ZEELAND 21
Het was echt
bijzonder om
Vigo deze zomer
weer te zien. Hij
zag er goed uit
Ze werkten toen al bij Stal Hexa
gon in Schore. Jessica: „We zaten
er intern en sliepen daar dus ook."
Hoe kijken ze terug op die jaren?
Chantal: „Het was zwaar. Maar
het heeft ons wel gevormd. Bij
Hexagon is de basis gelegd. Het
was hard werken, je wist waar
voor je het deed en je kreeg kan
sen. Ik weet trouwens niet of ik
het zonder Jessica had volgehou
den. We hebben altijd steun ge
had aan elkaar en hebben vaak
aan één blik genoeg. Onze band
was altijd al heel sterk en is alleen
maar sterker geworden. We trok
ken elkaar mee. Kom op, je kan
het wel, niet verdrietig zijn, we
gaan ervoor. We hebben er achten-
half jaar gewerkt. Daarna zijn we
onze eigen weg gegaan."
Liefde en passie
Ze geven doordeweeks vrijwel ie
dere dag les en rijden in het week
end vaak wedstrijden. Jessica:
„Het lesgeven doen we met veel
liefde en passie. We genieten ook
echt als we tijdens het laatste NK
zien dat vier leerlingen kampioen
worden."
Het is wel een druk bestaan.
Chantal: „We hebben allebei een
relatie, maar onze vrienden weten
dat dit voor ons een levensstijl is.
Wij zijn niet iedere dag om half 5
thuis en dat hebben we van tevo
ren ook aangegeven. Onze band is
ook zo sterk. Wanneer er iets is,
ga ik meteen naar Jessica toe of ik
bel haar."
Het besluit om zelf een dres-
suurstal te beginnen was een gro
te stap. Ze hebben er geen mo
ment spijt van gehad en stralen
energie uit. Achter het ouderlijk
huis in Sint Laurens hebben ze
meerdere buitenbakken en er is
ruimte voor uitbreiding. Alleen
laat dat nog steeds op zich wach
ten. Chantal: „We zijn nu al een
jaar of zeven bezig om een binnen-
hal te realiseren. In de winter is
het eigenlijk niet te doen om bui
ten les te geven. Je handen vrie
zen bijna vast aan de teugels. We
kunnen onze klanten ook niet bie
den wat we ze willen bieden."
Ze wijzen allebei naar buiten.
Jessica: „Daar, achter de grote bak,
zou de binnenhal moeten ko
men." De medewerking van de ge
meente Middelburg is er echter
nog niet. Chantal: „Ze zeggen dat
ze in de toekomst hiernaast hui
zen willen gaan bouwen en daar
past geen hal bij. We hebben ande
re opties gekregen, maar die zijn
niet realistisch."
Twee plekken
Ze hopen al jaren dat de gemeen
te mee gaat werken en ook doet
wat ze zeggen. Jessica: „In de
krant lezen we dan dat ze jonge
ondernemers willen ondersteu
nen, maar daar hebben wij weinig
van gemerkt. We voelen ons echt
een beetje onbegrepen en horen
steeds dat ze erop terugkomen.
Maar de jaren vliegen voorbij.
Daardoor werken we nu nog
steeds op twee plekken. Hier bij
onze eigen dressuurstal en bij Stal
de Pagter in Hoogelande, bij
Grijpskerke. De afstand is prima
te doen en de samenwerking met
Simon en Roos de Pagter verloopt
heel goed. Zij werken echt hart
stikke mee. Maar we zijn wel
steeds heen en weer aan het pen
delen. Je wilt het liefst alles op
één plek hebben, dat is ook makke
lijker voor de klanten. We hebben
het gevoel dat we geremd worden
in de ontwikkeling van onze on
derneming."
Ze hebben beiden een sterk ka
rakter en steken hun mening niet
onder stoelen of banken. Chantal
en Jessica Nijpjes weten ook dat er
in de wereld van de paardensport
veel afgunst is. Jessica: „Hoe zeg
gen ze dat? Medelijden krijg je ca
deau, afgunst moet je verdienen."
Chantal: „Als je steeds onderaan
meerijdt, zeggen mensen dat het
de volgende keer vast wel gaat luk
ken. Je bent geen bedreiging. Maar
als je meedoet om de prijzen dan
hoor je al snel: 'O, daar komt die
weer. Dat paard heeft ze ook maar
gekregen'."
Jessica: „Dan denk ik: je moest
eens weten hoe hard we ervoor
werken. We zijn stapje voor stap
je, beetje bij beetje omhoog ge
klommen."
Verenigde Staten
Deze zomer zijn ze samen met
hun partners zeventien dagen op
vakantie geweest naar de Verenig
de Staten. In de buurt van Yellow
stone liepen ze vier dagen mee
met de eigenaresse van Vigo, het
paard dat ze twee jaar geleden
met pijn in het hart verkochten.
Jessica: „Ik hield echt van Vigo,
met hem heb ik zoveel gedaan.
We zijn in de klasse M begonnen
en zijn helemaal naar de Grand
Prix gereden. Dat was echt mijn
maatje. Na vijfjaar kwam er een
koper. We hebben hem met winst
verkocht en Vigo verhuisde naar
Amerika. Het was bijzonder om
hem deze zomer weer eens te
zien. Ik had echt het idee dat hij
ons herkende. Vigo zag er goed
uit, die mevrouw zorgt heel goed
voor hem. Dat gaf wel een goed ge
voel."
Welke dromen hebben ze eigen
lijk nog voor de toekomst? „We
zouden heel graag eens meedoen
aan het WK voor jonge paarden,
dat lijkt ons heel gaaf. Dat hopen
we ooit nog een keer te halen",
zegt Chantal. Jessica vult aan:
„We willen doorgaan zoals we nu
bezig zijn, met die buitenhal er
dan bij. En nog meer Grand Prix-
paarden opleiden en ontwikke
len."
Bestaat er een kans dat ze ooit al
lebei hun eigen weg gaan en alle
bei een eigen dressuurstal heb
ben? „Nee, dat nooit", is Chantal
stellig. Haar zus Jessica glimlacht.
„Wij kunnen niet zonder elkaar."
zaterdag 12 november 2016
zich soms onbegrepen
—Chantal Nijpjes
Chantal (links) en Jessica Nijpjes met Giorgio N. De zussen zijn acht jaar geleden voor zichzelf begonnen en hopen hun goedlopende
dressuurstal in Sint Laurens uit te kunnen breiden met een binnenhal. fotos ruben oreel
Jessica Nijpjes: „Onze ouders stonden altijd achter ons, of het nu
zomer of winter was."
