Broze Parker maakt
indruk in Renesse
Muziek als voedsel
voor geluk en liefde
20 ZEELAND
UITDIEPEN WAAR LATEN WE DE SPECIE?
De Westerschelde wordt continu
gebaggerd om op diepte te blijven. De
specie wordt op speciale plekken in
de rivier gestort, waarbij de natuur en
het bodemleven worden ontzien.
We leren steeds
bij over hoe de
Westerschelde
zich gedraagt
Maceo Parker is 73 en dat zie je. Er
stond een broze, magere saxofonist
zaterdag in het dorpshuis van Ren
esse. De muziek van de man, die
speelde met James Brown en Prin
ce, had ook geen gram te veel.
Puur, perfect en niet te hard. Par
ker zegt dat zijn repertoire voor 98
procent uit funk en 2 procent uit
jazz bestaat. Zaterdag had hij ken
nelijk zin in jazz met een eerbe
toon - inclusief zwarte bril - aan
'the genious mr. Ray Charles'.
Maar ook Marvin Gaye en werkge
ver Brown werden geëerd. Vanwe
ge het lage volume was het gewau
wel achter in de zaal helaas goed te
horen. De band klaagde daar niet
over, zei organisator Ludo Vlaan
der na afloop. „We hebben nog
nooit zulk goed geluid gehad." Vla
ander heeft met Parker wel een les
geleerd. „Het was niet uitverkocht.
Met 63,50 euro zijn we over een
psychologische grens gegaan." De
Zierikzeese die Parker op de voor
ste rij in de felle ogen keek, genoot
desondanks: „Dat geld had ik er
binnen een minuut uit."
Waarom is de muziek van Henri
Purcell zo aantrekkelijk? Omdat in
zijn instrumentale werken de Itali
aanse barokinvloed doorsche
mert? Of is het de emotie die in
de liedteksten zit? De structuur
van zijn liederen is in ieder geval
gevarieerd; soms een simpele me
lodielijn dan weer volledig uitge
werkt als een kleine aria. De dra
matiek in zijn werken is voelbaar,
denk maar aan de pulserende rit
mes van Music fot the Funeral of
Queen Mary en de emotie in zijn
semi-opera's zoals The Fairy
Queen en Dido and Aenaes.
Het Ensemble Dulcibella: Maar
ten Koningsberger (bariton), Sara
DeCorso en Yuki Yamaguchi
(viool), Regina Albanez (theorbe)
en Maaike Boekholt (gamba)
brengt afwisselende programma's
met muziek van Purcell. Normaal
dus vier instrumentalisten en een
bariton. Jammer genoeg was Ko
ningsberger ziek. Hij werd vervan
gen door sopraan Keren Motsari.
Daarom was het programma ook
licht aangepast, meer geschoeid
op de sopraanliederen. Met de ti
tel The food of love, werd uitge
drukt dat muziek hét voedsel is
voor een geluksbeleving.
Keren Motsari is duidelijk thuis
in de barok. Haar overdracht heeft
voldoende dramatische kracht,
ook in de humorrijke passages.
Soms klonken de hoge tonen wat
gespannen en ietwat metalliek.
Overtuigend was The Plaint waar
de chromatisch dalende toonreek
sen aangeven dat het heel triest
wordt. Er waren mooie zachte ge
zongen momenten en de vioolbe
geleiding was opmerkelijk indrin
gend.
De instrumentalisten leverden
maatwerk, met een spannende
precisie. De werken van Matthew
Locke, delen uit The Tempest, kre
gen een sprankelende invulling,
vooral de dansante delen klonken
ontspannen. De uitvoering kende
een grote eensgezindheid in frase
ring en nuances. Het overbekende
De uitvoering kende
een grote
eensgezindheid in
frasering en nuances
lied Music for a while, hoor ik lie
ver aan het begin van een concert
en de uitvoering was mij iets te
vlak. The Flaymakers van Purcell
was een vrolijke uitsmijter, vol
glans en humor. Dat gold ook
voor One charming night, waarin al
le vijf de musici op een soepele
manier musiceerden. De toegift
blonk uit door ontspanning. Een
onontbeerlijk element tijdens het
musiceren.
WESTERSCHELDE
'Nieuwe' stortlocaties
Nee, het zal
nooit gebeu
ren, maar stel
dat alle bagger
die jaarlijks uit
de Wester
schelde komt
over Middelburg wordt gestort,
dan staan de inwoners 20 centi
meter in het zand. Bijna elke dag
zijn baggerschepen bezig om te
zorgen dat de grootste schepen
naar Antwerpen kunnen varen.
De bagger wordt op speciale plek
ken in de rivier gestort. Maar de
grenzen ervan komen in zicht.
Wat nu?
Weinig mensen staan erbij stil,
maar bijna elke dag moet worden
gebaggerd om de vaargeul 14,5
meter diep te houden. Zo kun
nen - onafhankelijk van of het
hoog of laag water is - schepen
met een diepgang van 13,10 meter
naar de Zeeuwse en Antwerpse
havens varen. Dat is in 2005 afge
sproken en Vlaanderen betaalt
dat onderhoud helemaal zelf. Het
baggeren is nodig, omdat op aller
lei plekken de stroomsnelheid la
ger is en er zand neerslaat. Als
dat niet wordt weggehaald, lopen
de diepste schepen vast.
Elk jaar halen twee baggersche
pen tussen de 9 a 10 miljoen ku
bieke meter zand per jaar weg.
Ze storten het in nevengeulen, in
diepere delen van de hoofdvaar
geul en op de randen van zand
platen (onderwater). Elke twee
maanden komen Vlaamse en Ne
derlandse deskundigen bij elkaar
en bepalen op basis van wat on
der water gebeurt waar de ko
mende tijd gestort mag worden
en hoeveel. In die groep zitten
ook Gert-Jan Liek van Rijkswater
staat en Kirsten Beirinckx van
het Vlaamse Departement Mobi
liteit en Openbare Werken.
Kunnen de schepen de bagger
niet zomaar ergens storten?
Liek: „Nee. De plaatsen waar ge
stort mag worden zijn afgebaken
de gebieden waar vergunningen
voor zijn verleend. Tot op de me
ter en kuub is vastgelegd waar er
hoeveel mag worden gestort. Alle
stortingen moeten kunnen wor
den verantwoord. Er wordt ook
op gecontroleerd."
Wat is het probleem?
Liek: „We hebben op termijn
meer stortplekken nodig. Niet zo
zeer dat de huidige vol zijn. Maar
soms moeten we op een plek
wachten totdat het water de spe-
maandag 14 november 2016
Saxofonist Maceo Parker liet zaterdag in Renesse horen dat hij ook
kan zingen, foto marieke mandemaker
Ton van den Nouweland
Renesse
Jeanette Vergouwen
Recensie
Gehoord zondag 13 november
in Porgy en Bess in Terneuzen.
Vlissingen
Breskens
Suikerplaat
Baggeren met het
Jeffrey Kutterink
Kirsten Beirinckx,
Vlaams Departement Mobiliteit en
Openbare Werken
Een baggerschip aan het werk in de Westerschelde.
FOTO ANP/ LEX VAN LIESHOUT
