je ons Phil niet te
oud?" (Phil was 44, ik 31)
maakte dezelfde avond al
plaats voor: „Het is altijd
weer leuk om oma te wor
den." En toen de zwanger
schap een halfjaar later
een feit was, gaf ze aan
dat ze graag een dag in
de week wilde oppassen.
Maar dan wel op donder-
Ik had haar, die schoonmoe
der from hell. Niet dat ze ooit
hardop aangaf me niet te
mogen, nee, ze was veel sub
tieler. ALtijd met een kLagerig
stemmetje met mijn man pra
ten, nooit eens vrolijk of spon
taan. Sinds ik daar als
18-jarige over de vloer kwam,
heb ik me nooit thuis gevoeld,
ledereen werd uitgelachen en
belachelijk gemaakt. Onder
het mom van een grapje. Dat
ik dat niet prettig vond, werd
niet gezien.
Samen met mijn man heb ik
veel meegemaakt: kind bij de
geboorte verloren, kind ernstig
ziek, mijn ouders jong gestor
ven. Ze was er nooit voor ons,
het draaide allemaal om haar,
om deze extreem egocentri
sche vrouw. Of zij het wel aan
kon. Geen enkel inlevingsver
mogen.
In haar nabijheid was ik een
ander mens; ik kon nooit me
zelf zijn, ik ging er met buikpijn
en stress heen en had nader
hand ruzie met mijn man die
het weer eens niet had gezien.
Tot ik het niet meer aan kon.
Wat een opluchting toen ik
alle contact had verbroken!
De bevrijding kwam voor mij
pas echt toen ze overleed.
Toch zit ze nog steeds in
mijn kop, doordat ze me
zo gekwetst heeft,
Ondertussen ben ik zelf al
ruim tien jaar schoonmoeder.
Ik heb een heel goede band
met de kinderen en aanhang.
Ze praten over alles, komen
naar me toe met hun proble
men. Belangrijk: ik laat ze in
hun waarde, laat ze zichzelf
zijn, pas me aan hen aan, niet
andersom. Alleen al omdat ze
van mijn kind houden, houd ik
van hen.
Je zou kunnen zeggen dat ik
dankzij 'haar' een goede
schoonmoeder ben geworden.
30 zaterdag 24 december 2016 WG
