'Op Mallorca
was hij
onvindbaar,
het bedrijf
waarvoor
zou werken,
bestond niet'
'Schuldig voel ik
me ook over dat
laatste gesprek.
Als ik hem niet
had afgepoeierd,
wat dan?'
agent was, dat er overal microfoons waren en
dat hij werd afgeluisterd. Ik heb hem aange
hoord en serieus genomen, maar ik vond het
natuurlijk heel erg.
Mijn lieve broertje, zo in de war.
Hij kreeg medicijnen, maar daar werd hij
sloom en dik van, dus stopte hij er weer mee.
En omdat hij inmiddels meerderjarig was,
konden mijn ouders hem niet gedwongen
laten opnemen. 'Kan hij niet bij jou komen
wonen', vroeg mijn vader. Maar ik had net een
jong gezin, ik moest ook voor mezelf zorgen.
Ik koos ervoor het niet te doen. Daar voel ik
me wel schuldig over. Als ik hem een thuis
had geboden, was hij er nu misschien nog
geweest.
Schuldig voel ik me ook over dat laatste tele
foongesprek. Als ik hem niet had afgepoeierd,
wat dan? Daarna was het heel lang stil. Mijn
broertje liet wel vaker een tijd niks van zich
horen, maar op verjaardagen belde hij altijd.
Nu gingen die dagen voorbij zonder dat we
iets hoorden, en na een jaar maakten we ons
echt zorgen. We gaven hem op als vermist en
probeerden zijn sporen na te gaan. Maar die
liepen overal dood. Op Mallorca was hij on
vindbaar, het bedrijf waarvoor hij zou werken,
bleek niet te bestaan. Er was geen enkel aan-
een soort laatste zoekmiddel. De
hele familie in shock: kregen ze
opeens een vriendschapsverzoek
van Hendrik Jan.
knopingspunt. Ik was ongerust
en miste hem; hij was tenslotte
mijn maatje. Ik droomde over
hem, keek op straat om me heen
of ik hem zag, ging zelfs naar een
helderziende. Ook Vermist, het tv-
programma, heeft zich er mee be
moeid. Zonder resultaat. Hendrik
Jan was in rook opgegaan.
Hij is nu veertien jaar weg. Alle
scenario's die ik in die tijd heb
bedacht: Heeft hij zelfmoord ge
pleegd? Heeft het met drugs te
maken? Is er iets in het criminele
circuit gebeurd? Is hij gevlucht
naar een tropisch oord? Of is hij
gewoon zwerver in Nederland?
Dat ik niet weet wat er met hem
is gebeurd, dat is nog het ergste.
En dat hij alleen is, eenzaam. Ik
moet nog steeds huilen als ik be
denk welke ellende hem waar
schijnlijk is overkomen. 'Zou het
beter zijn als je wist dat hij dood
was?' vragen mensen weieens.
Misschien, maar dan is de hoop
ook weg. Want het zou nog steeds
kunnen dat hij terugkomt, toch?
Daarom heb ik een Facebook-
pagina voor hem gemaakt, als
'Laten we het afsluiten met een
afscheidsceremonie.' Maar ik wil
helemaal geen afscheidnemen. Ik
wil mijn broertje herdenken, bij
hem stilstaan, dat wel. Herinne
ringen aan hem ophalen, en dan
niet alleen de problematische.
Want hij was ook een schatje, lief
en creatief. Laatst droomde ik
weer over hem. Ik lag in bed,
Hendrik Jan stond in de deur
opening. Hij glimlachte naar me,
knikte en liep toen door."
magazine 31
SOOK EEN VERHAAL?
Mail naar magazine@persgroep.nl
Mijn oudere broer zei laatst:
WG
