KRONIEK MIJN MA SREAGEREN?
Ma duwt de hand
met de naald van de
verpleegkundige
met alle kracht weg
Wekelijks schrijft Hugo
Borst over zijn moeder,
die aan alzheimer lijdt.
Er moet bloed worden
geprikt, maar daar heeft
ze absoluut geen zin in.
11 u, dat doet pijn."
Op de gang, op weg
naar ma's slaapkamer-
tje in het Verpleeghuis,
m hoort Margi mijn
moeder jammeren: „Nee, dat
doet pijn."
Mijn broer en ik zijn deze
weken gemankeerde mantelzor-
gers. Laurens is uitgeschakeld
met een lelijke blessure en ik
ben in politiek Den Haag om
over de haperende verpleeghuis
zorg in Nederland te praten.
Onze afwezigheid voelt niet lek
ker. Daarom zijn we blij dat naast
onze vrouwen ook fotograaf
Margi Geerlinks regelmatig bij
ma op bezoek gaat.
Van de week hoorde Margi ma
dus een beetje jammeren. Er
blijkt bloed te moeten worden ge
prikt. De verzorgster en verpleeg
kundige slagen er niet in ma te
overtuigen dat het prikken zo
voorbij is. Ma duwt de hand met
de naald met alle kracht weg. Ze
wil het absoluut niet.
Margi begint ma te troosten.
Dat kan ze geweldig, ze knuffelt
ma vaker. „Dat prikje moet van
de dokter", zegt ze.
Ma wordt rustiger.
Een nieuwe poging.
stelen. Het lukt nog wel een
druppeltje bloed uit ma's vinger
te halen, maar of dat genoeg is
om erachter te komen of ma's
schildklier nog goed werkt? De
prikbeurt wordt afgeblazen.
Ma gaf nooit een kick als er
bloed moest worden geprikt.
Zelfs toen de diagnose alzheimer
met vasculaire dementie was ge
steld - ik begeleidde ma naar het
medisch centrum - was het afne
men van een paar buisjes bloed
geen probleem. Als ik vroeger
zei dat ik bloedprikken niet fijn
vond, schamperde ma dat ik me
niet zo moest aanstellen.
Margi vertelt dat ze deze week
geen foto's van ma heeft gemaakt.
„Ik troostte je moeder."
„Vind je dat niet jammer",
vraag ik?
Margi zegt er ruimschoots voor
beloond te zijn. „Je moeder zei
toen ik wegging: 'Dag lieverd, ik
hou van je.' Ik werd er verlegen
van. Op de gang gloeide ik hele
maal. Wat een mooi cadeau. Na
22 jaar deze fijne woorden weer
eens horen, alsof ze van mijn
eigen moeder kwamen."
Dat moet ik even duiden. Mar-
gi's moeder kwam bij een auto
ongeluk om het leven, samen met
Margi's zus.
Ik vind het bijzonder dat ma,
zonder dat ze zich er bewust van
is, iemand heeft getroost.
Ma's huid is dun en haar aderen
liggen diep.
„Hou je ogen maar dicht, Joke",
zegt Margi. „Toe maar. Sluit je
ogen maar."
De verzorgster houdt ma's hand
beet.
Helaas, het mondt uit in wor-
magazine 23
magazine@persgroep.nl
Troostende woorden
