21
Ze gaat op
zijn tijd graag
naar de kroeg en
houdt van Adele en
Amy Winehouse. Lucie
Horsch is een gewone
17-jarige, maar ook een al
een ware blokfluitvirtuoos.
Voor de oude(re) generaties is de
blokfluit het instrument dat, door de
verplichte lessen op de lagere school,
bepaald niet tot de opwindendste
jeugdherinneringen behoort.
„Het heeft de blokfluit inderdaad
niet per se goed gedaan", zegt Lucie
Horsch (17). „Kinderen kwamen wel
iswaar in aanraking met het instru
ment, maar het was geen vrije keu
ze. Veel mensen associëren de blok
fluit nog altijd met het moeizaam
klassikaal oefenen van liedjes als
Hoedje van papier en Zeg ken jij de
mosselman."
Lucie Horsch debuteert met het al
bum Vivaldi, dat verschijnt bij Decca,
het vermaarde Britse klassieke label
dat alleen de allergrootsten in hun
genre vastlegt. Dat de leerlinge van
het Amsterdamse Barlaeus Gymna
sium bovendien nog zo jong is, is
veelzeggend over haar uitzonderlijke
virtuositeit. Ze leerde het instru
ment kennen toen ze vijf was en een
muziekuitvoering van twee meisjes
op school bijwoonde. Dat ze sowieso
een instrument zou gaan bespelen
stond vast: Lucie Horsch komt uit
een in notenbalken opgetrokken
nest.
Haar ouders zijn cellisten: vader
bij het Koninklijk Concertgebouw
orkest, moeder freelancer bij verschil
lende orkesten en haar broer Caspar
studeert viool aan het conservato
rium. „Mijn ouders zagen de blok
fluit als instapinstrument, maar sa
men met mij ontdekten ze dat het
een rijk instrument is. Ik wilde so
wieso wat anders dan de familie. Dat
zijn allemaal strijkers tenslotte. Wat
dat aangaat ben ik eigenwijs. En
soms een beetje koppig." Lucie
Horsch is een spontane, onbezorgde
Waarom
denken
mensen dat
het er bij
klassieke
muziek altijd
zo heftig aan
toe gaat?
17-jarige. Ze houdt van Adele en
Amy Winehouse en 'af en toe chil-
len' met vrienden thuis of in de
kroeg. Met drie vriendinnen ging ze
onlangs op vakantie naar Berlijn en
Kopenhagen. Zonder blokfluit.
Het is niet het beproefde beeld dat
menigeen heeft van een jonge virtu
oos, die door de druk van strenge
ouders en met Spartaanse tucht elk
vrij uurtje repeterend doorbrengt,
op weg naar een klaterende carrière.
„Mijn vader en moeder pushen
mij nooit, ik heb niet van die tennis-
ouders." En van de beladen term
wonderkind wil ze helemaal niets
weten. „Wat is dat? Iemand die los
staat van de werkelijkheid en in zijn
eigen spirituele wereld leeft. Nee,
dank je. Waarom denken mensen
dat het er bij klassieke muziek altijd
zo heftig aan toe gaat? Aan iemand
die elke dag een paar uur gepassio
neerd elektrische gitaar speelt wordt
nooit gevraagd of hij het erg vindt zo
intensief te studeren? Bij klassiek
wordt het bijna als een straf gezien.
Maar ik geniet ervan. Anderen stort
ten zich op hockey - ik op de blok
fluit." Haar eerste cd is niet alleen de
vrucht van talent, maar ook van hard
werken, zegt ze. „Met alleen talent
kom je er echt niet, al ben je nog zo
muzikaal. Je moet studeren, uren
draaien." Dagelijks is dat voor Lucie
Horsch anderhalf uur blokfluit en
twee uur piano, haar andere favorie
te instrument. Van de vermaarde Ne
derlandse blokfluitist Walter van
Hauwe krijgt ze wekelijks privéles
aan het Conservatorium van Amster
dam.
„Wat ik zo mooi aan de blokfluit
vind? Voor mij is het een heel puur
instrument, dat het dichtst bij de
stem staat. Je adem komt meteen in
het instrument en dat maakt het te
gelijk zo moeilijk. Als je nerveus
bent en je trilt, hoor je dat meteen.
De klank is altijd kwetsbaar. Het is
in die zin een genadeloos instru
ment." Ze heeft thuis zo'n twintig
houten fluiten: van de kleine soprani-
no tot alt-, tenor- en basblokfluiten.
In vergelijking met haar docent is
dat een bescheiden bosje. Die bezit
er 250. Een nieuw exemplaar kost cir
ca 1.200 euro, een schijntje vergele
ken bij een viool of cello. „Maar na
acht jaar is een fluit wel op", zegt ze.
„Door de condens zet het hout uit
en raakt het aangetast." Haar talent
bracht haar voor concerten naar Ca
nada, Zwitserland, Oostenrijk en
Noorwegen. In de VS speelt ze bin
nenkort met het Los Angeles Cham
ber Orchestra werken van Antonio
Vivaldi en Giuseppe Sammartini,
componisten uit de baroktijd waarin
de blokfluit zijn hoogtijdagen beleef
de.
Hoe kijkt haar vriendenkring tegen
haar bijzondere bestaan aan? Lucie
Horsch: „In het begin zeiden ze wel:
blokfluit, is dat niet saai? Toen ze me
hoorden spelen op een schoolavond,
was er niets dan respect."
„Ik ben mezelf, zeg niet tegen de
gymleraar dat ik niet meedoe met
handbal om mijn vingers te sparen.
Al ben ik overigens geen sporttype.
Ik ben meer denker dan doener."
Toen in Londen een interview stond
gepland met de Britse krant The
Guardian, werd ze door de platen
maatschappij uitgenodigd een media
training te volgen. Niks voor haar.
„Ik houd me niet aan al die trucjes,
zoals de vraag herhalen in je ant
woord tijdens een interview. In de
muziek is het belangrijk dat je je ei
gen persoonlijkheid behoudt. Ik ben
blij dat ik eigenzinnig durf te zijn."
dinsdag 4 oktober 2016
Arno Gelder
'Wonderkind?
Nee, dank je!9
44
Lucie Horsch
