'Het tempo is er een
beetje uit nu Ger 76 is'
#SINT
DIE VAN MIJ
'Ruzie hebben
Ger en ik
altijd zonde
van onze tijd
gevonden'
Volgende week
magazine 63
Hij is er weer! En dat zien we op straat, in
onze snoeppotten en in onze schoen. Kom
maar binnen met uw knecht.
Uw foto op deze pagina? Komende weken publiceren we beelden
van #boom en #kerstboomkoekje. Zet uw foto op onze Facebook-
pagina, tag op Instagram of mail naar fotomagazine@persgroep.nl.
Tekst: Pam van der Veen
HeLeen (61): „Toen mijn eerste huwelijk strandde, was ik 29. Ik bLeef
achter met twee kleine kinderen en had geen cent te makken. Via
via kon ik aan een bankstel komen, maar de buurman kon die dag
niet helpen. 'Vraag mijn vriend Ger', zei hij, 'die doet dat wel.' Dus ik
samen met Ger die bank ophalen, in een goedkoop busje van auto
bedrijf Barrel. We keken elkaar aan en het was bekeken. 'Rij maar
door naar het einde van de wereld', dacht ik. Met deze man, vijftien
jaar ouder dan ik, wilde ik samen verder. Kort daarna is hij geschei
den van zijn vrouw en bij mij ingetrokken. Een beslissing waar we
nooit spijt van hebben gekregen, ondanks de pijnlijke gevolgen.
De omgang met de kinderen van Ger was problematisch; er is al
jaren geen contact meer. Voor mijn jongens is hij vanaf het begin
een goede vader geweest. 'Oom Ger' werd al snel 'papa' en daar
naast hadden ze hun eigen vader.
Ger is een gelijkmatige, rustige man die z'n eigen gang gaat. Hij
houdt van kunst en muziek, leest veel, verzamelt postzegels en
zingt in een koor. Ik hoef nooit vreselijk om hem te lachen, maar
saai is-ie niet. Hij heeft altijd wel
een leuk idee voor een tentoon
stelling of een reisje. Nu hij 76 is,
merk ik dat hij huiselijker wordt,
het tempo is er een beetje uit en
hij heeft soms wat weerstand
tegen moderne techniek. 'Ik heb
't niet met computers', zegt hij
dan, of: 'Ik wil geen smartphone!'
Maar met een beetje sturing van
mijn kant, lukt het 'm allemaal best. Ik vind: hij is te jong en te on
dernemend om niet met zijn tijd mee te gaan. Maar hij is nu een
maal niet zo handig. Als er iets kapot gaat, komt Ger zelden verder
dan roepen: 'Hij doet het niet!' Voor sinterklaas vroeg hij eens een
verstekbakje. Niet dat hij ooit een zaag aanraakt, maar gewoon,
om te hebben. Daar plaag ik hem nu nog mee.
Toen Ger prostaatkanker kreeg en incontinent werd, was dat een
grote klap. Acht jaar lang liep hij met incontinentiemateriaal, als we
op vakantie gingen, zat zijn halve koffer ermee vol. Niet fijn voor zijn
zelfvertrouwen, en ons seksleven kwam het ook niet ten goede. Ger
is echt een mannetje, we houden veel van elkaar en waren altijd
gigantische vrijbeesten, maar dit drukte een zware stempel op onze
relatie. Gelukkig kon het probleem met een implantaat worden
verholpen, wat onze kwaliteit van leven op meerdere fronten enorm
heeft verhoogd. Wel heeft sindsdien het knuffelgehalte in onze
relatie de overhand genomen.
Het leven met Ger is harmonieus. Ruzie hebben we altijd zonde van
onze tijd gevonden. Als ik me al ergens boos over maakte, liet ik dat
merken door postelein voor hem te koken. Daar heeft-ie namelijk
de schurft aan. Hij at het op met zo'n blik van: 'Zeg me wat ik ver
keerd heb gedaan.' Maar dat is al in geen tijden meer voorgekomen.
Ger zei het laatst nog tegen me: 'Het is lang geleden datje poste
lein voor me kookte.'"
Ook over die van jou vertellen?
magazine@persgroep.nl
PAULIEN STOUGIE
@CLAUDIAD72
JEANINENUSS
@PAULINEWING
GERARD BOERKAMP
NICOLE MCDONALD
WG
