'Er wordt
gedaan alsof je
zonder partner
nietgelukkig
kuntzijn'
Vanachter haar inktvissalade in een Itali
aans restaurant knikt culinair journalist
en Heel Holland A'a/cf-jury 1 id Janny van
der Heijden naar de overkant. Naar de
mannen, vrouwen, kinderen die het
Rotterdamse Centraal Station vrijwel
allemaal verlaten met een snack in de
hand. Een saucijzenbroodje. Een rook-
ïen frikandel.
Van der Hl^clen (62) gruwelt bij het
zien van ene laatste frituurhap. „Dat vind
ik zo goor. Ik begrijp werkelijk niet dat
mensen dit eten."
Er zijn niet zo veel andere etenswaren
die Van der Heijden (hooggehakt, haren
in model, stevige parelketting om de
hals) niet blieft. Hoewel, konijn behoort
ook niet tot haar favoriete gerechten.
Terwijl de overlevering dit wil: op
3 september 1954, toen de geboorte van
Van der Heijden zich aandiende, wilde
haar moeder het fornuis eigenlijk niet
verruilen voor het kraambed. „Ze had
net konijn in de pan zitten."
Vrijwel elk gespreksonderwerp weet
Van der Heijden terug te brengen tot
eten. Informeer naar haar jeugd en ze
vertelt al gauw dit: „Mijn vader noemde
mijn moeder wel Mina Bakgraag, dat
was vroeger een stripfiguur. Mijn moeder
bakte elk weekeinde; haar mokkataart
was zo ongelooflijk zwaar, daar kon je
maar een klein stukje van op. Ze was
nogal kwistig met boter en room."
„Ik denk dat je het niet serieus genoeg
kunt nemen. Omdat we voor mijn gevoel
het contact met de aarde verliezen, niet
meer weten waar ons eten vandaan
komt. De natuur geeft ons alles om te
groeien. Elke kleur heeft zijn eigen
voedingsstoffen. Dus als je maar genoeg
verschillende kleuren eet, eet je vanzelf
uitgebalanceerd. Maar wij denken dat
we van alles kunnen verbeteren, dat
de industrie beter is dan wat de aarde
ons geeft.
„En daar komen alle voedselhypes nog
eens bij. Wat me momenteel stoort is
het enorme narcisme van sommigen die
publiceren over eten. Van die mensen die
op sociale media de hele dag uitventen:
'Ik ben slank, ik ben mooi en als je wilt
„Helemaal niet, want mijn moeder
kookte alles vers. De tegenwoordige
angst voor suiker is echt idioot. In een
vers, normaal voedingspatroon past echt
wel een stukje taart. Waar ik stelling
tegen neem zijn alle verborgen suikers,
die de industrie in ons eten stopt op
plekken waar ze echt niet horen. Kijk
naar de mensen die uit het station
komen. Daar is alles voorhanden, je
gooit het zo naar binnen - zonder er
bij na te denken."
worden zoals ik moet je eten zoals ik'.
Daar erger ik me wild aan, want het hele
woord wij en waar eten óók voor bedoeld
is - delen - komt er niet aan te pas.
Niets verbindt zo als eten. We kunnen
veel van andere culturen leren, juist door
samen te eten."
Uw twee zoons zijn al lang en breed het
huis uit, u bent al zo'n vijftien jaar ge
scheiden en woont sindsdien alleen. Veel
mensen zeggen: 'Als ik alleen leef, ga ik
niet elke dag koken voor één persoon'.
„Ik kook nog steeds elke dag, dat is een
cadeau aan mezelf. We gaan koken zien
als een verplichting, als een last. Terwijl:
wat is er mooier dan voor jezelf iets
lekkers en goeds bereiden en daarvan
genieten."
„Het wordt als mislukking gezien, er zou
iets aan het leven ontbreken. Maar kijk
naar mij: ik heb het leukste werk van de
wereld, vrienden, twee kinderen op wie
ik mateloos fier ben, twee kleinkinderen
op wie ik zo mogelijk nog trotser ben, ik
heb alles wat ik wil. Moet ik dan toch
zeggen: ik mis nog iets in mijn leven? Ik
vind dat gewoon niet kloppen. Is je leven
zo veel beter als je altijd met iemand
samen bent? Wat is er zielig aan alleen
zijn? Sommige mensen zouden graag
een partner naast zich hebben, maar
dat is iets anders. Er wordt gedaan alsof
je niet gelukkig kunt zijn als dat niet zo
is en dat wil ik bestrijden."
Uw leven draait voor een groot deel
om eten. Maakt u dat soms niet te
belangrijk?
Moeilijk voor een dochter die waarschijn
lijk van gebak hield, maar ook op haar
gewicht wilde letten.
Premier Rutte zei laatst dat op langdurig
leven zonder partner een taboe rust.
10 zaterdag 8 oktober 2016
