KRONIEK MIJN MA
'Ma at in het tempo
waarop senioren
tennissen'
Wekelijks
schrijft Hugo
Borst over
zijn moeder,
die aan
alzheimer
lijdt. Op
bezoek gaan
als er wordt
gegeten,
probeert hij
zoveel
mogelijk te
vermijden.
diep in gedachten verzonken.
De andere bewoners eten al.
Ma schuift wat van de hutspot
op haar vork. Dan zie ik de vork
richting drinkbeker gaan. Daar
doet ma de peen en uien in alsof
het de gewoonste zaak van de
wereld is.
Zomaar twee scènes over ma en
eten. Ik had er veel meer kunnen
optekenen. Ik heb haar in het
Verpleeghuis al met haar handen
zien eten. Niet een boterhamme
tje, maar haar avondeten. Ik weet
nog dat ik die avond ontzet op
onze familieapp schreef: 'Ma eet
verdomme met haar vingers.'
Ik probeerde ma bij te sturen,
zoals een vader dat bij zijn koter
doet. Ik reikte haar een vork aan,
maar die legde ze weer neer. Ik
deed het nog eens, toen hield ze
'm wel vast. Ik hielp haar met
een hapje, maar dat wilde ze niet.
Als een dwars kind hield ze haar
mond stijf gesloten.
Ma was geen keukenprinses. Ze
stond niet dagenlang te koken.
Maar ze nam er wel de tijd voor
en had een flinke plank met
kookboeken. We aten heel gezond
en lekker. Ma knipte ook recepten
uit en plakte die in een grote gele
multomap. Ik heb 'm thuis. Ik
durf dat ding niet open te slaan.
Angst voor sentiment, denk ik.
De verzorgenden hebben liever
niet dat we rond etenstijd op be
zoek komen. Toen we dat verzoek
van de zomer te horen kregen,
waren mijn broer Laurens en ik
daar niet blij mee. Zo rond vijven
is een tijdstip dat goed in onze
schema's past.
Het werd ons geduldig uitge
legd. Manlelzorgers aan de eet-
tafel zorgen, onbedoeld, voor on
rust. Medebewoners van ma eten
dan slechter of eten helemaal
niet. Hoe prikkelarmer hoe beter.
Heel af en toe zijn we er nog
weieens rond etenstijd, maar ik
kan eerlijk gezegd niet zo goed
tegen ma's getreuzel en dat spe
len met eten. Ze was vroeger zo'n
sierlijke eter. Ze zat rechtop en
bracht met vork of lepel een be
scheiden hoeveelheid eten naar
de mond (en niet andersom). Ze
at in het tempo waarop senioren
tennissen. Ma kauwde goed, dat
moest, zei ze, dat was gezond. Ze
corrigeerde pa weieens, zei dat-ie
te snel at. Ze zag erop toe dat ik
altijd met mes en vork at en dat
ik niet méér opschepte dan ik
ging eten.
Ik realiseer me dat het een jaar
geleden is dat ma en ik samen
aten. Het enige dat ma en ik culi
nair nog delen is een appeltje. Ik
schil 't en reik ma partjes aan.
Heel vaak zegt ze nog: „Hmmm,
lekker." Of iets wat daarop lijkt.
op haar vaste plek aan
tafel. Voor haar neus
staat een ontbijtbordje
met een boterham met
hartig en een boterham met zoet.
Verzorgster Marieke heeft de bo
terhammen in stukjes gesneden.
Ma speelt met haar ontbijt. Ze
schuift de stukjes met de achter
kant van haar vork heen en weer
over het bord.
„Komt goed", zegt Marieke. „Je
moeder heeft vaak opstartproble
men. Over een paar minuten be
gint ze te eten. Let maar op."
Binnen twee minuten beweegt
ma de vork met daaraan een
stukje brood met worst naar haar
mond toe.
Ze eet bijna alles op. Dat ge
beurt niet altijd.
Het is avond. Ma staart naar
haar bord met peen en uien en
een bal gehakt. Niet in de zin
van: wat schaft de pot? Ma lijkt
het eten niet eens te zien, ze is
magazine 21
O REAGEREN?
magazine@persgroep.nl
Spelen met eten
Het is ochtend. Ma zit
