Halina Reijn
E
13
3
Ze werden
voor naïef
uitgemaakt
en pasten
zich aan aan
de 'normale'
samenleving
Hij is geen familie,
maar hij is net
iets meer dan
zomaar een man
Een Nieuwjaarsgroet van uw
bezorgen een goede gewoonte
Prettige
feestdagen
goed
20X7
In duistere dagen brengt een
bezoek aan de zonnebank in
een poging het vitamine D-
gehalte in het lijf aan te vul
len meestal niet genoeg ver
lichting. Ook zijn de endorfines
die vrij zouden moeten komen
na het vervullen van een taak,
klein of groot, niet genoeg om de
winterdepressie tegen te gaan.
Dankbaarheidslijstjes die me
ervan moeten doordringen dat ik
geen enkele reden heb om me
niet supergelukkig te voelen,
drijven het onbestemde gevoel
niet mijn hart uit. Het binchkij-
ken van The Crown, een paar forse
glazen glühwein of kilo's com-
fortfood, inclusief oliebollen,
kunnen mij ook niet van de vraag
verlossen: waartoe, waarvoor en
wat moeten we op en met deze
aarde?
De roerige huidige politieke
tijd, de westerse wereld die in
een transitiefase zit, maakt het
gevoel van onzekerheid en onvei
ligheid nog een stukje groter dan
het koude seizoen op zichzelf al
doet. Als kind hadden wij een
huis vol mensen, familie, vrien
den, gestrande types op zoek naar
wat eten en een dak. Mijn vader
spande een groot vel papier om
een tekentafel en we maakten
met tien mensen een of ander
abstract schilderij.
Er was een gitaar, er waren een
paar trommels en mensen ver
maakten zichzelf en elkaar. We
dronken anijsmelk, aten soja-
brokken in plaats van kalkoen en
luisterden naar verhalen die mijn
moeder vol passie vertelde aan
het kerstdiner. Mijn ouders wa
ren al zelfonderzoekers en zelf-
spiritisten ver voor het hip en
happening was.
tot diep in de jaren 8o niet anders
dan experimenteren met medita
tie, goeroes, alternatief onder
wijs, komposthopen, moestui
nen, alternatieve geneeswijzen,
alternatieve levensfilosofieën et
cetera, veganisme, macrobiotiek,
alles om te streven naar zelfont
plooiing, naastenliefde, een beter
milieu en betekenis. Er hingen
enorme touwen uit hun brieven-
bus waarmee ze hele gezinnen
binnenhengelden. Hun hippie
ideeën overleefden de tand des
tijds helaas niet. Ze werden voor
gek en naïef uitgemaakt en pas
ten zich langzamerhand aan aan
de 'normale' samenleving.
Nu de wereld om ons heen
kantelt, er nieuwe kampen ont
staan en intelligentie, compassie
en nuance vieze woorden zijn ge
worden, is het knap lastig een le
venshouding te vinden die een
beetje zinvol aanvoelt. „Wat is
het antwoord van links?"
schreeuwen mensen elkaar toe in
kroegen en wandelgangen. „Wat
is het antwoord van de elite op
het huidige politieke klimaat en
de frustraties van het volk?"
Ik heb geen idee, echt geen en
kel idee. Als er landen zijn waar
geen water maar wel smartpho-
nes zijn, zoals wetenschapper
Stephen Hawking in zijn artikel
in The Guardian zegt, is het niet
moeilijk te begrijpen waar de
woede vandaan komt, maar een
oplossing is natuurlijk andere
koek. „Er is genoeg voor iedereen.
We moeten het alleen opnieuw
verdelen", filosofeert een vriend
terwijl hij een glitterbal in de
boom hangt. Een mooie kerstge
dachte vind ik dat, maar die her
verdeling lijkt voorlopig nog niet
in zicht. „Nog een paar jaar, dan
hebben we helemaal niks meer te
filosoferen, dan zijn we opgevre
ten door onze eigen hebzucht en
overspoeld door 37 tsunami's of
zitten met een klein groepje
overlevers te bibberen in een gla
zen koepeltje op Mars. Geen
kerstverhaal dat dan nog verlich
ting biedt."
Misschien moet ik een vel over
mijn tafel spannen en mijn
vrienden dwingen een gezamen
lijk schilderij te maken onder het
genot van een paar linzenkoeken,
kruidenthee en sojabrokken in
de vorm van een kalkoen. Leve
naïviteit, leve gekkigheid, leve
creativiteit.
Rian Roegholt (31) fantaseerde
vaak genoeg over haar donorvader.
Hij was een serieuze man met een
bril, lang en slank. Op de middel
bare school dacht ze zelfs even dat
haar geschiedenisleraar de donor
was. Groot was de verwarring toen
ze bij de eerste ontmoeting tegen
over Jim van Beusekom stond, een
kleine, half-Indische man.
„Achttien jaar lang had ik een
bepaald beeld van mijn donorva
der, en nu zat er iemand anders. Ik
werd onzeker. Klopte dit wel? Ik
moest in het begin wennen aan
hoe Jim eruitzag. Ik speurde naar
details in zijn gezicht, maar zag
niet echt overeenkomsten."
Rian schudde hem de hand,
keek in zijn ogen en zag een vro
lijke twinkeling. Het voelde goed,
het gesprek was warm. Ze kwa
men erachter dat Rian op haar 12de
een donorpaspoort met onjuiste
gegevens over de spermadonor
had gekregen.
Ze ontdekten dat ze toch veel
gemeen hebben. Hun mimiek, ta
lenten, hoe ze in het leven staan.
Ze hebben geen auto, bespeelden
allebei piano en accordeon, zijn
creatief met taal en knutselen.
Rian, moeder van vier kinderen,
snapt nu ook waarom ze in haar
familie een van de kleinsten is, en
waar haar lichte tintje vandaan
komt.
Anoniem
Jim doneerde als twintiger ano
niem sperma in een Leidse kliniek
(1978-1988). „Ik deed dat uit een
soort idealisme. Ik wilde vrouwen
helpen die alleenstaand waren of
een vrouw als partner hadden."
Zo ook de moeder van Rian, een
alleenstaande vrouw. Rian weet
van jongs af aan dat ze donorkind
is. „Ik vond het oké. Op Vaderdag
knutselde ik gewoon iets extra's
voor mijn moeder. Pas later keek ik
met lichte jaloezie naar andere
kinderen en hun vaders. Ik werd
nieuwsgierig naar mijn donorva
der."
Ze vonden elkaar via de KID-
DNA Databank van Fiom, specia
list bij afstammingsvragen. Begin
vorig jaar kwam het verlossende
telefoontje. Jim was in een klap
drie 'donordochters' rijker, onder
wie Rian. „Ik had het niet meer
verwacht. De kans was zo klein
dat hij er tussen zat. Ik was dagen
lang in de wolken."
„De impact was groot, op een
positieve manier", vertelt Jim, al
leenstaande vader van twee pu
berkinderen. „Ik hield er altijd re
kening mee dat kinderen later
contact konden zoeken. Daar had
ik geen moeite mee. Een kind
heeft recht op informatie over zijn
afstamming."
Na hun eerste ontmoeting op
het kantoor van Fiom hebben ze
geregeld mailcontact. Rian is twee
keer bij Jim thuis geweest, en Jim
een keer op een feestje bij Rian.
„Als ik een lange mail kreeg,
maakte mijn hart een sprongetje.
Maar nadat hij bij ons was ge
weest, werd ik terughoudender.
Wat wil ik met het contact? Het
leek of het te snel ging."
Band
Jim ziet zijn donordochters als een
'verrijking' in zijn leven. „Het
voelt niet hetzelfde als mijn eigen
dochter van 14, maar ik voel wel
een band. Het zijn mooie, jonge
vrouwen. Ik ben trots."
Rian heeft haar oudste kinderen
spelenderwijs verteld over de Jims
rol. Over het verschil tussen een
vader die alleen een zaadje heeft
gegeven om oma te helpen aan een
kind, en een vader die ook zorgt,
zoals hun eigen papa.
„Ik noem hem nooit mijn vader,
maar Jim of donorvader. Hij is
geen familie, maar hij is net iets
meer dan zomaar een man. Het
heeft me rust gebracht. Ik heb nu
ook vrede met de keuze van mijn
moeder destijds. Het verhaal is
rond."
nrc.nexf j*~"
maandag 19 december 2016
PC
Zij deden vanaf de jaren 60
'Ontmoeting met
donorvader gaf rust'
Duizend donorkinderen en sper
madonoren zijn via de Fiom KID-
DNA Databank op zoek naar el
kaar. Rian Roegholt vond vorig
jaar zo haar 'donorvader' Jim
van Beusekom. „Dat heeft me
rust gebracht."
Tonny van der Mee
Den Bosch
Rian en donorvader Jim.
—Rian Roegholt
BERICHT AAN ONZE ABONNEES
Vanaf 19 december
brengt de bezorger
van deze krant u,
onze abonnee,
een persoonlijke
Nieuwjaarsgroet.
Hiernaast het
kaartje waarmee
uw bezorger langs
komt.
uw bezorger wenst
sn een
Pnow
Trouw f<H
®elegru«f
Leidsch
VeGooi en Eenüandi
dagblad
BIJ TWIJFEL Heeft u twijfels omtrent de identiteit
van de bezorger, dan kunt u vragen naar de
loop lijst of het identiteitsbewijs. Elke bezorger ontvangt
dagelijks een actuele looplijst waarop de abonnees en de
persoonlijke gegevens van de bezorger staan vermeld.
