U bent
het toon
beeld van
optimisme. In
hoeverre hield u
die positiviteit vast
toen uw herstel zo
langzaam verliep?
„Met uitzondering van
een paar echte dips lukte
dat. Ik ben gesteund door
mensen die zo ontzettend aar
dig voor me waren. M'n twee
lieve zoons. En neem m'n jaarclub,
m'n studiegenotes uit Leiden. Alle
maal vrouwen van in de 70. Die stelden
een rooster op: elke dag iemand bij Erica
op bezoek. Zo bijzonder, ik voelde me ge
dragen."
„Pijn. Een terugslag in het herstel. Het
idee
'mijn
hemel,
het schiet
niet op, kom
ik hier nog
wel uit?' Dan
zag ik het zelf
even niet meer,
raakte in paniek en
had ik echt een arm om
me heen nodig. Of humor,
dat hielp ook. Mocht soms
ook best galgenhumor zijn.
Even de spanning doorbreken,
kan bevrijdend werken. Maar toch,
uiteindelijk moetje het helemaal zelf
doen." Een blik naar de golven. Stilte.
„En da's heftig. Echt heftig."
„Ik zeg nu met nog grotere stelligheid
tegen iedereen: als je een droom hebt,
ga er dan nü achteraan. Stel het niet uit,
want van de ene op de andere dag kun
je ontzettend kwetsbaar worden."
„Niet uit eigen ervaring, en dan maakt
het toch de meeste indruk. Ik heb zoveel
mazzel in mijn leven gehad, zoveel
prachtige dingen gedaan. Eigenlijk
voelde ik me tot twee jaar geleden nog
steeds 35. Ik deed alles wat ik wilde, had
volledig de regie over mijn eigen leven.
Nou, die heb ik dus moeten loslaten. Dat
was het moeilijkste van alles om aan te
wennen. Ik was afhankelijk geworden.
Dat ik dan, na alles wat er is gebeurd,
toch weer in dat vliegtuig kon stappen...
ach jongen, dat is zo mooi. Een groot
geschenk."
„De uitzenddata van deze
winter lagen vast. Aan het
begin van de zomer drong de
vraag zich op: reizen we of gaat
er een streep door dit seizoen?
Bij de laatste uitkomst weetje: zo'n
programma krijg je nooit van z'n leven
meer terug. In alle eerlijkheid was ik nog
niet compleetst for travel. Toch bood Ivo
Niehe (producent van Erica op Reis, red.)
me de kans het risico te nemen. Als ik
het niet zou volhouden, zouden we wel
zien, zei hij.
„We gingen naar Hongkong. Geweldig
was dat, maar los staan ging nog niet.
Zonder houvast was ik nergens. Heb
je die aflevering goed bekeken? Zag je
hoe elegant ik overal tegenaan stond
geleund? Hing ik daar weer tegen een
brug." Haar lach is terug. „Maar het
lukte wel. Hoe vind je dat!"
„Man, daar verheug ik me zo waanzinnig
op! Ik ga er de jongen spreken op wie ik
als 15-jarige op mijn zwemclub verliefd
werd. Hij speelde waterpolo, was 22 en
zag me helemaal niet staan. Ik was zo te
leurgesteld dat ik mijn enige gedicht ooit
heb geschreven. Nobelprijs-materiaal,
hoor! We hebben altijd contact gehou
den, maar elkaar ontmoeten is er al bijna
dertig jaar niet van gekomen. Time flies,
hè? Hij is 80 nu en al tijden getrouwd
met een Colombiaanse. En straks zien
we elkaar weer. Da's toch verrukkelijk?"
„Klopt absoluut. Ik spreek me niet meer
politiek uit. Daarvoor is ons programma
geen geschikt podium. Maar af en toe
kan ik het niet laten. Toen ik in Sri
Lanka een blauwe banaan kreeg aan
geboden, bijvoorbeeld. Dat ding leek
me echt oneetbaar. Toch nam ik hem
uit beleefdheid aan en wat bleek? Onder
die rare blauwe schil zat gewoon die
vrucht die we allemaal kennen. Toen
magazine 11
Wat was de oorzaak van zo'n dip?
Heeft deze periode u veranderd?
Wist u dat al?
Na anderhalf jaar revalideren, vertrok u
in augustus voor een nieuwe serie van
Erica op Reis. Volgens uw regisseur was
het tot het laat
ste moment
onduidelijk of u
in staat was het pro
gramma weer te maken.
Na Hongkong volgde een reis naar
Suriname en nog uit te zenden trips
naar Myanmar en Israël. De vliegtickets
naar Colombia liggen al klaar.
U bezocht in Jeruzalem een school waar
Joodse en Palestijnse kinderen naast
elkaar in de klas zitten. Uw regisseur
zei: 'We zijn niet politiek, maar als er één
boodschap is die Erica wil uitdragen,
is het die van verbinden. Tegen het
polariseren.'
