'Alanya is meer dan
een strand en een
paar winkelstraten.
In een halfuur zit je
in de bergen'
's Avonds in Bistro Floyd dreunt André Hazes
vanuit krachtige luidsprekers. Frans van Aal
deren zit met wat leeftijdgenoten te klaverjas
sen; zijn stem drukt André Hazes af en toe
weg. Dit is klein Nederland: op de menukaart
prijken bami rames speciaal, broodje kroket
en portie saté. Er zijn stamppotavonden en
andere Nederlandse themafeesten.
Het merendeel van de terraszitters komt uit
het lage land bij de zee, maar Scandinaviërs
en Turken hebben het hier ook best naar hun
zin. Floyd Kilig, geboren in Turkije, kwam als
kleine jongen naar Nederland, maakte het in
de horeca en begon in 1990 in Alanya een
Hollandse bistro. Na ettelijke verhuizingen
zitten hij en zijn Nederlandse vrouw Leonie
26 jaar later in een monumentaal pand met
grote tuin. „Toen woonden er 20.000 mensen
in het centrum, nu 100.000. Toch is het nog
steeds een gemoedelijk dorp, Alanya. Iedereen
kent elkaar, ik zweer het je."
In de verte zitten Rachelle en Sander achter
een bord friet met een sateetje; er zijn ook
bekende gezichten uit Grand Okan. De sfeer
is vriendelijk en relaxed, er wordt gehost
noch gebrald. „Ik heb nooit minder dan vijf
tien uur per dag gewerkt", zegt Floyd. „Een
groot succes, deze tent. Nederlanders die
Alanya bezoeken, komen meestal terug."
„Staan! Zingen! Hophophop!" roept Arie.
ledereen staat op in de grote safari-jeep
en zingt wuivend met de armen mee met
de muziek die Arie uit de luidsprekers laat
schallen, alsof ze een concert van de Toppers
bijwonen. Arie heet eigenlijk Mehmet, maar
Je houdt niet van in de zon liggen? Genoeg te
doen vriend. Het is de strekking van de woor
den die Frans van Aalderen de volgende mor
gen over de ontbijttafel brult. „Alanya is meer
dan een strand en een paar winkelstraten.
In een halfuur zit je in de bergen, makker."
En zo is het. Een korte autorit en er komt
al een uitzicht dat de adem beneemt. De stad
wordt in tweeën verdeeld door een uitloper
van het Taurusgebergte, een rotsige kaap die
hoog en ver in het doorzichtige turquoise van
de Middellandse Zee steekt. Erop een gaaf
gebleven middeleeuwse muur met kantelen
die Alanya Kalesi (Kasteel) omringt en ook
de lager gelegen oudste huizen van de stad.
Naar het oosten en het westen ligt Alanya
aan twee baaien.
De grote hotels langs de kustboulevards
wijzen op massatoerisme, maar hier, en zeker
dieper de Taurus in, ligt een andere wereld,
één waar de jaren 60 voortduren. In het
dorpje Mahmutseydi, 30 kilometer landin
waarts en al op 1.200 meter boven zeeniveau,
staat een sierlijke moskee uit de 13de eeuw.
Sander Haas (39) uit het Limburgse Maria
Hoop, staat aan de voet van het slanke juweel
omhoog te turen, camera in de aanslag.
Dan hoort hij een bekend geluid: de licht
opgewonden stem van Rachelle Baumans
uit Bunde (39). Zijn vriendin. Zij is in hevige
discussie met de man die toiletten bewaakt.
Hij wil twee Turkse lira (62 cent), Rachelle
is bereid er één te overhandigen.
Even later zegt Rachelle, afgekoeld: „Mooi
hier, hè. We zijn in Ku§adasi en Side geweest,
maar Alanya is het voor ons. Je kunt hier
meer doen dan op het strand liggen. En het
is altijd mooi weer." Sander: „En alles is goed
koper. Kleren bijvoorbeeld." Maar die toilet
ten dan? Rachelle met enige zelfspot: „Dat
ging om het principe."
igé natuur in dé'buurf|f:
h'étjfdrp Sapadere.
44 zaterdag 12 november 2016
