4 NI
Marieke van de
Ridder schreef
een brief aan haar
12-jarige zoon Mees
uit Nijkerk, die vorige
week omkwam door
een verkeersongeval.
Die brief verwoordt
zo treffend de angst
van elke ouder,
dat wij hem met
haar goedkeuring
afdrukken.
Wat is iedereen druk met je. Het ongeluk dat jou is over
komen is iedere ouder 'worst nightmare'. In de krant le
zen we niet over: '12 jarige jongen verongelukt', maar
over: 'Mees van de Ridder is omgekomen bij tragisch on
geval'. Alsof de wereld je kende.
Je bent ons mannetje, maar je bent nu ook van iedereen.
Zelfs volslagen onbekenden schrijven over je, of schrijven ons omdat
ze meeleven. Voor ons heb je er altijd al toe gedaan, maar het is of je
er in de wereld om ons heen ook toe doet. Wauw.
Je vader en ik zijn nu lid geworden van de onofficiële club van
ouders die een kind verloren hebben. Uit alle hoeken komen ze of
schrijven ze ons om hun medeleven te betuigen en voor sommigen
is die stap enorm groot. Wat een durf en wat een rauw verdriet is er
bij sommigen van hen. Over één ding is iedereen het eens: dit verlies
nemen we ons leven lang mee, we zullen iedere dag aan je denken
en het leven zal nooit meer zijn zo het was. Dat geeft een dubbel ge
voel: 'Gelukkig, ik zal je nooit vergeten' maar ook: 'Zullen wij ooit
over het verlies van jou heenkomen?!?'
Je vader en ik hebben samen met de meiden aan jouw sterfbed een
afspraak gemaakt. We zullen pal staan voor elkaar, we zullen met el
kaar rouwen en elkaar helpen weer uit het dal te stappen mocht het
nodig zijn. We zullen elkaar vasthouden en een nieuw, ander leven
opbouwen zonder jou. We zullen je nooit vergeten en we zullen je
nooit verzwijgen. We zullen weer plezier krijgen in het leven en we
bouwen in ons hart een monument voor jou. Maar in ons huis en in
ons dagelijkse leven zullen we je laten gaan.
Langzaamaan zullen je spullen worden opgeruimd en verdeeld
worden en als aandenken weggegeven worden of naar het goede doel
gaan. We zullen dozen vullen met aandenkens aan jou en die af en
toe tevoorschijn halen. En dan weer wegbergen. Want op de een of
andere manier moeten we weer door met ons leven en dat gaan we
ook doen. Hoe.Tsja, dat weet ik ook nog niet. Maar het moet en we
gaan het doen. Fay en Meri missen jou zo erg. Allebei op hun eigen
manier. Hun verdriet hakt erin. Maar dan spelen ze ook weer door.
Daar nemen je vader en ik een voorbeeld aan. We huilen, hebben ver
driet, en gaan weer door.
En dan jouw nalatenschap. Die is groter dan alleen je kleding, boe
ken, voetbal en ps4. Jouw nalatenschap is bijzonder. In je leven was
je een fijn mannetje met al je plussen en minnen en was ik zo ape
trots op wat je al bereikt had. Op hoe je omging met je angsten en de
keuzes die je maakte. In je sterven is er iets gegroeid dat groter is. Na
melijk vriendschap, betrokkenheid en loyaliteit. De afgelopen week
hebben we gezien hoe in een grote, uitdijende kring, iedereen, werke
lijk iedereen geschokt is door jouw overlijden en gelijk de keuze
maakt om niet alleen te zijn. Jouw klas, maar ik durf ook wel te zeg
gen dat dit voor meer klassen op Groevenbeek geldt, is zoveel hech
ter geworden. Samen rouwen ze. Samen nemen ze je ieder uur mee
naar een andere lokaal in de vorm van een kaars en je foto. Samen
maken ze een filmpje ter nagedachtenis aan jou, houden een dank
dienst en starten een actie om een shirt van Messi te winnen waar jij
zo'n enorme fan van was. En eerlijk, ze hebben het nog voor elkaar
gekregen ook! Wat een topklas had jij.
Bij Sparta lassen ze alle trainingen op maandag af en op de dag van
je begrafenis wordt er bij iedere wedstrijd een minuut stilte gehou
den. Vlaggen halfstok en het eerste speelt met een rouwband om in
Genemuiden. Daar staat jouw foto ook levensgroot op het scorebord.
Rillingen over mijn rug.
Onze vrienden en familie staan pal en zorgen voor ons. Er wordt
gekookt, gewassen, geruimd en koffie gezet. Boodschappen gedaan.
Iedereen naar eigen kunnen. Maar zij maken het mogelijk dat vele
honderden mensen ons thuis de hand hebben kunnen schudden.
Net als de melkers. Nog voor we wat konden vragen, hadden ze gere
geld dat we nergens op aan hoefden te kijken. Alle koeien zijn gemol
ken en als dat niet zonder slag of stoot ging, hielpen ze elkaar. Net als
het inkuilen van de mais wat een flink project is. Heel veel mannen
stroopten hun mouwen op en gaven hem van jetje.
Je eigen vrienden namen in de kerk op een bijzondere manier af
scheid van je. In hun eigen bewoordingen omschreven ze het plezier
dat ze met je hadden gehad en schonken je een echte Barqavoetbal.
Door al deze vriendschappen, door al deze betrokkenheid en loyali
teit hebben wij kunnen rouwen. En neem van mij aan dat dat hard
werken is. Gelukkig hebben we deze week hieraan kunnen besteden
en ik ben iedereen meer dankbaar dan ze ooit zullen beseffen.
Ja Mees, daar ben je dan, veilig in Jezus' armen. Wij moeten het
hier zonder jou doen. Maar je grote geschenk van Vriendschap met
een hoofdletter V ebt door. Ik word er stil van en zet mijn woorden
maar op papier.
Mannetje mannetje. Ik ben je kwijt, hartstikke kwijt. Ik had nog zo
veel foto's van je willen hebben op insta. Nog zoveel was voor je wil
len wassen. Ik had willen weten wat je zou worden. Ik had.Ik heb
niks meer te willen. Ik ben je kwijt. Gelukkig is daar dat doorkijkje
naar later; Hij belooft dat jij het nu goed hebt. Daar houd ik mij aan
vast. Geen angst en geen frustraties meer. Geen ziek
zijn en geen lijden; maar ook geen knipoog meer naar
mij.
Dag vriend.
Je liejhebbende Moeder
woensdag 5 oktober 2016
Mannetje mannetje,
