Ik ben
ongelooflik
gelukkig
met het
burgermans
bestaan' i
rennend en vliegend logistieke gaten
vullen. Wat ook hielp is dat wij vier jaar
lang twee studenten op zolder hadden
wonen die een diepe band ontwikkelden
met onze kinderen.
„Ik heb een schuldgevoel gehad dat ik
veel weg was, maar dat is inmiddels ver
dwenen. Omdat ik weet dat mijn kinde
ren hebben gezien hoe leuk het is dat
ouders opgaan in hun werk en hun pas
sie. De combinatie werk en zorg blijft in
gewikkeld, ik vind dat onze maatschappij
daar nog steeds niet goed op is ingericht.
Ik benijd die jonge moeders met die ver
moeide gezichten niet. Slapeloze nachten
en blijven presteren, a hell of a job. Voor
ons is het een stuk makkelijker nu de
kinderen ouder worden. We staan aan
de vooravond van de gouden jaren."
„Omdat ik beter en soepeler omga met
mijn kinderen nu ze ouder zijn. Hun leef
tijd herken ik meer, ik weet nog van me
zelf hoe ik mij toen voelde. En omdat ik
na alle ups en downs die mijn man en ik
samen hebben overleefd durf te zeggen:
dit is voor eeuwig. We zijn beiden heel
autonoom, gunnen elkaar eigen levens.
Dat is fijn voor onze persoonlijke ont
wikkeling.
„Hij is de liefde van mijn leven, mijn
thuis. Ik ontmoette hem in 1995 op de
set van Zwarte sneeuw en vroeg aan mijn
tegenspeelster, Tamar van den Dop: wie
is dat en heeft hij een vrouw? Ik was net
drie maanden klaar met mijn vorige rela
tie en had geen zin in gezeik en gedoe.
Toen ik hoorde dat hij single was, heb ik
meteen werk van hem gemaakt. Iets wat
niet in mijn aard ligt. Ik wist ook direct:
met hem wil ik kinderen en dat had ik
niet eerder gevoeld bij een man.
„We zijn nooit getrouwd. Eerst niet uit
praktische overwegingen, daarna was het
moment voorbij. Bovendien vonden wij
- als echte jaren 70-kinderen - dat er
iets burgerlijks kleefde aan trouwen.
Maar inmiddels ben ik ongelooflijk ge
lukkig met het burgermansbestaan."
„Ik denk dat in het algemeen geldt dat
het aanbod slinkt voor actrices van mijn
leeftijd. Maar persoonlijk heb ik daar nog
niet mee te maken gehad. Ik merk wel
dat ik een ander type rollen krijg. Terwijl
ik me jonger voel dan mijn absolute leef
tijd. In mijn hoofd ben ik nog altijd 35 en
soms overvalt me: o ja, ik ben 50, dat is
waar ook. Ik zou willen dat ik nog tien
levens had, er is zoveel dat ik wil uitpro
beren. Ik ga nu voor het vertalen, maar
ik had ook wel voor de VN willen wer
ken, me willen verdiepen in vluchtelin-
genrechten. Of journalist willen worden
of psychiater. Ik houd ervan om uit te
pluizen hoe mensen in elkaar zitten, wat
hen beweegt. Daarom verslind ik boeken
als Wij zijn ons brein van Dick Swaab.
„Ik ben opgegroeid met vier zussen en
daardoor was er weinig mannelijk tegen
wicht in ons gezin. Ik had best een paar
broers willen hebben. Mannen zijn fun
damenteel anders dan vrouwen: ze dou
wen door, maken geintjes, relativeren
vaker en zijn down-to-earth. Ik weet dat
het generaliserend klinkt, maar vrouwen
psychologiseren en analyseren veel meer.
Door het vrouwenhuishouden van mijn
jeugd is mijn emotionele kant heel sterk
ontwikkeld. Aan de ene kant ben ik een
piekeraar, kan tobben over klein en groot
leed. Maar als ambassadeur van hulp
organisatie Oxfam Novib realiseerde ik
mij tijdens een bezoek aan vluchtelingen
in Griekenland ook: je kunt de ellende
van de wereld maar beperkt tot je laten
doordringen. Anders overleef je het niet."
„Het besef dat ik best vaker dankbaar
mag zijn voor mijn gezonde kinderen, de
kansen die ik krijg en mijn comfortabele
leven. Ik heb gepraat met een Syrische
jongen van dezelfde leeftijd als mijn
dochter. Hij zit al een half jaar te hopen
op een hereniging met zijn broer in
Duitsland en kreeg te horen dat zijn ach
tergebleven vader bij een bombardement
op een Syrisch plein was omgekomen. Zo
verschrikkelijk en confronterend. Het
gaat over mensen zoals jij en ik die door
toeval in een vacuüm terecht zijn geko
men. Hun hele leven staat in de wacht,
ze kunnen niet voor- of achteruit. Dan
denk ik: jezus, waarom kunnen we hier
met z'n allen geen oplossing voor vin
den? Anderzijds lijd ik ook niet aan een
misplaatst schuldgevoel: ik ben geen
activist en neem ook geen vluchteling in
huis. Ik ben van nature iemand die din
gen beziet. Ik ben geen moralist, maar
vind het wel goed als we er meer van
doordrongen zouden zijn dat we iets
vaker blij zouden kunnen zijn met wat
we hebben in plaats van chronisch boos
te zijn over wat ontbreekt."
magazine 13
Waarom denk je dat de beste tijd nog
komen gaat?
Je bent 50, ben je bang dat het aantal
rollen opdroogt?
Wat heb jij meegenomen van die trip?
