12 Een jaar na de aanslagen in Parijs zit het verdriet diep bij nabestaanden In café-restaurant La Belle Équipe in Parijs vielen 20 doden, bij de aanslagen van 13 november 2015. Nu, een jaar later, blijken de littekens nog lang niet geheeld. Een jaar geleden, op 13 november 2015, werd Parijs getroffen door een serie terreuraanslagen. De eer ste explosie had plaats bij het voet balstadion Stade de France, daarna trokken de daders langs caféterras sen en concertzaal Bataclan waar ze op de bezoekers schoten. Die avond vielen er in Parijs in totaal 130 doden. Meer dan 400 mensen raakten gewond. Deze week wor den een serie verhalen gepubli ceerd waarin wordt teruggekeken op die aanslagen. Bloedbad Grégory Reibenberg kreeg op 13 november 2025 een sms. 'Kom je ook, baas?' Hodda Saadi gaf een feestje. Ze was jarig geweest en wilde haar vrienden ontmoeten. En waar kan je dat beter doen dan in het café waar je zelf werkt, La Belle Équipe dus. En vriend en ei genaar Reibenberg mocht niet ontbreken. Reibenberg stapte op zijn fiets. Acht minuten later kwam hij aan bij La Belle Équipe, zette zijn fiets weg en kreeg een glas champagne in zijn handen gedrukt van Hodda. Hij zag Halima staan, de zus van Hodda, en verderop zat ook Dja- mila, de vrouw met wie hij de af gelopen tien jaar van zijn leven deelde en de moeder is van hun dochtertje Tess. En toen brak de hel los. Het was 21.36 uur. Een enorm lawaai. Het plafond stortte in. Het licht ging uit. En na 138 ko gelinslagen was te zien wat terro risten in een paar minuten hadden aangericht: 20 doden en vele ge wonden in La Belle Équipe. Djamila stierfin de armen van Grégory Reibenberg. Hun dochter, Tess, was op dat moment acht jaar. De zussen Hodda en Halima stier ven allebei. Halima werd op slag gedood door het mitrailleurvuur van de straat. Ze liet twee kinde ren achter. Hodda raakte eerst zwaargewond en overleed later. Hun broer Khaled, die ook bij het verjaardagsfeestje was, overleefde. Een aantal dagen na het bloedbad zat Reibenberg in de auto met zijn dochtertje, op weg naar de begrafenis van Djamila. En het meisje wilde toen alles weten. Waar haar moeder precies was, toen de daders schoten. Haar vader vertelde dat ze op het terras zat en lachte. Toen vroeg Tess of haar mama nog iets had gezegd. Rei benberg zat in tranen achter het stuur en antwoordde. „Ik zei 'ja', ik vertelde dat ze tegen me zei: 'zorg goed voor Tess'." Tess: „Dus het laatste woord dat mama zei was Tess?" Reibenberg: „Ja meisje, haar laatste woord was Tess." Abdallah Saadi, de broer van Hodda en Halima: „Ik heb nooit precies willen weten wat er die avond is gebeurd. Ik ben ook nooit meer naar La Belle Équipe ge weest. Ik zat één keer in de bus en reed er toen toevallig voorbij. Ik heb m'n hoofd omgedraaid. Als ik een film op tv zie waarin iemand wordt doodgeschoten, dan barst ik al in huilen uit. Toen deze zomer de aanslag in Nice gebeurde, ben ik helemaal ingestort. Ik kan dan al leen maar aan mijn zussen den ken." Littekens Er is een jaar verstreken sinds de terreuraanslagen in en rond Parijs. La Belle Équipe is weer open, maar de littekens zijn er nog. „We heb ben het restaurant helemaal ver bouwd en in maart zijn we weer open gegaan", vertelt Reibenberg sen die er niet meer zijn." De dood van Hodda en Halima heeft de hele familie van de zussen in de afgrond gestort. Hun ouders zijn de schok nauwelijks te boven gekomen. bij hem thuis. „Voor mij was dat de beste manier om te laten zien dat 'wij' sterker zijn dan 'zij'. Ze hebben ons onmetelijk pijn ge daan, maar het leven gaat door, óók in La Belle Équipe." Makkelijk ging dat niet. De café-eigenaar leefde maandenlang als een zom bie, zegt hij zelf. Contacten met mensen gingen moeizaam. Op het werk kon hij zich nauwelijks con centreren. „Ik keek wel eens voet bal op tv en realiseerde me ach teraf dat ik helemaal niet meer wist wat ik had zitten kijken. Als ik foto's zie van vóór 13 november 2105, dan heb ik het meteen moei lijk. Dat herinnert me aan een we reld die er niet meer is, aan men- Psychische problemen Hun broer Khaled, die de aanslag overleefde, heeft nog steeds psy chische problemen. Broer Abdal lah belandde in een depressie en ging drinken. „Ik vluchtte in de al cohol. Als ik dronk, hoefde ik niet over de waarheid na te denken", vertelt hij. „Vóór november 2015 werkte ik keihard, ging alles su- pergoed. Mijn privéleven was top. En daar is nu niks meer van over. Ik heb zes maanden niet kunnen werken. Pas toen ik zag dat mijn eigen bedrijf er failliet door dreigde te gaan, heb ik het werk weer opgepakt. Langzaamaan. Het afgelopen jaar voelde als de hel. Die pijn van toen is er nog steeds. Bij mijn ouders, mijn broer en mijzelf. Dag voor dag moet je over leven. Je denkt niet na, je hebt ner gens zin in. Het enige wat je doet is proberen door te gaan." Grégory Reibenberg schreef een boek over de aanslag - 'dat was echt therapie' - en overleeft dankzij dochtertje Tess. „Haar liefde houdt me in le ven. Als ik mijn hele leven verdrie tig zou blijven, dan heeft het ook geen zin om te blijven leven. Niet voor mij en niet voor haar." dinsdag 8 november 2016 GO 'Het enige wat je doet, is proberen door te gaan' Frank Renout Parijs Van boven naar beneden: Djamila Houd, Halima Saadi en Hodda Saali. Alledrie de vrouwen kwamen om in La Belle Équipe. Abdallah Saadi. Onder: Grégory Reibenberg. foto's pierreterdjman en maurice bougemont Hollandse hoogte

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2016 | | pagina 12