DANNY vera
fsff- QV
10 ZE
INTERVIEW DANNY VERA
Na jarenlang knokken voor erkenning gaat het Danny Vera
voor de wind. Zijn platen oogsten lof, zijn optredens
trekken volle zalen. „Ik ga het podium niet af voordat
iedereen het naar zijn zin heeft gehad."
,ER2°'5)1Theou,sidearO(20,aW'ePU'
Da* SSde6""'6 ,20°°'
CcZnw™Zen" Zeela"d: 6 apnl 2017
/n
I ind maart trad hij
op in De Kring in
Roosendaal, als af-
sluiting van zijn
I theatertournee.
De theaterzaal met 850 stoe
len was tot op de laatste
plaats bezet. „Na afloop
kwam de directeur naar me
toe en zei: 'ik had nog nooit
van je gehoord, eerlijk ge
zegd'. Dat de zalen tegen
woordig vol zijn, daar verbaas
ik mezelf ook nog elke keer
over. De mensen komen echt
voor een avondje uit. Niet
voor hits die ze kennen van
de radio, maar voor een ar
tiest met een gek snorretje
die de ballen uit zijn broek
speelt. Dat twintig jaar inve:
teren heeft geleid tot dit, daar
ben ik echt dankbaar voor."
Net voor het begin
van je huidige
clubtour, enkele
weken geleden,
verloor je je vader.
Hoe ingrijpend was
dat? „Het was heel
plotseling. In één keer was
het klaar. Hij woonde bij mij,
of ik bij hem. Mijn vader was
niet echt het type man dat in
een bejaardentehuis ging
zitten. Het zou een ramp zijn
geworden als hij iets was
gaan mankeren. Dat moment
is hij voor geweest. Het is tof
en mooi dat hij niet geleden
heeft. Het is voor mij alleen
wel even wennen."
Je stond al heel snel
nadat het gebeurd
was weer op het
podium. „Op woensdag is
hij begraven. Op donderdag
heb ik in Breda gespeeld. Je
kunt ook thuis gaan zitten en
het behang van de muur
krabben omdat je niet weet
waar je het zoeken moet,
maar je kunt ook gaan spelen
en de energie van de mensen
tot je nemen. Dat werkt zeer
helend. Het was een
fantastisch publiek die
avond. Iedereen wist wat er
was gebeurd. Dan krijg je een
heel andere show."
Drie dagen voor het gesprek.
Gebouw T in Bergen op Zoom is
stijf uitverkocht. Danny Vera, in
driedelig pak met stropdas, be
treedt het podium en zet het
sfeervolle openingsnummer
Ihost' in, begeleid doorzijn
nerkoppige band. Tegen de ach
terwand glimt zijn naam in
po te letters.
et is een lange weg geweest.
Danny Vera (39) maakt sinds
2002 soloalbums, die ondanks
positieve recensies niet leid
den tot verkoopsuccessen en
veelvuldige optredens. „Die
jongen is zo goed en het is zo
onrechtvaardig dat Nederland
hem niet kent", zei Johan
Derksen in 2009 bij Film by
the Sea. Derksen strikte hem
als huisband voor diens tv-
programma Voetbal Interna
tional, tegenwoordig Voetbal
Inside, inmiddels voor het
achtste seizoen. Het heeft
mede bijgedragen aan het
huidige succes, al heeft de
Middelburger het op eigen
kracht gedaan.
Ben je nooit
moedeloos geweest?
„Ik ben niet zo gelovig, maar
ik denk dat je pad toch wel op
een of andere manier is
uitgestippeld. Je moet wel
hard werken, anders bereik je
geen reet. Het is ook wel die
enorme plaat voor mijn kop
geweest waardoor ik dacht: ik
blijf dit gewoon doen.
Uiteindelijk heb je een heel
mooie combinatie nodig van
doorzettingsvermogen, geluk
en talent. Het prettige van
succes is dat je fijne mensen
fe heen kunt verzamelen
en alles zelf en op je eigen
manier kunt doen"
Het concert is al tien nummers
onderweg als het jasje uitgaat
en de mouwen worden
opgestroopt. Danny Vera
schakelt even twee
versnellingen terug voor enkele
akoestische nummers, zoals
'Easier that way'Back to
black' van Amy Winehouse en
het aangrijpende 'Bye bye
Eddy', dat volop wordt
meegezongen.
Je nieuwe album 'The
outsider' is lovend
ontvangen. Heeft je
dat verrast? „ik maak
voor het eerst mee dat
mensen helemaal lyrisch zijn.
Dat is leuk om te horen, maar
voor mij is het gewoon een
album. Dit is nu eenmaal wat
ik doe. Ik schrijf liedjes en één
keer in de zoveel tijd neem ik
die op. Ik vind wel dat ik
mezelf ontwikkeld heb. Door
de jaren heen word je beter: je
stem, het schrijven van
liedjes, de teksten. Bij elke
plaat denk ik: het moet wéér
beter dan de vorige keer."
In het titelnummer
zing je over 'the
outsider for life'.
Slaat dat op jezelf?
„Dat ben ik altijd geweest. Ik
kamde op mijn dertiende
mijn haar zoals Elvis terwijl
iedereen Nirvana-fan of
gabber was. Alles is bij mij
altijd net even anders dan je
zou verwachten. Dat is geen
bewuste keuze. Ik wilde
nooit apart zijn, maar er juist
bij horen. Maar dat gaat niet,
want het werkt beter op mijn
eigen manier. Ik heb nu
succes met een muzieksoort
die tien jaar geleden niet
werd geaccepteerd. De zalen
staan vol en ik verkoop veel
platen in een tijd waarin er
geen platen meer worden
verkocht, terwijl ik niets
verkocht in de tijd waarin dat
juist heel goed ging,"
Het optreden is al bijna twee
uur aan de gang. De zaal geniet
en Danny Vera en zijn band zijn
op dreef. Tijdens 'If you want
me to'nodigt hij, a la Bruce
Springsteen, iedereen uit ver
zoeknummers te roepen, eigen
of andermans werk. Ze worden
als een geoliede jukebox uit
gevoerd, telkens pakweg een
minuut lang, van 'A58' tot 'Pur
ple velvet roses', van 'Suzie Cf'
tot 'I'm on fire'en van 'Great
balls of fire' tot 'Suspicious
minds'.
Je publiek is zeer
gevarieerd, van jong
tot Oud. „Ik heb geleidelijk
mijn eigen publiek
opgebouwd. Dat is wel heel
tof. Omdat ik geen hype ben,
denk ik dat deze mensen over
tien jaar nog steeds komen. Ik
doe al twintig jaar ongeveer
hetzelfde. Ik ga mijn muziek
ook niet aanpassen omdat ik
bijvoorbeeld aan een hit heb
geroken. Er staan nu
inderdaad meisjes van
vijftien voor mijn podium,
maar er zijn ook mensen van
83. Prima toch? Zolang het
niet alleen maar 83-jarigen
zijn, want dan ben ik over vijf
jaar uitgespeeld."
Je optredens duren al
gauw tweeënhalf uur.
Waarom zo lang? „ik
ben gewoon nog niet klaar na
anderhalf uur. Ik wil
doorspelen. Mensen zijn ook
best wel wat geld kwijt voor
een avond. Als ik dan gewoon
mijn riedel zou afdraaien,
moet ik wat anders gaan
doen. Bij elk optreden denk
ik: wat fijn dat jullie er
allemaal zijn, we gaan er
mooie avond van maken. En
ik ga niet het podium af
voordat iedereen het naar
zijn zin heeft gehad."
„Dank je wel, Bergen op Zoom.
Het was me een genoegen", zegt
Danny Vera, voorafgaand aan
het vaste slotnummer: 'Folsom
Prison Blues'. Vlak voor het
slotakkoord legt hij het ineens
stil, vanwege een opstootje. „Be
moei je er niet mee", roept een
van de aanstichters. „Ik bemoei
me er wél mee, want het is mijn
fuckingfeestje", zegt de zanger.
„Er wordt hier niet gevochten.
Er is al genoeg shit op de
wereld."
Er ontgaat je weinig
als je op het podium
Staat. „Ik ben een
controlfreak. Ik zie wat er om
me heen gebeurt. Zo'n zaal is
op dat moment mijn
huiskamer. Je mag doen wat
je wil, zolang iemand anders
er maar geen last van heeft.
Zo zou het in de rest van de
wereld ook moeten gaan. Er
is helaas veel te veel haat. Het
is een heel opgefokte tijd."
Ben je als muzikant
nu waar je zijn wilde?
„Nee, anders zou ik niets
meer hebben om naar te
streven. De reis ernaartoe is
meestal beter dan ergens zijn.
Ik ben een soort zwerver. Het
mooie van dit vak is dat ik op
mooie plekken kom, leuke
mensen ontmoet. Ik heb niet
de droom of de ambitie om
bijvoorbeeld ooit in de Ziggo
Dome te staan. Dan liever
Carré. Dat is nog een haalbaar
doel, want zoveel mensen
gaan daar niet in. Ik wil het
directe contact met het
publiek niet verliezen."
donderdag 17 november 2016
t
*J If
irrSeSli
'Ik ben altijd een
outsider geweest'
Echte naam: Danny Polfüet
Geboren: 31 mei 1977
Woonplaats: Middelburg
Getrouwd met: Escha Tanihatu (2013)
èoöTZZTnheLi9htlnYo"rEyes
Man (2007) Sr? °5)°rdin^y
Rumble (20 31 Th 90 (2009>' Distant
(W 20M, neNew Rrfa°k 4
(2014) 9Sk,edeman^n Nederland
Rolf Bosboom
Danny Vera bij gebouw
Olau Line in Vlissingen.
FOTO ESCHA TANIHATU
k-vj
:y
