'JAREN
LANG HEB
IK NARE
GEVOELENS
VERWARD
MET HONGER'
Het is alsof ik eindelijk iets heb
begrepen dat achteraf zo voor
de hand ligt: dat emoties geen
kwaad kunnen. Dat ze geen
macht hebben. Dat nare gevoe
lens net zoiets zijn als turbulentie
in een vliegtuig: je weet niet wan
neer het komt, leuk is het niet,
maar het gaat altijd vanzelf voor
bij. En het belangrijkste: hoe
meer je tegenstribbelt, hoe meer
last je ervan hebt.
Operatie Walrus
Er is genoeg gelegenheid om te
oefenen. Vaak voel ik me een
zaam. Mijn vriendenkring kent
me vooral als iemand die altijd
werkt, en aan een relatie heb ik
me al elf jaar niet gewaagd. Ja
renlang was eten mijn substituut
voor gezelschap en intimiteit.
Vriendschap vond ik achter de
koelkastdeur.
Nu ik mijn eenzaamheid en
andere onplezierige emoties niet
langer wegeet, is er onmiddellijk
resultaat: week na week verlies
ik anderhalve kilo.
Tegen vrienden noem ik mijn
afvalpoging laconiek Operatie
Walrus, maar er is een prijs. Ik
moet een andere manier vinden
om met mijn emoties om te gaan.
Zo kom ik terecht bij een psycho
loog die me aan het werk zet. Ze
laat me situaties waarin ik me
onprettig voel, achteraf analyse
ren op papier. Waar was ik bang
voor? Wat dacht ik dat er zou ge
beuren, en wat gebeurde er echt?
Hoe vaak had mijn angst het bij
het juiste eind?
Het kost me uren per dag,
maar de conclusie is duidelijk.
Mijn trouwe metgezel angst blijkt
een onbetrouwbare adviseur. De
paniekaanvallen verminderen. Na
tien sessies zitten de gesprekken
erop. Tijd om ook deze zijwieltjes
los te laten.
Een halfjaar later is er nog
meer goed nieuws. Ik ben zo snel
gewicht kwijtgeraakt dat mijn
huisarts vreest voor ondervoe
ding. Maar bloedonderzoek wijst
het tegenovergestelde uit. Jaren
lang had ik een tekort aan vita
mine D, nu niet meer.
En dan duikt mijn gewicht
onder de 100 kilo. Ik begin te
hopen dat ik misschien van mijn
slaapapneu af kan komen. De
afgelopen jaren heb ik geslapen
met een masker dat mijn lucht
weg met overdruk openhoudt.
Zonder dat masker stopt mijn
ademhaling 84 keer per uur, bijna
700 keer per nacht. Of liever:
stopte. Dat masker kan voortaan
af. Als ik in nog geen jaar ruim
70 kilo ben afgevallen, verklaar
ik Operatie Walrus voltooid.
Wat nu? Het behaalde resultaat
vasthouden is het lastigste, weet
ik na decennia gejojo. Ik maak
mediteren een vast onderdeel van
mijn dag, om me bewust te wor
den van automatismen in mijn
gedrag. Jaren heb ik nare gevoe
lens verward met honger en
pakte ik zonder erbij na te den
ken wat te eten.
Ik ga ook hardlopen, en blijk
het leuk te vinden. Kort daarna
zit ik bij een sportdiëtist voor een
probleem dat ik nooit had ver
wacht: ik eet inmiddels zo gezond
en beweeg zo veel dat ik ondanks
borden vol groente te weinig
calorieën binnenkrijg. Bij al die
groente en magere kip kan ik
best een handje cashewnoten
meewokken, blijkt.
En dan is er nog mijn carrière.
Dat ik niet mijn oude leven als
journalist met 80-urige werk
weken kan oppakken, is duidelijk.
Gelukkig heeft een decennium
aan structureel overwerken een
groot voordeel: ik heb het spaar
geld om me op iets anders te kun
nen oriënteren zonder gelijk in
de financiële stress te schieten.
Daarom zit ik vandaag in het
vliegtuig. Ik ben eerder in Nieuw-
Zeeland geweest en toen vond ik
het er fantastisch. Bovendien
wacht een goed aangeschreven
opleiding tot docent Engels. Les
geven vind ik leuk - van 2005 tot
2009 doceerde ik journalistiek
aan twee universiteiten - maar
dat is niet de echte reden. Na
zeven boeken in het Nederlands
wil ik het boek over mijn ge
wichtsverlies in het Engels schrij
ven. De opleiding is een snelle
manier om mijn taalvaardigheid
op te krikken.
Of het lukt om op de Engels
talige schrijversmarkt binnen te
breken? Geen idee. Maar dat vind
ik niet langer een reden om het
niet te proberen. Bovendien is het
van later zorg. Eerst een vliegreis
van meer dan een dag.
Boven Irak gebeurt waar ik aan
het begin van de vlucht al bang
voor was: turbulentie. En ik ben
net zo angstig als vroeger. Ik
begin om me heen te kijken, eerst
zoekend naar geruststelling, dan
naar afleiding. Onderdrukking.
Totdat ik besef dat ik opnieuw
controle probeer te krijgen over
iets waar ik geen invloed op heb.
Net als bij de paniekaanvallen.
En ik hou op te proberen mijn
angst te beheersen. Het vliegtuig
trilt nog net zo hard, maar ik
merk opeens dat ik glimlach.
Leren loslaten. Met die lessen zal
ik vast de rest van mijn leven
bezig zijn.
wg magazine 31
Let go kost €16,95
en is te koop in
elke boekhandel
(€14,95 via
lboek.nl). Het
ebook is verkrijg
baar op Amazon.nl
voor €8.
