Woning kwijt betekent vaak alles kwijt
5
DAKLOOS KOUDE KERSTA
Arjen van Doorne (47) heeft geen
huis. Hij en zo'n driehonderd andere
dakloze en thuisloze Zeeuwen gaan
een koude kerst tegemoet.
Hoe voelt het om vijf
maanden niet te kun
nen douchen? Arjen
van Doorne (47) weet
het. Mensen die zich
van je afwenden met dichtgekne
pen neus. Mensen die veelbeteke
nende gebaren maken als ze den
ken dat je het niet ziet. „Ze hebben
direct hun oordeel klaar als ze me
zien. Verslaafd, vast en zeker. Maar
ik ben geen drinker of harddrugs
gebruiker. Ik heb geen schulden. Ik
heb gymnasium gedaan, de Zee
vaartschool in Rotterdam en
daarna Maritieme Bedrijfsvoering.
Het liefst zou ik werken in een ei
gen werkplaats met klussendienst.
Daar zou ik graag mee geholpen
willen worden. Een normaal le
ven, met een normaal huis en nor
maal werk."
Tijdens zijn laatste afstudeerop
dracht ging het mis. Zijn ouders la
ten hem via de huisarts gedwongen
opnemen omdat ze niet meer be
grijpen waarmee hij bezig is. Na
twee weken mag hij weer gaan, mét
de diagnose schizofrenie. Die dia
gnose blijkt een flinke belemme
ring voor zijn loopbaan. „Ik kon
geen werk meer vinden", zegt de
geboren Rotterdammer. Hij gaat
naar Schouwen-Duiveland, waar
zijn ouders een zomerhuisje heb
ben. Het is 1998. „Ik zei: ik ga in de
moestuin wonen en knap dat
huisje een beetje op." De situatie op
'de moestuin' is verre van ideaal.
Van Doorne leeft van een absoluut
minimum, 's winters is het ijskoud.
Opnieuw laten zijn ouders hem ge
dwongen opnemen. „Toen heb ik
gezegd: goed, ik werk mee en blijf
hier vrijwillig, maar zoek nou eens
precies uit wat er met me aan de
hand is. Ben ik gek?" Drieënhalf jaar
later mag hij vertrekken. Hij is niet
Ze hebben direct hun
oordeel klaar als ze
me zien. Verslaafd,
vast en zeker
schizofreen, zegt men nu. Wel
hoogbegaafd. En 'tijdelijk autis
tisch'.
Bij zijn vertrek ligt er een be
handelplan. Herstel van de relatie
met zijn ouders is een belangrijk
onderdeel daarvan. Maar zijn ou
ders werken niet mee. Het herstel
plan gaat in de ijskast.
Van Doorne krijgt een woning
toegewezen in Goes. Daar gaat al
les goed komen, denkt hij. Maar na
drie jaar stopt de ondersteuning
vanuit de hulpverlening. Van
Doorne wacht twee jaar en gaat
dan vragen hoe het zit met het
herstelplan. „Ik kwam er niet meer
tussen. Toen dacht ik: in deze we
reld wil ik niet wonen. Ik deed
niks meer. En ik betaalde ook de
rekeningen niet. Totdat de politie
aan de deur kwam, met een deur
waarder die zei: pak je mooiste
spullen en ga de straat maar op."
Dakloos
Niet veel later is hij officieel dak
loos. Zijn enige toevluchtsoord is
het bootje dat hij na lang sparen
gekocht heeft en dat op het droge
staat bij het Goese Sas. „Een goed
koop opknappertje dat ik in Giet
hoorn opgehaald heb", zegt Van
Doorne, gezeten tussen een alle
gaartje aan huisraad, kleding en
gereedschap. Tot voor kort ston
den er nog dixies in de buurt, waar
Van Doorne terecht kon voor de
grote en kleine boodschap. Die
zijn weg. Een elektrisch aanjager-
tje houdt de ergste kou uit het
bootje. In een piepklein oventje
bereidt Van Doorne zelfgemaakte
pizza'tjes van een beetje deeg en
tomatensaus, groenten en wat
kaas. „Prima hoor." Het riekt een
beetje in de boot. Nee, een douche
is er niet. "Als ik klussen doe voor
de Walk Inn in Goes kan ik soms
even van een douche genieten in
het huis waar ik klus."
Bovenaan aan zijn wensenlijstje
staat een huis. „Misschien komt
dat er ook. De Walk-Inn heeft een
doorstroomwoning voor me gere
geld. En ik hoop dat de hulpverle
ners van de Walk Inn me kunnen
helpen om het contact met mijn
familie te herstellen."
VLISSINGEN Driehonderd dak- en thuislozen telt
Zeeland. En het mag dan wel geen witte Kerst worden,
wie nu noodgedwongen onder de blote hemel leeft,
heeft het zwaar. Zeeland heeft maar een paar plekken
waar daklozen een nachtje of korte periode achtereen
kunnen slapen: het Witte Huis in Vlissingen en het Le
ger des Heils in Terneuzen. Maar ook in Goes is er hulp.
Sociaal-maatschappelijk werker Sake Hospes richtte
vijfjaar geleden Stichting Walk-Inn op. De mensen die
er aankloppen hebben nooit maar één probleem. Psy
chiatrische problemen, geestelijke overbelasting, schul
den, verbroken relaties, een verstoord dag- en nacht
ritme, gebrekkige opleiding, ruzie met instanties, pro
blemen met justitie. En, niet het minste probleem: geen
huis. „Een huis is enorm belangrijk. Als je geen woon-
of briefadres hebt, stopt je uitkering gewoon. Zonder
uitkering kom je heel moeilijk weer aan een huis, want
waar ga je de eerste huur en borg van betalen?"
Eind vorig jaar stapte Sake met vijf voorbeelden naar
de gemeente Goes: had die een 'doorstroomwoning'
waar deze mensen een beginnetje konden maken met
de terugkeer naar een gewoon leven? Zonder gedoe met
eerste huur en voorschotten, en mét hulp bij hun pro
blemen? „We hebben hem gekregen. En sinds februari
hebben we twaalf dak- en thuislozen kunnen helpen.
Goes heeft dit geweldig opgepakt. Zo zouden andere
gemeenten het ook moeten doen. Alleen is er wel een
wachtlijst. Allemaal mensen die maar moeten zien hoe
ze deze winter buiten overleven. Wij zouden heel graag
nóg zo'n woning hebben. Dat betaalt zichzelf terug: be
woners worden als voordeurdelers gezien en de helft
gekort op hun uitkering."
dinsdag 20 december 2016
Van Doorne wil normaal leven
Arjen van Doorne woont op een zeilbootje in de Goese Sas. Er is geen wc, geen douche en slecht een klein kacheltje, fotomechteldjansen
Ondine van der Vleuten
-Arjen van Doorne
