13
Vier Rotterdamse
vrienden, één concert in
Parijs. Deze week is het
precies een jaar
geleden dat Ferry i
Zandvliet de drempel J
van concertzaal
Bataclan overstapte. M
Hij overleefde.
Ataris
brein
terreur
BATACLAN EEN JAAR NA HET BLOEDBAD
Als je denkt dat
je doodgaat,
gajenietde
held uithangen
erry Zandvliet denkt
dat hij doodgaat. Of
nee, hij denkt niet,
hij voelt. Op de grond
van de concertzaal
waar de kogels hem
om de oren vliegen,
doet hij wat zijn oerinstinct hem in
geeft. Hij ligt op de grond, houdt zich
stil. Bewegingloos zoals de pakweg
1.500 man om hem heen. Sommigen
omdat ze dood zijn. Anderen, zoals
hij, omdat ze niet doodwillen.
Dit zou een verhaal kunnen wor
den dat lezers doet sidderen, ze een
brok in hun keel geeft. Een verhaal
over de terreur van IS, blinde angst,
kruipen tussen lichamen, tientallen
slachtoffers, een bloedbad.
Maar dat wordt het niet.
Ferry (38) wil vertellen hoeveel
meer er is, naast die ene vreselijke
avond. Ja, alles veranderde, op het
moment dat hij recht in het gezicht
van een van de zelfmoordenaars in
Bataclan keek en op het nippertje
wist te ontsnappen. Maar niet alleen
ten kwade. „Ik heb juist een heel
mooi jaar achter de rug. De band die
wij als vier vrienden hebben gekre
gen, is er één die nooit meer verbro
ken kan worden - op deze aardbol
zijn maar drie anderen die écht we
ten wat ik heb meegemaakt. En ik
heb zo veel steun gehad, van mijn
omgeving, maar ook van vreemden.
Ze waren lief, begripvol. Ik heb
mooie mensen ontmoet, die ik an
ders nooit had leren kennen."
Neem het stel dat hem opving, na
dat hij omhoog durfde te komen van
de vloer in Bataclan. Toen met kalasj-
nikovs een einde was gemaakt aan
het feest dat de rockband Eagles of
Death Metal bouwde, rende weg, zo
hard hij kon. Het theater uit, blind
door de deuren de straat op, een café
in. Zijn vrienden was hij toen allang
uit het oog verloren. „Als je denkt dat
je doodgaat, werkt alleen je reptie
lenbrein, een gebied diep in de her
senen. Op zo'n moment is het ieder
voor zich - je gaat de held niet uit
hangen."
Niet wetende of zijn vrienden nog
leefden, belandde hij in een keuken
van een café. Daar belde hij zijn moe
der. 'Bonjour', zei ze vrolijk, niet we
tende wat zich in de lichtstad af
speelde. Toen vertelde haar zoon,
over de schoten, maar ook dat hij in
orde was. Na dat telefoontje stond hij
daar, in shock, zijn kleren onder het
bloed. Een verpleegster zag hem en
ontfermde zich over hem. Véronique
werd zijn reddende engel.
„Ze nam me mee naar haar appar
tement in een mooi oud pand. Er was
daar een enorme trap, die leidde naar
de vierde etage. Ik moest bukken, het
plafond was veel te laag voor mijn
1,80 meter. Tijdens het concert was
het me al opgevallen hoe ik over ie
dereen heen kon kijken."
Vanuit de veiligheid zag Ferry hoe
op Cnn verslag werd gedaan van alles
wat hij in werkelijkheid had gezien.
Langzaam drong tot de wereld door
wat hij en zijn vrienden hadden
meegemaakt: de realiteit die Ferry
zelf amper kon bevatten.
Die nacht lukte het de vier vrien
den uiteindelijk contact met elkaar te
leggen. Eerst appte de één, toen
kwam een bericht van de ander.
Lang was het wachten op nieuws van
de laatste, maar diep in de nacht
werd duidelijk: ze hadden het gered.
Allemaal. Gelukkig, anders was dit
verhaal - zijn verhaal - totaal anders
geweest. Dat beseft Ferry.
Lang na de aanslag dreef hij nog op
de adrenaline. Het opgejaagde gevoel
verdween niet in de auto, waarmee
AANSLAGEN
Veiligheidsdien
sten hebben één
van de centrale
figuren achter de
aanslagen in Parijs
en Brussel kunnen
identificeren. Het
gaat om de 32-
jarige Belg Ous-
sama Atar, die in
Syrië verblijft.
Int onderzoeken
dook steeds de
naam op van een
figuur die zich
Abou Ahmad
noemde. Nu hij is
geïdentificeerd als
Oussama Atar.
Twee van de
daders in Brussel
zijn familie van
Atar.
de vrienden op eigen houtje in één
rechte lijn naar huis reden. Ook niet
op het moment waarop Ferry zijn fa
milie zag. Hij hield afstand, bang de
controle te verliezen.
Maar dat hij erbovenop zou ko
men, dat wist hij. Zijn werk als
fysiotherapeut heeft Ferry terugge
bracht tot vier dagen om tijd te ma
ken voor een nieuwe baan: het geven
van motivatiespeeches. Daarmee wil
hij laten zien dat er leven is, in zijn
geval na een aanslag, maar ook na an
dere tegenslagen. „Ik ga niet in zak
en as zitten. Pas nog was ik terug in
Parijs, bij het echtpaar dat me heeft
geholpen, voor de documentaire die
over ons is gemaakt. Met zijn vieren
zijn we uitgenodigd om naar Molen
beek te komen, naar de wijk waar de
daders van de aanslagen in Parijs
vandaan kwamen. Daar hebben we
een rondleiding gekregen en zijn we
in een café geëindigd - een ontzet
tend leuke dag."
En het optreden van The Eagles of
Death Metal was speciaal. In België
zagen ze alsnog het optreden dat ze
op de 13de november vorig jaar had
den willen zien. „Het was fantas
tisch, ontspannen ook. Heel speci
aal."
Vanavond schuiven de vrienden
nog één keer aan bij Tan en wordt de
documentaire over het afgelopen jaar
uitgezonden. Maar naar één plek
volgde de camera Ferry niet - naar de
plek des onheils, Bataclan. Dat is nu
nog gesloten, maar als het straks de
deuren weer opent, wil Ferry er
heen.
Bang laat hij zich niet maken, door
die ene macabere show waar hij ge
tuige van was. „Ik hou nog altijd de
nooduitgangen in de gaten. Eigenlijk
vind ik dat iedereen dat zou moeten
doen. Maar ik blijf niet thuis om wat
er is gebeurd en dat zouden anderen
ook niet moeten doen. Niemand
moet zich laten leiden door angst.
We hebben nog getwijfeld, of we
naar Parijs zouden gaan of juist naar
een andere plek. Maar we kozen nu
eenmaal voor Parijs."
woensdag 9 november 2016
'De nooduitgang
hou ik nog steeds
overal in de gaten'
Carla van der Wal
Rotterdam
Ferry Zandvliet
keerde onlangs terug
naar Bataclan, de plek
van het bloedbad.
FOTO MARCO DE SWART
