We willen zo
graag een familie
kunnen blijven
COLUMN
Het hoge woord moet eruit. Monica
vertelt haar beste vriendin over haar
statusverandering.
Monica Beek (39) is journalist
en heeft twee dochters.
magazine 15
Vrijgezel
Mijn beste vriendin en ik zitten in
een koffietentje. Iets groots
vertellen, dat doe ik liever niet
over de telefoon. Dus ik heb
gewacht tot ze weer in Nederland is en
haar opgehaald van het treinstation.
„Het is klaar, we zijn uit elkaar." Ik gooi
het op tafel voor ik de moed verlies de
woorden uit te spreken. En begin met
een met de vergoelijkende uitlegriedel:
we staan er allebei achter, we hebben
geen ruzie, je kunt ook te laat uit elkaar
gaan en dat willen we al helemaal niet.
Maar dit is m'n beste vriendin, die prikt
overal doorheen. Ze legt een hand op
mijn arm en daar komen de tranen. Na
zestien jaar samen en met de twee beste
dochters van de wereld, snapt ze ook
wel dat dit het moeilijkste besluit is dat
ik ooit heb genomen. Het werkt niet, al
hebben we er nog zoveel energie tegen
aan gegooid. „Maar tegelijkertijd", snot
ter ik, „heb ik ook het gevoel alsof ik een
veel te zware koffer mag neerzetten."
Man en ik noemen het onze statusveran
dering. We gaan uit elkaar, maar niet op
de klassieke manier. „We willen zo
graag een familie kunnen blijven", zeg
ik. „Dat het met z'n tweeën niet meer
werkt, betekent toch niet automatisch
dat wat we met z'n vieren hebben ook
moet eindigen?" Hij een ander huis, ik
een ander huis en dan maar op en neer
met de kinderen - nee, dat zien we niet
zitten.
Ik begin te ratelen over hoe we het wil-
len aanpakken. Hij de ene
zolderkamer, ik de andere.
En over een tijdje zoeken
we een huis dat we echt
kunnen opdelen. Een
boven- en benedenwoning
bijvoorbeeld. Of misschien
twee huizen naast elkaar.
„En dan breken we ergens
een muurtje door zodat de
kinderen makkelijk op en
neer kunnen."
Want hoe moet het anders
met alle leuke dingen die
we nog wel doen met z'n
vieren? Zondagochtend
American pancakes bak
ken, vrijdagavond lekker
voor de televisie eten en
een uur later dan normaal
naar bed. Of gewoon een
boekje lezen 's avonds en
ook papa nog een kus
kunnen geven.
Ze neemt een slokje van
haar thee en zegt: „Geen
slecht plan. Het zal niet
altijd makkelijk zijn, maar
jullie kunnen dit wel." Ik
voel de knoop uit m'n maag
zakken. Toch fijn als de
gene die jou het beste kent
van iedereen niet denkt dat
je gek bent geworden.
„Maar ook al blijven jullie
bij elkaar wonen, je bent
dus wel weer vrijgezel."
We schieten allebei in de
lach. Na zestien jaar weer
vrijgezel. Ik moet er nog
even aan wennen.
monica@persgroep.nl
