Jan
Terlouw
EUWS 11
Jan Terlouw (85)
maakte indruk
met zijn speech in
De Wereld Draait
Door. Rotterdamse
columnisteen
advocate Carrie
Jansen richt zich in
een open brief tot
'meneer Jan'.
'Deze bijval is
nieuw voor mij'
Maak podia vrij
voor mensen als
Terlouw.
Betrokken,
verstandige
mannen en
vrouwen, die je in
het hart raken
Indrukwekkend, er
zijn meer grand old
men die eerlijk en
met gezag
belangrijke zaken
te melden hebben.
Een verademing
Ik heb thuis
spontaan voor
hem staan
klappen.
Echt waar
Ach, de lieve man
is zo naïef. Welkom
in de grote, boze
wereld. In slechte
tijden komen de
echte leiders
boven. En daar
hoort D66 niet bij
Woensdagavond zat ik op de bank tv te
kijken. Naar De Wereld Draait Door.
Met een bordje op schoot, sperzie
boontjes en kip, en u zou een Jan-talk
gaan houden, zei Matthijs van Nieuw-
kerk. Een beetje een peptalk, maar dan van u. En ik wist
niet zeker of ik daar wel zin in had.
Ik was chagrijnig, omdat precies die dag het woonre-
ferendum in Rotterdam de kiesdrempel niet had ge
haald. Maar de afstandsbediening lag net buiten mijn
bereik, dus u begon te praten en ik begon maar te kij
ken. Ik kon altijd nog opstaan, toch? Om u weg te zap
pen.
Dat heb ik niet gedaan. Ik heb de volle tien minuten
uitgekeken en toen u aan het eind natte ogen kreeg,
kreeg ik ze ook en druppelden er tranen op mijn sper
zieboontjes. Omdat het een toespraak was van hoop. En
dat ik die hoop soms zo fucking hard nodig kan hebben.
U begon over de oorlog; die heb ik niet meegemaakt.
U begon over touwtjes uit de voordeur; die heb ik nau
welijks meegemaakt. Maar de rest waar u over vertelde
wel. Dat er wantrouwen is ontstaan. Van de overheid
naar ons en van ons naar de overheid. En dan ook nog
eens onder mekaar.
Ik woon in het Oude Westen van Rotterdam, meneer
Jan Terlouw, en dat is een wijk die al jarenlang numero
uno staat in Nederland. Nou ja, op het criminaliteits-
lijstje, maar je moet ergens beginnen met scoren. Na
tuurlijk hebben wij hangjongeren. En daar wordt altijd
over gezeurd.
Wat dan even vergeten wordt, is dat die jongens wel
elke dag mevrouw van Leeuwen met haar rollator over
de drempel van haar portiekwoning helpen. En dat er
een tijdje terug een peuter driehoog uit het raam viel en
precies een van die hangjongeren dat kind opving. Zelf
had-ie een gebroken pols, maar het kind had niks.
Ik werk op een advocatenkantoor op Rotterdam-Zuid,
meneer Jan Terlouw, en daar maken wij veel situaties
mee van huiselijk geweld en kindermishandeling. En
soms verlies ik de moed dan weieens. Tot er nog geen
maand geleden door de mbo van het Albeda College op
de Erasmus Universiteit een conferentie tegen kinder
mishandeling werd georganiseerd. Waar 800 mbo'ers
uit het hele land op afkwamen.
Het werd een zinderende dag waar in elk lokaal, in
elke collegezaal - tot uiteindelijk de grote aula aan toe -
al die jongeren keihard en vastberaden mee zaten te
denken over hoe we diezelfde kindermishandeling
toch het snelst de wereld uit kunnen hebben. Met hun
eigen verdrietige verhalen, in volle openheid en met
alle inzet die ze in zich hadden.
Toen liep ik wel te glimmen. Potverdorie wat een
kids. Dat is de hoop, die ik ook bij u voelde. Voor die
jeugd en voor die toekomst.
Natuurlijk kunnen we wat doen aan het klimaat, zei
u. We kunnen toch alles. Nou dat is mooi, want als we
alles kunnen, kunnen we dat ook in de zorg, met die
idiote pyjama-dagen, haperende zuurstofmachines en
piascontracten.
En dan kunnen we het ook met het armoedepro
bleem en het onderwijs en de werkloosheid en de een
zaamheid van ouderen. Dat de oplossing er nu nog niet
is, betekent alleen dat je er wat harder naar moet zoe
ken. We zijn toch een kenniseconomie, nou gebruik die
knappe koppen dan ook.
of wat we misschien even verleerd zijn, is een beetje
normaal met elkaar omgaan. We twitteren elkaar ver
baal een ongeluk, we sturen eerder een dreigmail dan
een verjaardagskaart. En een beetje demonstratie staat
tegenwoordig achter een hek. Flikker toch op. Dat moet
anders kunnen.
Terug naar de vertrouwensdemocratie; dat zei u. En
dat politici onkreukbaar moeten zijn en integer. Ja, dat
is een primaire levensbehoefte van een democratie.
Weg met de graaiers, de opportunisten, de leugenaars.
En dan aan de jeugd de toekomst geven en ze de kans
bieden om die ook een beetje mooi vorm te geven. Dat
was de toespraak van u. De toespraak van de hoop.
En dan komt het allemaal weer goed? En kunnen de
touwtjes weer uit de voordeur? Alsjeblieft niet, zeg. Ik
heb een automatische deuropener en die wou ik graag
houden. Maar voor de rest, oké hoor, meneer Jan, heel
oké.
Met een keihard kusje uit Rotterdam,
Is dit dan een oud
politicus die de
Nederlandse
bevolking wel
snapt? Luister dan
naarzo'n man,
Nederlandse
regering
„Ik merkte al dat het doodstil
werd tijdens de speech, het
enorme applaus erna ontroerde
me. Achter de bluesjongens op
het podium die zouden spelen,
zag ik allemaal jongeren zitten
van onder de 20, daar waren ze
gegrepen door de boodschap.
Dat verraste me wel.
„Ik ben veel gewend in die zin,
maar de bijval van woensdag op
deze manier was nieuw. Niets
wat ik zei was werkelijk nieuw,
ik bepleit in essays en op con
gressen al jaren het herstel van
vertrouwen, ben daar zeer con
sequent in geweest - terwijl het
daar geen enkele snaar raakt."
Geweldige
speech. Hij zal het
waarschijnlijk niet
willen, maar stel
je eens voor
dat hij minister
president zou
zijn...
vrijdag 2 december 2016
—Wil Dijkstra
GO
Chiel Pauwelsen
Stef Bronmans
—Fred Barendse
Colum
niste en
sociaal
bewogen
advocate
Carrie
Jansen.
FOTO
JOOST HOVING
Lieve meneer Jan,
Maar wat we op een of andere manier niet kunnen,
Carrie
—Jaap de Ruijter
Terlouw net na zijn 'Jan-talk'.
—Hans Man
