Van violist tot
vervalser
'Schuldsanering is een lesje in nederigheid'
7
WAARVAN AKTE
Oi)
2010
2011
11.385
14.727
2012
2013
13.764
12.360
2014
2015
12.263
11.703
De notaris
Ik staar op een grauwe, regenachtige don
derdagochtend wat naar buiten als de tele
foon me uit mijn dagdromen haalt. Een
mijnheer wil iets weten over de brief die zijn
schoonzoon hem heeft laten zien. Mijn naam
en handtekening staan eronder, dus misschien
kan ik hem opheldering verschaffen.
De namen van de betrokkenen en de zaak
zeggen me niets, maar misschien komt dat
omdat ik zoveel aan mijn hoofd heb. Wat staat
er in die brief, vraag ik? Volgens de man beves
tig ik dat zijn schoonzoon onlangs 150.000
euro heeft geërfd,
maar vanwege de af
wikkeling van de er
fenis nog niet bij het
geld kan. Klopt dat,
wil hij weten. Er gaat
bij mij geen lichtje
branden. Nog steeds
heb ik geen flauw
benul waar de man
het over heeft.
Hij vertelt dat hij
zijn schoonzoon an
derhalve ton heeft geleend. De schoonzoon is
een redelijk bekend violist, die zich inzet voor
maatschappelijke doelen. Hij had het geld no
dig voor een project waarbij hij in een mara
thonsessie geld bijeen zou spelen voor wees
kinderen in Bolivia. Het project is succesvol
verlopen en trok veel media-aandacht.
Rond deze tijd zou de schoonzoon volgens
afspraak de lening aflossen. Geen probleem,
heeft de schoonzoon zijn schoonvader bezwo
ren, want hij heeft die erfenis gekregen. Alleen
kan hij dus nog even niet bij het geld. Kijk
maar, de notaris bevestigt het in deze brief.
Ik vraag de man mij te brief te mailen. Als ik
de mail open zie ik meteen dat het een verval
sing is. Mijn naam is verkeerd gespeld en mijn
handtekening lijkt nergens op. Nep, een ver
valsing. En als ik niet oppas, mijn goede naam
te grabbel gegooid.
Ik licht de politie in en adviseer de man het
zelfde te doen. Onze aangiftes brengen een
kettingreactie teweeg. Opeens melden zich
van alle kanten partijen die nog geld te goed
hebben van de schoonzoon. Voorschotten die
hij nooit heeft terugbetaald, facturen van leve
ranciers die hij nooit heeft voldaan. En ook de
weeskinderen in Bolivia hebben geen cent ge
zien. Het gaat om tonnen. De plaatselijke pers
raakt er niet over uitgeschreven.
De schoonzoon heeft lont geroken, hij is
spoorloos. Gevlucht voor het onvermijdelijke.
Tot een oplettende campinghouder in Lim
burg hem signaleert in een van de huisjes en
de politie belt.
Het spel van de violist is uit. Het geld ver
dwenen (gokschulden, blijkt later), zijn naam
besmeurd en zijn vrouw - geschokt omdat hij
haar vader heeft belazerd - kwijt. Dat hij in de
rechtszaal berouw toont en getuigt van zijn
goede bedoelingen, helpt hem niet. De violist
speelt zijn slotakkoord in de cel.
Ik zie meteen
dat de brief
met mijn naam
eronder een
vervalsing is
DE CIJFERS
HULP
woensdag 19 oktober 2016
GO
Een waargebeurd
voorval uit een
notarispraktijk
—Johan Nebbeling
Bovenstaand verhaal is echt gebeurd.
Vanwege beroepsgeheim zijn de namen
van de betrokkenen niet vermeld.
Reageren? johan.nebbeling@persgroep.nl
Door strengere eisen van de
gemeentes is het aantal per
sonen in de wettelijke schuld
sanering sinds 2012 gedaald:
Jaar:
Jaar:
Personen met
Personen met
bedrijf: 2.258
bedrijf: 2.668
Personen
Personen
zonder bedrijf:
zonder bedrijf:
9.127
12.059
Totaal
Totaal
Jaar:
Jaar:
Personen met
Personen met
bedrijf: 2.612
bedrijf: 2.601
Personen
Personen
zonder bedrijf:
zonder bedrijf:
11.152
9.759
Totaal
Totaal
Jaar:
Jaar:
Personen met
Personen met
bedrijf: 2.471
bedrijf: 2.247
Personen
Personen
zonder bedrijf:
zonder bedrijf:
9.792
9.456
Totaal
Totaal
Vragen?
Heb je naar aanleiding van dit verhaal
een vraag? Mail naar
irene.van.den.berg@persgroep.nl Finan
cieel journalist Irene van den Berg be
antwoordt iedere week een aantal le
zersvragen in de krant.
in een vicieuze cirkel te
recht. Het duurde drie jaar
voordat ik tot de schuldsa
nering werd toegelaten. En
toen was er rust. Geen
dreigbrieven meer van
deurwaarders, geen angst
meer voor de deurbel. Mak
kelijk was het niet. Ik had
een weekbudget van 50
euro voor boodschappen,
kleding, alles. Ik raakte in
een isolement omdat ik
nooit iets met vrienden bui
ten de deur kon doen. Je
wordt in de schuldsanering
als een klein kind behan
deld. Als ik een keer met de
trein wilde, moest ik mijn
bewindvoerder geld vragen
voor een treinkaartje. Toch
ben ik dankbaar voor de
hulp. Ik was hier nooit in
mijn eentje uitgekomen. De
schuldsanering is een lesje
nederigheid. Ik sta nu an
ders in het leven. Ik ben
minder streberig en status-
gevoelig. Vroeger was ik in
ternationaal salesmanager.
Nu begeleid ik mensen met
een burn-out. Ik heb voor
het eerst het gevoel dat ik
iets wezenlijks bijdraag."
Mare Harens (42): „Ik
werkte hard en feestte
graag. Maar nadat mijn
vader overleed, ging
het mis. Ik vluchtte
nog verder in wer
ken en uitgaan en
mijn schuld liep
op tot 75.000
euro. Toen ik hui
lend op mijn werk
zat, wist ik dat het goed
mis zat. Ik kreeg een burn
out en raakte in een de
pressie en ging het verder
bergafwaarts. Ik deed mijn
post niet meer open, terwijl
ik een grote studieschuld
had. Ik wilde eigenlijk dood
en vluchtte in alcohol
en drugs. Ik ben
uit mijn huis
gezet omdat ik
de huur niet
meer betaalde.
Pas toen ik
dakloos was,
stapte ik naar de
schuldhulpverlening.
Te laat, voor schuldsane
ring heb je een huis nodig.
En met grote schulden is
het heel lastig een huis te
krijgen. Daardoor kwam ik
