DE KAT ZETTE ZIJN NAGELS IN HAAR PANTY
DIT IS MIJN LAATSTE
ONGEKEND
GEBROKEN HART
TE LAAT
Iene den Ouden (65),
Ternaard
Twan, OisterwijJc
„Ik zou niet weten waarom."
„U mag pas van tafel als de gast klaar is met
eten."
Haar ogen boren zich als de loop van een
kanon in de mijne en zo meteen gaat ze schie
ten.
Ze weet niet wat ze met me aan moet. Haar
kledingvoorschrift op zondag lange rokken te
dragen, heb ik ook al naast me neergelegd. Tot
groot genoegen van mijn man, overigens. Het
eerste wat hij tegen me zei voordat ik bij hem
thuis kwam, was: „Je mag van mij alles, be
halve met m'n ouders mee naar de kerk."
Ik mag dan niet van spruitjes houden, ik houd
wel van haar jongste. Alleen krijg ik het zuur
van haar calvinistische regels en degelijkheid,
en zij de hik van mijn 'losbandige leven'.
Gek, hoe de gezamenlijke liefde voor eenzelfde
persoon je dichter bij elkaar kan brengen. De
bitterkoekjes die ze voor me koopt, vind ik om
op te vreten; zij vindt mijn eten best te prui
men. En haar hart loopt over voor ons roodha
rige bruistablet, haar vierde kleinkind. Als
je maar lang genoeg zoekt, vind je meer over
eenkomsten dan verschillen.
De laatste weken van haar leven zijn een ver
schrikking. Terwijl de kanker haar lichaam
verteert en haar lijf verandert in een zak met
botjes, blijft haar geest ijzersterk. Ze wil thuis
sterven en zo zal het gaan. Om de beurt waken
we bij haar; dichter kun je bij een mens niet
komen. Als het eindelijk gebeurt, voelt het als
een verlossing.
In haar huis vol spullen sta ik met lege han
den. Of toch niet: in elke hand ligt een helft
van mijn hart.
Mirjam Slingerland
ze niet. Ze heeft me vuile
streken geleverd. Nu ze
dement is, is ze lief en
aardig. Het komt voor
mij te laat. Aan haar bed
worden oude verhalen
opgehaald en ik hou
mijn mond.
Anoniem
Mijn schoonmoeder
en ik, het is nooit wat
geworden tussen
ons. Ik pikte haar
oudste zoon in, met
wie ze een auto deelde
en veel dingen deed
en besprak,
De eerste kennisma
king was na de nacht
mis. „Ook jij een zalig
kerstfeest."
Een beleefdheidsbe
zoekje op mijn etage
werd geen succes. Een
van mijn twee katten
wiLdeop haar schoot
springen. Ik trok de kat
weg en die zette toen
zijn nagels in haar
panty. Stuk; een flinke
ladder.
Na een paar maanden
trok ik in bij mijn vriend,
nu mijn man. Zijn moe
der had ook een sleutel
van de etage. Op een
dag bleek ze onge
vraagd binnen te zijn
geweest om postpapier
te pakken. Dat ver
baasde mij en ik deed
mijn beklag bij een
broer van mijn vriend.
Die het overbriefde aan
mijn schoonmoeder.
Gevolg: ik moest mijn
excuses aanbieden,
wat ik altijd heb gewei
gerd, en de sleutel
werd teruggegeven.
We zijn nu ruim veertig
jaar getrouwd en zij,
mijn schoonmoeder,
is in 2003 overleden.
Niks wat ik deed was
goed genoeg in haar
ogen. We verhuisden
naar de Zaanstreek.
„Dat wilde jij zeker?" Ik
werd ziek, lag drie
maanden in coma,
waarna een lange
revalidatieperiode
volgde. Of dat nou
nodig was geweest, al
dat geloop naar artsen,
en dat ik dit haar zoon
had aangedaan.
Vele jaren later ver
huisden we naar Fries
land. „Dat wilde jij ook
zeker?" Met weinig
warme gevoelens denk
ik aan haar terug.
£!Z
Ongewild ben ik een schoonmoederexpert geworden.
Gescheiden in 2004, in 2010 de volgende relatie op de
klippen, een jaar later een nieuwe schoonmoeder, Jo.
Ik hoop dat zij mijn laatste is.
Over de eerste twee kan ik kort zijn: ik had prima contact
met ze, waarbij ze mij graag zagen komen. Tenminste,
die indruk maakten ze.
Wat ik belangrijk vind bij een schoonmoeder is dat ze een
eigen mening heeft, een goed gesprek kan aanknopen en
haar schoonzoon weieens gevraagd en ongevraagd in de
spiegel laat kijken. Zo krijg ik heel veel respect voor haar
en ben ik zelfs bereid in mijn schoonmoeder te investeren.
Dit laatste heb ik met mijn huidige schoonmoeder, Jo.
Een vrouw van 86 jaar, in 2014 weduwe geworden nadat
ze jarenlang haar man tot zijn overlijden heeft verzorgd.
Zichzelf geheel weggecijferd en toch tevreden en voldaan
door het leven gaand, ondanks diverse lichamelijke
ongemakken.
Ik had en heb hier enorme bewondering voor en wilde wat
terugdoen, samen met haar dochters.
Jo: nog nooit in een vliegtuig gezeten, nog nooit in een
'ver' land geweest, de voorbije jaren nooit met haar
dochters op pad geweest. Dat moest anders:
Jo meegenomen. In mei 2015 naar Alicante en in mei
2016 naar Marbella gevlogen. Wat een belevenis voor Jo.
En voor mij, in de zon met schoonmoeder op pad alsof
ik met een eigen zoon of dochter een uitstapje maakt.
Jo blij, haar dochters blij, ik blij.
De beste schoonmoeder die je je maar kan wensen,
heb ik gevonden: Jo, uit Someren.
„Je mag pas van tafel als je al je spruiten hebt
opgegeten."
„Dan moet u ook al die tijd aan tafel
blijven zitten."
Nee, schoon (moeder) is
Ze is geridderd,
mijn schoonmoeder,
voor haar vele
vrijwilligerswerk.
Mensen helpen, dat
doet ze graag, samen
met haar (eveneens
geridderde) man.
Hun hele leven hard
gewerkt, zodat ze het
later goed zouden heb
ben. En dat is gelukt.
Kochten een groter
huis meteen ruimere
woonkamer zodat
ervoor alle kinderen,
kleinkinderen en
aanhang plek zou zijn.
Triest genoeg ontbre
ken de warmte en de
samenhang in haar
28 zaterdag 24 december 2016
WG
