©©o©
Hondenleven
Hans Avontuur beschrijft elke week een voorval,
anekdote of dilemma uit zijn leven als reisjournalist
BUITEN IS HET WATERKOUD, MAAR HANS MOET
NAAR BUITEN, ZIJN HONDEN UITLATEN.
SENIOR KIJKT ME MET
EEN ALLESZEGGENDE
BLIK AAN:'ACH, LAAT
HEM MAAR'
magazine 45
hruuR
et regent zachtjes. Bij elke stap
die ik zet, spat er modder tegen
de onderkant van mijn broek.
De meeste bladeren zijn gevallen en
het bos geurt naar het afscheid van de
herfst: vochtig en bedompt. Het is geen
dag die je vooraf uitkiest voor een lek
kere wandeling, maar onze honden
staan te kwispelen bij de achterdeur.
Ze willen er nu echt even uit en kijkend
in die trouwe ogen stel je jezelf verder
geen vragen.
Op het drassige, smalle pad voel ik
hoe de aanstormende winter een
weg door de kieren van mijn dikke
jack zoekt. Het is waterkoud, niets
tegen opgewassen. Mijn twee
wandelvrienden hebben nergens
last van. Enthousiast snellen
ze voor me uit. Hun vacht klets
nat, tot aan hun kop onder de
blubber, de staarten vrolijk
zwiepend in de lucht.
Ik vraag me af of ik zonder
honden ook de deur uit was
gegaan. Het antwoord ligt
voor de hand. Maar zie,
daar loop ik nu. Met mijn
twee ooit afgedankte
Spaanse honden door de
Hollandse motregen. Voor
hen is de wandeling door het
bos, weer of geen weer, het hoogte
punt van de dag. Rennen, springen,
vrijheid.
De oudste van het stel is ondertus
sen uitgeraasd en stapt tevreden
naast me over het pad, terwijl de
jongste zich met tomeloze energie
uitleeft tussen de kale bomen. Hij
rent, springt, snuffelt, luistert en
loopt me bijna van de sokken als
hij op volle snelheid voorbijkomt.
Senior kijkt mij met een alleszeg
gende blik aan: 'Ach, laat 'm maar'.
De zorgeloze blijdschap werkt aan
stekelijk. Diep weggedoken in mijn
kraag neurie ik zachtjes een lied,
terwijl fijne regendruppels het bos
laten glinsteren. Wandelen met
honden is een feest!
REAGEREN?
hans.avontuur@persgroep.nl
WG
