4
Gezond zijn, gezond blijven en opvoeden: we zijn er
dagelijks mee bezig. Welke lessen leerde u van het
leven en zou u aan anderen willen overdragen?
Vandaag: Elze Hendriks uit Kortgene.
Luister naar je
gevoel
Elze: „Ik deed alles met mijn hoofd,
maar het probleem daarvan is: je
hoofd kan niet voelen. Nu luister ik
meer naar mijn gevoel. Ik moest me
zelf herprogrammeren. Daar heb ik
hulp bij gezocht. Via een vriendin
kwam ik bij een craniosacraalthera-
peut in Koudekerke terecht. Ik moest
volgens haar weer leren voelen. Ze
vertelde dat in je lichaam alles zijn
taak heeft. Bij mij deed mijn hoofd
alles en de rest was, zeg maar, werk
loos. Het gevolg, toen ik 33 was: een
burn-out.
In 2014 zeiden ze op mijn werk: 'Je
moet eens vakantie opnemen, want
dat doe jij nooit'. Ik vond het ook
lastig, want er was een personeels
tekort. Ik zat een week thuis, toen
ging het ineens niet goed ging. Ik
werd panisch als ik aan mijn werk
dacht. Ik nam er een weekje bij. 'Ik
was toch wel moe', zei ik tegen
mijn collega's. Toen kwam de man
met de hamer. Dat is nu 2,5 jaar ge
leden.
Ik dacht eerst dat ik gek werd, want
voordat ik thuis kwam te zitten,
dacht ik dat ik elke dag een beetje
dommer en dement werd. Een grapje
snapte ik niet, ik kon mijn concentra
tie niet vasthouden en ik herkende
mensen niet meer. Ik verloor de grip
op alles. Achteraf gezien was het de
aanloop naar het instorten.
Ik liet een MRI-scan maken om te
kijken of het wel goed met me ging,
maar ze konden niets vinden. Pas na
vier tot vijf maanden thuiszitten,
kwam ik erachter dat ik een burn
out had. De dokter zei: 'Wat dacht je
dan dat je had?' Pas toen kon ik weer
opbouwen."
Watje meemaakt,
bepaalt wie je bent
„Op mijn derde en mijn vijfde kreeg
ik een liesbreuk. Ook bleek dat ik een
hartafwijking had. Er volgden allerlei
onderzoeken. Ze wisten niet precies
wat ik had, maar ze hielden het maar
op het marfansyndroom, een soort
bindweefselafwijking. Dan mis je
een stofje dat voor stevigheid zorgt in
je spieren en je aderen. Bij mij bete
kent het dat mijn aorta elke keer een
beetje uitrekt. Ik moest altijd voor
zichtig zijn als kind, ook vanwege
mijn gewrichten, dat maakte mij een
beetje onzeker. Ik was een moeders
kindje. Mijn moeder was er altijd
voor mij en mijn zus.
Toen ik op mijn twaalfde met
groep 8 op schoolkamp moest,
wenste ik dat ik ziek was, zodat ik
niet hoefde te gaan. Ik durfde niet en
was bang dat ik heimwee kreeg, 's
Nachts viel ik op de overloop flauw.
Ik dacht dat mijn wens was uitgeko
men, want ik hoefde niet mee op
kamp. Maar er was wat anders aan de
hand. Na onderzoek bleek dat ik een
tumor in mijn buik had. Mijn eier
stok moest verwijderd worden en ik
kreeg chemokuren. Achteraf was ik
natuurlijk liever mee op kamp ge-
Ik kan geen kinderen
krijgen. Ik denk dat
dat niet voor niets is, ik
heb geen goede genen
WIE?
gaan. In het jaar dat ik 18 werd, moest
ik weer op controle om te kijken of de
kanker uit mijn lichaam was verdwe
nen. Toen kwamen ze erachter dat ik
ook op mijn andere eierstok een tu
mor had. En dat ze op mijn twaalfde
per ongeluk met mijn eierstok ook
mijn baarmoeder hadden verwij
derd. Toen ik 21 of 22 was, kreeg ik
een pukkeltje op mijn lip dat kwaad
aardig bleek te zijn. In totaal hebben
ze in elf jaar tijd drie keer de helft van
mijn bovenlip moeten verwijderen.
Voor de laatste operatie in 2012 moest
de dokter een derde van mijn gezicht
wegsnijden. Hij zei voor de operatie
dat hij daarna niet meer zou weten
hoe hij mijn gezicht dicht zou moe
ten maken. Ik dacht: dit wordt het
einde van mijn leven. Twee jaar daar
voor hadden ze een lek in mijn her-
senvochtsysteem ontdekt. En erna
heb ik ook een hartoperatie onder
gaan. Het was het een na het ander,
het hield niet op.
Toen afgelopen maart, na maanden
revalideren van een bekkenbreuk,
mijn knie uit de kom schoot, brak ik.
Ik huilde, terwijl ik helemaal niet zo
ben. Ik herkende mezelf niet meer,
had er geen zin meer in. Ik had altijd
de kracht gehad om door te gaan bij
alles wat op mijn pad kwam. Dieper
kon ik niet gaan. Ik heb het weieens
de grote knock-outshow genoemd.
Was ik net weer opgekrabbeld, kreeg
ik weer een grote dreun. Mijn positi-
viteit en vertrouwen waren weg.
Maar door te focussen op fijne din
gen, zoals een laatste rondje lopen
met de hond voor het slapengaan, of
op een bankje kijken naar de zons-
dinsdag 8 november 2016
'Ik ben een
lightversie
van mezelf
geworden'
Valeska Nastaly
44
—Elze Hendriks
- r**1 - Vi
Kt-
Elze Hendriks, 35,
werkt in de
psychiatrie
Elze deelt haar
huis met haar hondje
Beppie.
FOTO'S MARIEKE MANDEMAKER
