Je lichaam stelt
zich in op zoet
Stapje voor
stapje weer
beter op de
golfbaan
6
AY LIN KHO
Mijn ouders het begin viel dit bel-
koekje kwijlen, terwijl er hele
Vraag het de deskundige
Iln Italië krijg je na het eten altijd een zoet toe
tje: il dolce. Dit betekent letterlijk 'het zoete'.
Daar is het een gewoonte om iets zoets na de
hoofdmaaltijd te eten. Je lijf stelt zich daarop in en
heeft daarom telkens weer trek in iets zoets. Als je
dan een keer geen toetje eet, dan blijft die zin er. Je
ziet dit ook bij het wereldberoemde experiment
van de honden van Pa
vlov, die telkens begon
nen te kwijlen als er een
belletje werd geluid. In
hphhpn knffip let je samen met het
eten, maar later klonk de
gel in kt aan het bel zonder dat er eten
p+pn \/c, n ppn kwam'De honden be"
clc 1 vcu 1 gonnen nog steeds te
maal geen eten was. Als
jij denkt dat er bij jou ook zoiets gebeurt, moet je
iets anders doen na je maaltijd. Zo zorg je ervoor
dat er niet automatisch iets zoets voorhanden is.
Je moet je patroon doorbreken, en dus mindful
eten. Mijn ouders willen bijvoorbeeld altijd een
koekje bij de koffie, maar als ze geen koffie drinken
hoeven ze ook geen koekje. Dus het drinken van
koffie hebben ze gelinkt aan een koekje eten.
De behoefte aan zoet heeft ook te maken met onze
hormoonhuishouding. Er is een gelukshormoon,
serotonine, dat vrijkomt als je lacht of een spor
tieve prestatie levert. In mijn boek Gezond Blij
zonder diëten kun je meer lezen over dit hormoon
en hoe je het kunt aanmaken. Suiker is een van de
oorzaken dat het niveau van dit gelukshormoon
stijgt. Je voelt je daarna voldaan en rustig. Is de
hoeveelheid laag, dan kun je je juist verdrietig voe
len. Zorg dat je veel van dit hormoon aanmaakt
door gezonde dingen te doen: bewegen, sporten,
lachen en knuffelen.
Als je bloedsuikerspiegel te veel schommelt
heb je bij een dal altijd zin in iets zoets. Dit ge
beurt wanneer je veel pasta, rijst, aardappelpro
ducten of witte boterhammen eet. Eet daarom al
tijd de volkoren of bruine variant.
Oja, wat zeker ook helpt: poets je tanden direct
na het eten en spreek met jezelf af omeen stukje te
wandelen of fietsen. Dan eet je niet uit gewoonte
of verveling.
Op mijn website Aylinkho.nl post ik de reacties op
de krantenstukjes en mijn antwoorden hierop.
HET PANEL
REMON VISSER
Ik dacht „Eerst kon ik al
leen op de fiets
alleen naar de fysiothe-
aan wat rapeut, nu kan ik
dat weer lopend,
ik nooit Golfen heeft me
meer ZOU zelfstandigheid
kunnen Rémon is inmid
dels zelfs 'mars
hall' (iemand die erop toeziet dat alles
prettig verloopt op de golfbaan) van
golfclub Leeuwenbergh in Den Haag:
„Mijn sociale leven is enorm verbe
terd. Ik help andere mensen, in plaats
van alleen hulp te vragen. De ziekte
gaat door, maar ik ben een beter
mens geworden. Ik begrijp nu dat ik
nog steeds kan lachen, nog steeds
vrienden kan maken, kan genieten van
het leven en een rondje kan golfen."
Veel meer mensen kunnen baat heb
ben bij golfen, stelt Rémon. „Of je nu
MS hebt, ALS, de ziekte van Alzhei
mer of een hersenbloeding hebt
gehad; het spelletje is voor iedereen
leuk." Hij voelt zich nu zo goed, dat hij
overweegt weer biologieles te geven.
„Al is het maar een uurtje in de week,
ik mis het lesgeven."
dinsdag 25 oktober 2016
GO
Voedingsdeskunige
Ay Lin Kho
beantwoordt
lezersvragen.
Waarom heb ik na het eten altijd behoefte aan
iets zoets? Is dat iets lichamelijks of een
aangeleerde gewoonte, doordat ik thuis ben
opgegroeid met het steevast eten van een
toetje? En wat kan ik het beste doen als ik die
behoefte voel?
Reageren? hartenziel@persgroep.nl
HUISARTS
Rutger
Verhoeff
r>
PSYCHO
LOOG
Steven Pont
RELATIE
THERAPEUT
Caroline Franssen
Golfen heeft
zijn leven
gered,
daarvan is
Rémon Visser
(42) overtuigd.
Toen de biologie-
docent vier jaar
geleden de diagnose progressieve
MS kreeg, stortte zijn wereld in.
„Ik dacht alleen maar aan wat ik nooit
meer zou kunnen. Nooit meer rennen,
nooit meer een strandwandeling
maken, nooit meer sporten. Ik zag
mezelf alleen nog in een rolstoel, de
kentje over mijn benen, hopend dat
iemand me zou willen duwen."
Tot hem tijdens de revalidatie de mo
gelijkheid werd geboden om te golfen.
„Vroeger had ik golf gespeeld, maar
dat was verwaterd. Het leek me leuk
het weer eens te proberen, al merkte
ik meteen dat ik veel slechter was ge
worden."
Door te oefenen werd hij stapje voor
stapje weer beter in de sport. „Alleen
al daarop focussen gaf een goed ge
voel." Maar dat het resultaat zo 'on
verwacht fantastisch positief zou zijn,
had Rémon nooit kunnen vermoeden.
„Natuurlijk wist ik dat het goed is om
buiten te zijn, te bewegen. Ik voelde
me er al snel fijn bij. Maar toen een
MRI-scan vervolgens liet zien dat ik
ook geen nieuwe aanvallen van de
ziekte meer had, terwijl ik dat alle
voorgaande jaren wel had, was dat
echt heel gaaf." Die strandwandeling
vindt nu soms weer plaats, in verkorte
vorm. Stukjes
lopen behoort
weer tot de mo
gelijkheden.
teruggegeven."
