COLUMN MONICA
Laat ze vooral veel zelf
doen, las ik, anders
vinden ze het al snel
niet meer leuk
Monica doet een voorstel dat juichend door
haar dochters wordt ontvangen. Dus schorten
aan en kneden maar.
Monica Beek is journalist
en heeft twee dochters.
magazine 15
I
Oma's
appeltaart
Al meer dan twee jaar hangt er een maar ze zijn mateloos trots op
recept voor appeltaart op onze ijs- hun inmiddels wat kleinere en
kast, onder een magneetje in de veelkantige appels - gelukkig
vorm van een kameel. Het is deel van had ik er wat extra gekocht.
Al meer dan twee jaar hangt er een
recept voor appeltaart op onze ijs
kast, onder een magneetje in de
vorm van een kameel. Het is deel van
een knutselwerkje dat Jongste Dochter ooit op
de peuterspeelzaal heeft gemaakt. Het hangt
er vooral als reminder: maak er nou eens een,
want van citroencake tot Mississippi mud pie,
ik heb het geprobeerd, alleen de appeltaart is
er altijd bij ingeschoten.
Als een regenachtige woensdagmiddag zich
voor ons uitstrekt, valt mijn oog op het blaadje,
krijg ik Heel Holland Bakt-wisioenen - al zou
ik in een verre voorronde nog uitgelachen
worden om mijn discutabele niveau - en
juichen de meisjes bij mijn voorstel samen
een appeltaart te bakken. Het blijkt een recept
voor oma's appeltaart, met spijs, abrikozen
jam en custard. Dat heb ik (natuurlijk) alle
maal niet in huis, maar een tochtje naar de
supermarkt later staat het aanrecht vol met
verpakkingen waarvan ik zeker weet dat ik
ze over een paar maanden halfleeg ga weg
gooien, maar nu hebben we ze nodig.
Laat ze vooral veel zelf doen, las ik laatst in
een artikel over koken met kinderen, anders
vinden ze het al snel niet meer leuk. Goed dan.
Schorten aan en aan de slag. Ze wegen, ze
zeven, ze breken eieren, ze kneden, ze proe
ven (heel veel) en met een bot mes mogen ze
appels schillen. Dat duurt een eeuwigheid,
maar ze zijn mateloos trots op
hun inmiddels wat kleinere en
veelkantige appels - gelukkig
had ik er wat extra gekocht.
Even pauze als het deeg moet
rusten, maar daarna ruziën ze
weer wie vooraan mag staan.
We rollen, bekleden (ai, lastig
werkje), storten de appelstuk
jes en leggen mooie deeglijn
tjes ('dit is het leukste
gedeelte, mam'). En dan maar
wachten. Dat geeft mij mooi
de tijd om de boterklodders
van de muur te schrapen, de
schillen van de grond te rapen
en het flinterdunne laagje
meel dat in een meter om ons
heen is neergeslagen weg te
poetsen.
Na de verlossende ping! van
de oven, druk ik het alarm uit
en kijk op het ovenklokje. Half
6, en aan gewoon eten heb ik
nog niks gedaan. Ik roep de
meisjes. Op een netjes
gedekte tafel krijgen ze een
groot stuk warme appeltaart
voor hun neus. Met een
tomaat ernaast, ter compen
satie. „Is dit ons avondeten?"
Jongste Dochter kan het bijna
niet geloven. „Jullie hebben
zo hard gewerkt, vanavond
mag het." En even ben ik de
meest geliefde moeder ter
wereld.
