Wanneer je
je eigen koers bepaalt
raak je nooit de weg kwijt
DAVID ARJAN
Jij staat op de
schouders van je
ouders en kijkt dus
verder dan zij ooit
kunnen kijken
David en Arjan hebben één doel: Nederland
het gelukkigste land van de wereld maken.
Zonder liefde ga je dood. Of in ieder
geval: er gaat een boel mis. Berucht
is het onderzoek van Harry Harlow,
die in de jaren 50 pasgeboren resus
aapjes weghaalde bij hun moeder
en ze in een kooi zette met een nepmoeder
van gaas. De aapjes ontwikkelden zich tot
angstige, in zichzelf gekeerde dieren, die op
geen enkele manier leken op 'normale' aapjes.
Toen begin jaren 90 na de val van Ceau§escu
in de armoedige weeshuizen van Roemenië
ernstig verwaarloosde kinderen werden aan
getroffen, werd er veel verwezen naar het
onderzoek van Harlow: we lijken nogal op
resusaapjes. Ook deze kinderen leden aan
groeiachterstanden en velen van hen stierven
zelfs. Terwijl ze wel gewoon te eten kregen.
Het probleem zat 'm niet in een tekort aan
voeding, maar in een tekort aan liefde,
aandacht en aanraking.
Nu we dat weten, is het opeens begrijpelijk
hoe kinderen kunnen vechten om de aan
dacht van hun ouders. Of beter nog: om de
goedkeuring van hun ouders. Het is onderdeel
van hoe we zijn gebouwd. Hoe meer liefde
en aandacht van papa en mama, hoe groter
de kans dat we overleven.
Dus onbewust raken we zo
geprogrammeerd, dat we
keuzes maken waar onze ouders
blij van worden.
Lastiger wordt het als je vol
wassen bent en nog steeds
zoekt naar goedkeuring van je
ouders. Check maar eens hoe
veel mensen aan papa en mama
laten zien hoe goed ze hun
leven leiden. Of er zelfs keuzes
op baseren: misschien moet ik
maar niet mijn baan opzeggen.
Misschien moet ik maar niet bij
hem weggaan. Het zou papa of
mama teleurstellen. Als je van
kinds af aan leert het pad van
een ander te volgen, probeer
dan nog maar eens je eigen weg
te vinden.
Wat ons heeft geholpen is
de metafoor van een pi
ramide van generaties.
Stel je voor dat je op
de schouders van je
ouders staat.
Ze dragen je - om de
simpele reden dat ze je
hebben gemaakt. En zij
worden weer gedragen
door hun ouders - en
die weer door die van
hen. Ongeacht het gedoe,
het mysterie of het ver
driet in de familie: er is
een moment geweest dat
je bent gemaakt en deze
piramide zich vormde.
De metafoor laatje dit zien: jij
staat op de schouders van je
ouders en kijkt dus verder dan
zij ooit kunnen kijken. Ze zien
niet wat jij ziet. Ze zullen je dus
nooit helemaal begrijpen, welke
keus je ook maakt. Dat kan heel
veel druk van je schouders
halen. Je hoeft niet door je
ouders begrepen te worden,
want dat kunnen ze simpelweg
niet. Kijk maar eens naar je
eigen kinderen, die weer op
jouw schouders staan en dus
verder kunnen kijken dan jij:
snap je ze nog?
magazine@persgroep.nl
62 zaterdag 12 november 2016
WG
