EUWS 11
Voor 150.000 euitf
kocht de gemeenschap
van het Friese dorp_
Easterlittens een huis in
hun eigen dorp voor eèn
Syrisch asielgezin.
Gewoon, omdat ze
wilden helpen. De
Yasins zijn er blij mee.
We hopen dat
andere dorpen
denken: dat
kunnen wij ook
wel doen
Op 1 november ston
den Janneke Bijlsma
en Jan van der Wal
klaar bij de enige
bushalte van Easter
littens, op het plein van het Friese
gehucht. Klaar om de Syrische fa
milie Yasin feestelijk te onthalen
als lijn 35 de hoek om zou komen
draaien. De bus kwam, maar toen
de deuren opengingen, kwamen
de Yasins er niet uit. Janneke: „Ble
ken ze een dorp te vroeg te zijn
uitgestapt en waren ze verder gaan
lopen." Langs de doorgaande weg
over het Friese platteland, door de
regen. „Ik dacht: oh mijn god, hoe
gaan die het vinden om hier te
wonen?"
Nadat vader, moeder en vijf kin
deren waren gevonden en met au
to's snel naar het dorp waren ge
bracht, waren ze de allereerste Sy-
riërs ooit in Easterlittens. Ze wa
ren die eerste november voor het
eerst in het dorp waar de inwoners
een huis voor hen hadden gekocht.
Het dorp (450 mensen groot) zag
voor het eerst voor wie het dat ei
genlijk had gedaan. Ze maakten
kennis en aten pizza's en zelfge
maakte soep. Janneke: „Die was
gelukkig nog warm."
Meestal ging het zo de afgelo
pen twee jaar: na lang wachten in
een uitpuilend azc, kregen asiel
zoekers met een verblijfsvergun
ning bericht dat er een huis voor
hen was gevonden, ergens in Ne
derland. Doorgaans een huur
huis van een woningstichting.
Altijd gevonden met veel moeite;
de wachtlijsten voor goedkope
huurwoningen zijn lang. Soms
waren er demonstraties van
buurtbewoners die geen status
houders (zoals asielzoekers met
een verblijfsvergunning heten)
in de straat wilden hebben en
gingen er stenen door de ruiten.
Helpen
In Easterlittens ging het anders.
Daar sprak een groepje dorpsbe
woners tijdens een uitje naar Ter
schelling over de vluchtelingencri-
sis. Janneke: „Je ziet al die ellende
op tv en je denkt: stel dat wij dat
zouden zijn? Dan zouden we toch
ook geholpen willen worden?"
Dus besloten ze precies dat te gaan
doen: helpen. Jan: „In Jorwert, hier
verderop, hebben bewoners zelf
het oude dorpshuis omgetimmerd
tot een woning voor asielzoekers.
Zoiets leek ons een goed idee. Dus
we zijn gaan inventariseren wat er
in het dorp te koop stond."
Er woonden toen nog geen asiel
zoekers in Easterlittens. Er woon
den überhaupt geen buitenlanders
in het dorp. Een huis-aan-huis-
verspreide brief over het initiatief
lokte tientallen dorpsbewoners
naar een zaaltje boven het enige
café in het dorp. Niet iedereen in
Easterlittens was enthousiast over
het plan, weten Jan en Janneke.
Jan: „Maar er was geen echt anti
sentiment. Een enkele opmerking
op Facebook, dat was het wel."
In oktober werd de kersverse
stichting Hüs fran de Wrald, (Fries
voor het Huis van de Wereld) voor
150.000 euro eigenaar van een
knusse woning midden in het
dorp, tegenover de kerk. Een derde
van dat geld komt van die kerk,
een derde is ingebracht door één
familie (die anoniem wil blijven)
en een derde is betaald door een
groep inwoners van Easterlittens.
Jan: „Wie hoeveel heeft betaald,
doet er niet zoveel toe voor ons,
niet iedereen kan hetzelfde bedrag
missen. We zijn met een groep
van zo'n veertig vrijwilligers uit
het dorp. Met hen hebben we het
huis gekocht en daar helpen we nu
de familie mee om hun leven hier
op te starten. Zo gaat dat hier: als
HUISVESTING
er iets moet gebeuren, dan regelen
we dat. Iedereen kent elkaar, de
lijntjes zijn kort."
Zo gaat dat dus in Easterlittens.
Een dorp waar geen winkel is,
maar de gemeenschapszin groot is.
Er is een kleine basisschool, maar
de middelbare school in Sneek is
drie kwartier fietsen. De kerk staat
er op een terp en op het dorps
plein staat een tableau met de na
men van de plaatselijke kaatskam-
pioenen van de afgelopen jaren.
Op deze mistige donderdagmid
dag wordt de stilte op het plein al
leen verbroken door de holle echo
van je eigen voetstappen.
Janneke: „We hebben wel tegen
de gemeente gezegd dat we het
liefst een gezin in het huis zouden
hebben. We zagen het niet zo zit
ten dat er bijvoorbeeld vier alleen
staande mannen in zouden ko
men. Wat moeten die heel de dag
in zo'n dorp als dit doen?" De ge
meente beloofde te kijken wat ze
kon doen.
Het werden Tawfik (42) en Wa-
faa (40) Yasin, met hun vijf kinde
ren. Op 1 november kwamen ze
even kijken en sinds vier weken
wonen ze echt in het dorp. Ze be
talen huur aan de stichting. Jan:
„Ze hebben dezelfde huurbescher-
ming als andere huurders. We
kunnen ze er niet zomaar uit
gooien, of zo."
Vluchten
„Veilig, rustig, goed", zegt Wafaa
over Easterlittens. Tawfik pakt zijn
mobiele telefoon en laat foto's zien
uit Aleppo, de stad die de afgelo
pen weken het tegenovergestelde
van veilig en rustig was. Tawfik
was er kapper en tegelzetter. Twee
jaar geleden vluchtten ze er van
daan, met z'n zevenen tegelijk. Via
Türkije en Griekenland belandden
ze een jaar geleden in Nederland.
Veel meer dan dat weten de
mensen in Easterlittens eigenlijk
niet. Tawfik en Wafaa spreken
geen Engels en nog amper Neder
lands. Hun kinderen iets meer.
Jan: „Communiceren is nog veel
met handen en voeten." In januari
gaan ook vader en moeder op Ne
derlandse les. Ondertussen staan
de veertig vrijwilligers in het dorp
elke dag klaar om hen te helpen of
ergens heen te brengen: met het
invullen van documenten, het op
halen van een doktersrecept of het
doen van boodschappen twee ki
lometer verderop. Jan: „Je merkt
aan alles dat deze mensen graag
vooruit willen en dat vind ik heel
belangrijk." Janneke: „Ondertus
sen hopen wij ook vooral dat an
dere dorpsgemeenschappen die
dit verhaal lezen, denken: ver
draaid, dat kunnen wij eigenlijk
ook wel doen."
zaterdag 17 december 2016
Het gezin Yasin
met hun nieuwe
dorpsgenoten.
Achteraan in
blauwgrijze jas
Jan, met voor
hem, eveneens in
blauwe jas,
Janneke.
FOTO CATRINUS VAN
DER VEEN
Cyril Rosman
Easterlittens
—Janneke Bijlsma
In azc's zitten nog 12.000 zo
genoemde statushouders
(asielzoekers die al een ver
blijfsvergunning hebben), voor
wie nog geen woonruimte is
gevonden.
Elke Nederlandse gemeente
heeft van het Rijk de opdracht
gekregen een bepaald aantal
van die statushouders te huis
vesten. Hoe groter de gemeente,
hoe meer ruimte ze moet vinden.
De meeste gemeenten lopen
achter op de planning. Het is
vooral lastig onderdak te vinden
voor alleenstaande mannen; Ne
derland heeft meer huizen voor
gezinnen. Gemeenten proberen
mannen nu vaak met meerdere
tegelijk in eenzelfde woning
onder te brengen. Particuliere
initiatieven als in Easterlittens
zijn er incidenteel. In Rotterdam
kocht een filantropische stich
ting deze zomer honderd huizen
voor Syrische statushouders.
