'LAAT VERDRIET
TOE, VERWERK HET,
NEEM HET MEE,
MAAR BLIJF ER
NIET IN HANGEN'
recies tien jaar geleden
had hij de twijfelach
tige eer om met zijn
hypernerveuze bij-
rol als verzets-
man Theo in
kaskraker Zwartboek de Gouden Ui voor
slechtste acteur in de wacht te slepen.
Ongeloofwaardig en gemakzuchtig,
stelde de jury over zijn optreden.
Die artistieke smet is inmiddels meer
dan weggepoetst. Want Johnny de Mol
(37) mocht de laatste tijd prestigieuze
prijzen als een Televizier-Ring en twee
Televizier-Sterren op zijn vensterbank
parkeren.
Hoewel: „Een staat er in de badkamer
en een andere ergens bovenin een kast.
Ik hecht niet zoveel waarde aan die
beeldjes. Maar ik waardeer natuurlijk
wel waar ze voor staan. Mijn echte tro
feeën zijn de foto's van familieleden en
vrienden, waarmee mijn hele huis vol
hangt. Opnames van hen tijdens tripjes,
feesten, gezamenlijke avonden en reizen."
Zijn imago van feestbeest dat ook het
werkzame deel van zijn bestaan veder
licht neemt, krijgt hij moeilijk van zich
afgeschud. Maar wie zijn loopbaan goed
bestudeert, ziet dat De Mol het leven
inmiddels serieuzer neemt. Met het ver
strijken van de jaren kiest hij ervoor als
presentator aan het roer te staan van
gelaagde, meerdimensionale tv-program-
ma's. Zoals het bekroonde SynDROOM
waarin hij op stap ging met verstandelijk
beperkten. Ontwapenend, eerlijk en
recht voor zijn raap. Net als in De Wens-
boom, waarin hij dromen van door hun
omgeving getackelde kinderen liet uit
komen. En nu is er dan De reis van je
leven, een serie die draait om ongenees
lijk zieke mensen die hun beste vrienden
verrassen door hen mee te nemen op
vermoedelijk hun laatste gezamenlijke
trip. Hij noemt het een Waar is De Mol?
2.0, 'maar dan met meer verdieping'.
De Mol gaat in die reeks onder andere
op stap met de 42-jarige Marlies, die aan
een zeldzame vorm van longkanker lijdt.
Met Hanno - vier jaar ALS-patiënt -
koerst hij richting Zuid-Afrika om hem
met een parachute de Tafelberg 'te laten
afsjezen'. En met de vriendinnenclub van
Jette, borstkankerpatiënte, maakt hij in
het Amerikaanse Utah en Arizona een
roadtrip a la het legendarische filmduo
Thelma en Louise.
„Het roept zeker emoties op. Van de
week werd ik om 4 uur 's nachts wakker
en kon ik niet meer slapen. Toen ben ik
een van de laatste afleveringen nog een
keer gaan terugkijken en moest ik vrese
lijk janken. Niet van verdriet, maar ik
was ontroerd door de mooie sfeer, de
kracht van mensen. En door het idee: je
moet er elke dag wat moois van maken,
doen waar je gelukkig van wordt. Want
morgen kan het misschien niet meer.
„Ik wilde daardoor gelijk mijn eigen
geliefden laten weten: hé, ik houd van
jullie en ik ben blij dat jullie er zijn.
Ik appte meteen mijn moeder en mijn
beste vriendje, dat nu op Lesbos woont
om vluchtelingen te helpen. Hij heeft zijn
hele boedel in Nederland verkocht en
ingeruild voor een tweedehands autootje
en een Hans en Grietje-huisje. Hij vroeg:
'Johnny, wat heeft een mens eigenlijk
echt nodig?' 'Niet veel', zei ik. Je mag best
genieten van bezit, maar als ik straks 80
ben en ik krijg hem niet meer omhoog en
ik kan niet meer eten omdat ik geen
gebit heb, wat heb ik dan aan spullen?
Uiteindelijk gaat het om het verzamelen
van mooie momenten in het leven."
„Zo heb ik dat niet benaderd. Ik zag het
meer als het voeren van bijzondere en
heel pittige en tegelijk pijnlijke gesprek
ken. Maar wat een dankbare taak! Want
wat heb ik een mooie, ontroerende en
moedige verhalen gehoord. En boven
dien: die reizen waren ook nog leuk. Er
was ruimte voor lucht en plezier. Omdat
de hoofdpersonen ondanks hun situatie
allemaal wel met hun beste vrienden iets
onwijs te geks gingen doen. Daardoor
was het door de tranen heen lachen.
„De reis van je leven draait niet om
dood en ziekte. Natuurlijk: pijn en ver
driet zijn zeker aanwezig. Dat mensen
hun kinderen niet kunnen zien op
groeien levert heel veel frustratie en
boosheid op, merkte ik. Maar toch gaat
het programma vooral over het leven,
over doorzettingsvermogen en de wil
de schouders eronder te zetten. Het kan
iedereen inspireren en veel kracht geven
om te zien hoe gracieus mensen met
zware omstandigheden omgaan."
„Ik heb ontdekt dat het eraan ligt hoe je
daarop reageert. Hanno heeft mij daarbij
geholpen, gezorgd dat de rest van de
reizen draaglijker waren. We waren bij
Kaap de Goede Hoop en Hanno's vrien
den wilden een gedenkteken achterlaten
voor zijn nu 3-jarige zoontje. Ze zijn van
plan op zijn 18de dezelfde reis nogmaals
te maken. Toen ze elkaar dat beloofden,
stortte Hanno ter aarde en gingen ook
zijn vrienden helemaal stuk. Ik stond
daar met een brok in mijn keel en zei
later tegen Hanno: 'Gast, wat fucking
heftig, wat bizar moeilijk. Ook om je
vrienden zo verdrietig te zien.' Hij ant
woordde: 'Johnny, dit is toch prachtig?
Wij zijn toch geen robots? We zijn niet
van steen.' Wat heeft het leven voor zin
als we onszelf niet kunnen en durven
laten gaan in eikaars nabijheid? Daarna
zei hij: 'Maar over tien minuten zitten we
weer samen te lachen in de bus en gaan
we hoe dan ook door.' Ik begreep dat:
laat verdriet toe, verwerk het, neem het
mee, maar blijf er niet in hangen." ->
Je bent hier ruim een halfjaar mee bezig
geweest. Heftig?
Zag je er tegenop dit programma
te maken?
Maar uiteindelijk gaat er wel iemand
dood, dus zo positief is dat toch niet?
10 zaterdag 29 oktober 2016
