Verzorgenden
zijn bang dat ze
door de bodem
zakken als er
niets verandert
10 NI
ZORGMANIFEST
Indachtig de Inspectie voor de Ge
zondheidszorg en al die manage-
mentslagen bij verpleeghuizen en
zorginstellingen, en dan ook nog al
die verplichte registratie voor zorg-
ste uit de kan proberen te halen voor
hun bewoners. Bestuurders die exact
weten wat er leeft onder hun bewo
ners en zorgmedewerkers en die be
seffen dat ze beide, ondanks een lage
overhead, vaak tekort moeten doen.
Bij een verpleeghuis in Brabant zien
we dat bijvoorbeeld. Een goede sfeer,
tevreden bewoners. Zorgmedewer
kers en behandelaars die vanuit hun
hart werken maar daar vanwege te
weinig personeel niet genoeg aan
toekomen.
Ergens in Overijssel hetzelfde ver
haal. Kalme levendigheid, zo willen
we de sfeer omschrijven. Op elke wil
lekeurige woongroep zijn de demen
te ouderen zelf bezig of krijgen aan
dacht, maar als je verzorgenden
spreekt hoor je hoe zwaar het is om
met deze bezetting voldoende tijd te
besteden aan iedereen. Ze zijn bang
dat ze door de bodem zakken als er
niets verandert. Beide huizen ston
den onder toezicht van de IGZ. In
middels niet meer trouwens.
Tja, de Inspectie voor de Gezond
heid. Er wordt flink op gemopperd.
Door zorgbestuurders maar ook
door zorgmedewerkers. Dat ze op
overdreven veel slakken zout leggen.
Dat de temperatuur van de koelkast
niets zegt over de kwaliteit van de
zorg. En dan al die idiote afvinklijst-
jes als er geïnspecteerd wordt. Maar
de IGZ is een uitvoeringsorganisatie
die alleen toetst op wat de overheid
hen opdraagt.
Verzorgenden blijken als de dood
voor de inspecteurs. Dat moeten ze
beslist niet zijn, zegt directeur IGZ
Ronnie van Diemen tegen ons. 'We
ontslaan ze toch niet. We leggen de
vinger op de zere plek en eisen van
bestuurders dat ze daar wat aan
doen. Maar misschien moeten we
dat nog beter uitleggen.'
gen. Dat plan is lauw ontvangen. Cri
tici vinden Waardigheid en trots na
de ingrijpende overheidsmaatrege
len in 2013 en 2015 een doekje voor
het bloeden. De bedoeling is goed,
maar de uitvoering overlaten aan de
zorgsector zelf lijkt onverstandig. Zo
bereikt het de verpleeghuisbewoner
(nog) niet of te weinig.
De tweede ontmoeting is op het
ministerie. De directeur-generaal en
de secretaris-generaal langdurige
zorg zitten ook aan. Wat zien wij
hier in Den Haag nou over het
hoofd? vraagt de staatssecretaris.
Carin en ik zijn uitgenodigd
om even vakkundig te worden ge
masseerd, maar dat gebeurt op zo'n
openlijke en bijna terughoudende
manier dat het aandoenlijk is. De he
ren zijn uitstekende denkers, zien
de bittere ernst van het probleem in,
ze weten wat er verbeterd moet wor
den en hoe, ze zijn verder dan me
nig bestuurder uit de zorgsector,
maar ze worstelen met het gegeven
dat er te weinig geld vrijgemaakt
kan worden. Ze delen hun ergernis
over zorgbestuurders en toezicht
houders die de bobo uithangen en
constateren dat de branchevereni
ging niet erg medewerkend is als er
naar oplossingen wordt gezocht.
Hoe nu verder? Wij hebben ver
trouwen in de politiek. Neem die
wat stijve staatssecretaris Martin
van Rijn. Dat hij uit het goede hout
is gesneden bleek toen hij in 2015
met zijn portefeuille zwaaide toen
de bezuinigingen op de oude
renzorg niet geschrapt leken te wor
den. Alle politici die we spreken zijn
net als hij echt begaan met kwetsba
re ouderen. Carin Gaemers en ik
hebben natuurlijk ook 'House of
Cards' gekeken. We weten dat er gif
tig slib door de gangetjes rond de
Tweede kamer stroomt. Het kan zijn
dat we steeds met een kluitje in het
riet worden gestuurd, maar daar heb
ben de politici dan toch echt zich
zelf mee. Een week na de behande
ling van de begroting van het minis
terie van VWS is er een debat over
de verpleeghuiszorg. Dan moet het
gebeuren. Een slap compromis is on
aanvaardbaar. Kamerbreed weet
men dat er nu echt wat moet veran
deren.
Geen partij durft voor de verkie
zingen natuurlijk de vingers te bran
den aan zorgkwesties. De kiezer
vindt zorg het belangrijkste thema.
Laat ik het populistisch zeggen. De
menterende ouderen in de steek la
ten, na alle shit van de afgelopen ja
ren, dat is politieke zelfmoord. Maar
met zo'n verkapt dreigement bedrijf
ik zelf ook politiek, zegt mijn strijd
genoot Carin. Dat siert een lobbyist
niet, zelfs een pseudo-lobbyist niet.
Ze heeft gelijk: goede zorg voor af
hankelijke ouderen, dat moet uit ons
hart komen. Wat er moet verande
ren - en heel gauw - staat in ons ma
nifest. We hopen dat heel veel men
sen dat zullen ondertekenen.
STEUN
medewerkers: Carin en ik - en wij
niet alleen - zien dat het allemaal te
complex is geworden. Dat vindt de
staatssecretaris ook.
Carin Gaemers en ik spreken Mar
tin van Rijn twee keer. Een maand
na de open brief in onder meer deze
krant zitten we in een Haags etablis
sement tegenover elkaar. Als iemand
weet hoe een verpleeghuis er vanbin
nen uitziet, dan hij wel. Zijn moeder
verblijft er. Van Rijn is eerst mantel-
zorger, dan staatssecretaris. Maar in
de hoedanigheid van zijn ambt zegt
hij niet in één maand en ook niet in
één jaar te kunnen veranderen wat
in 30, 40 jaar is ontstaan. Gelukkig
zegt hij in één adem te gruwen van
lijstjes, regeltjes en protocollen. Hij
wil er korte metten mee maken,
waarbij aangetekend: medicatieveilig
heid is voor hem heilig.
Al duurt het leven van afhankelij
ke ouderen niet zo heel lang meer,
de kwaliteit van hun levens in ver
pleeghuizen móet omhoog, vindt de
staatssecretaris en we zien dat hij
het meent. Vandaar Waardigheid en
trots, een breed plan van Martin van
Rijn om in alle Nederlandse ver
pleeghuizen liefdevolle zorg door
trotse medewerkers te bewerkstelli-
dinsdag 25 oktober 2016
Ben je het eens met Hugo Borst
en Carin Gaemers? Ga dan naar
scherpopouderenzorg.nl en
onderteken het manifest.
scherpopouderenzorg.nl
FOTO HOLLANDSE
HOOGTE
T Liefdevolle
zorg door trotse
medewerkers,
daar is staatsse
cretaris Van Rijn
op uit.
FOTO HOLLANDSE
HOOGTE
Eenzaamheid is
een van de groot
ste verschrikkin
gen voor oude
ren. Het perso
neel heeft geen
of nauwelijks tijd
voor persoonlijke
aandacht.
