'Het leven is niet meer
vanzelfsprekend, ALS JE
ZOIETS HEBT MEEGEMAAKT
Alles wordt beoordeeld, geanalyseerd.
Ik moet overal maar een antwoord op
hebben. Antwoorden die ik misschien
zelf ook helemaal niet weet. Waarom doe
je zus? Waarom zegje zo? Waarom draag
je geen joggingbroek thuis? Waarom
sport je elke dag? Ik denk steeds vaker:
wat een stompzinnige vragen zijn dit
toch."
„'Ben je niet ontzettend tevreden met wat
je allemaal hebt bereikt?' 'Hoe is dat nou,
om op je 38ste op een punt te staan waar
anderen alleen maar van kunnen dro
men?' Ik zou iemand met zo'n statuur iets
meer het gevoel geven: je kunt trots zijn
op jezelf. Want je hebt dingen gepres
teerd die anderen nooit gaan bereiken."
„Ja, heel erg. Elke dag zeg ik dat tegen
mezelf."
„Nee, niet specifiek. Ik hoef mezelf niet
te zien om dat te zeggen."
„Dat ik onafhankelijk ben. In denken,
in doen, in alles. Alles waar ik voor kies,
doe ik omdat ik het wil en niet omdat
ik het moet."
„Nee, dat heeft daar niets mee te maken."
„Ja, dat het terugkomt. Het leven is niet
meer vanzelfsprekend, als je zoiets hebt
meegemaakt."
„Ik weet heel goed hoe het werkt: als
ik geen interviews had gegeven, hadden
jullie allemaal geschreven: ze ligt op
sterven. En: hoe lang heeft ze nog te
leven? Ik kon beter zelf iets zeggen dan
het zover laten komen. Ik denk dat veel
vrouwen er iets aan hebben gehad,
ervan konden leren. Dat ze zich niet
hoefden te schamen als ze een pruik
droegen. Ik droeg een pruik, net een
week, toen de persdag voor Das Super
talent was. Ik werd daar van alle kanten
gefotografeerd en heb me nog nooit zo
naakt gevoeld. Verschrikkelijk, mijn hart
klopte in mijn keel."
„Ik werd geopereerd, ik kreeg een
litteken. Mijn haren vielen uit, mijn
wenkbrauwen, mijn wimpers. Tegelijker
tijd liep ik wel rond in een business
waar je er altijd top moet uitzien, waar
altijd naar je gekeken wordt, waar je
geanalyseerd wordt. Daarom is het voor
mij heel moeilijk om die vragen over
perfectie nog serieus te nemen. Al die
mensen die mij dat vragen, hebben
zichzelf waarschijnlijk nog nooit kaal
gezien. Ik denk dan altijd: rot toch op.
„Mijn hele leven is wikken en wegen.
„Ik heb dat maar op één moment ge
dacht, in de zomer van 2013. Toen had
ik het zo gehad met alles en iedereen.
Ik gaf mezelf een paar maanden waarin
ik een besluit moest nemen. Of ik ging
het weer leuk vinden, of ik zou stoppen."
„Ik gun het natuurlijk niemand dat ik
zou opgeven. Echt niemand."
magazine 13
Wat zou je jezelf dan als eerste vragen
als interviewer?
Ben je trots op jezelf?
Voor de spiegel?
Waar ben je het trotst op?
Hier spreekt ook de gescheiden vrouw.
Ben je angstig?
Waarom gaf je in die tijd wel interviews,
maar was je niet openhartig? Pas
onlangs vertelde je hoe agressief
de tumor eigenlijk was.
Als je toch in alle opzichten onafhanke
lijk bent, waarom zeg je dan niet: bekijk
het allemaal maar, ik trek me helemaal
terug uit het publieke leven?
Wat gaf de doorslag om terug te komen?
