'Ik hou spirituele
tegeltjeswijsheden tegen
het licht en kantel ze'
zijn in een nieuwe relatie als twee ge
scheiden processen die naast elkaar kun
nen bestaan. Mijn nieuwe vriend Het
Financieele Dag&Zad-columnist Onno
Aerden, red.) gunt mij die ruimte en dat
zie ik als teken van liefde. Ik kwam hem
tegen achter de schermen bij Pauw. Hij
was er als adviseur, ik was te gast. Ik had
het vooraf niet zo op hem. Vond hem een
buitenkantmannetje dat veel schreef
over mooie spullen, feestjes, auto's en
reisjes. Dat boeit mij niet zo. Maar toen
ik die avond naast hem stond, voelde dat
prettig. Er was geen sprake van geflirt,
maar ik vond het ongelooflijk lijn om
bij hem in de buurt te zijn. Soms weetje
lichaam dingen eerder dan je hoofd. Ik
vertrouw op dat instinct. Dus toen hij
mij later via Twitter benaderde om wat te
gaan eten, zei ik ja. Ik moest dit een kans
geven. Ik schoof aan tafel en we zaten
meteen eindeloos te kletsen.
„Ik ga nog steeds voor de liefde, meer
dan ooit. Ik heb een bodem in mezelf
gevonden om op te staan en door die
bodem kun je nooit heen zakken. Mijn
eigen soevereiniteit geef ik niet zomaar
weer prijs, maar misschien kun je wel
vollediger en zuiverder liefhebben als je
die autonomie hebt verworven."
„Met collega en vriendin Marion Pauw
ben ik bezig met Hotel Hartzeer, een gids
vol humor om te laten zien dat je na alle
ellende een leuker en sterker mens kunt
worden. Ik krijg veel mails van vrouwen
met liefdesverdriet die mij advies vragen.
Mijn antwoord is dat ze zich aan hun
rouwproces moeten overgeven. Ik zeg:
laat je maar vallen, dan val je zacht.
Bied geen weerstand aan je emoties.
„Verder ben ik bezig met een boekje
waarin ik spirituele tegeltjeswijsheden
als 'het is zoals het is' fileer. Of: 'als je
een minuut boos bent, verlies je zestig
seconden geluk'. En: 'laat het los'. Hele
volksstammen communiceren tegen
woordig met elkaar in dit idioom. Via
Instagram, Twitter, Facebook en face to
face. Ik erger me aan het gemak en
opportunisme waarmee deze spreuken
worden gedebiteerd. Ze zijn verworden
tot holle frasen, waardoor elke vorm van
verdere communicatie staakt. Je roept
zoiets en je hoeft verder niet echt geïnte
resseerd te zijn. Als het maar mooi klinkt
met de hashtag happy. Een spirituele
roze suikerlaag om de boel glad te strij
ken. Ik probeer die spreuken tegen het
licht te houden en te kantelen, zodat ze
weer kunnen inspireren."
„Nee hoor, dat is wie ik óók ben. En ik
maak het de mensen en mijzelf niet mak
kelijk met die ongebruikelijke combina
tie van historische romans en boeken
over persoonlijke groei. Het kan verwar
ring zaaien. Maar het hoort nu eenmaal
bij me om me in spiritualiteit te verdie
pen en mijn kont tegen de krib te gooien.
Een tegengeluid tegen de heersende
spirituele codes te laten horen.
„Nadeel is dat het publiek soms denkt
dat ik esoterische toestanden in mijn
romans verwerk. Dat ik mijn personages
wijsheden a la Paulo Coelho laat opdis
sen. Want dat verafschuw ik. Het verhaal
moet voor zichzelf spreken."
„Ja. Ik verkoop geen aantallen zoals Sas-
kia Noort, maar ik kom rond van de pen.
Van Vloed en Gisèle samen zijn meer dan
honderdduizend exemplaren verkocht. Ik
prijs me gelukkig dat ik geen dagvoorzit
terschappen van bedrijven hoef te doen
om mijn hypotheek te kunnen betalen. Ik
maak columns, geef lezingen in het land
en kan me om de twee, drie jaar langere
tijd volledig met een roman bezighou
den. Dat is mijn grootste geluk en ik
ervaar dat als ongekende luxe. Want ik
weet nog hoe ik vijftien jaar geleden wor
stelde. Overdag was ik journalist, in de
avonduren werkte ik aan mijn boek. Na
een dag werken moest het uit mijn tenen
komen. Dat is overleven."
„Als schrijver hen je op een bescheiden
manier bekend. Waar ik van geniet is
dat ik een sponsor heb die geregeld
vraagt of ik een mooie jurk nodig heb
voor een tv-optreden, die krijg ik dan
toegestuurd. Dat is fijn, ik blijf wel een
meisje. Het zijn - net als uitnodigingen
voor allerlei gelegenheden - de leuke
dingen van een beetje comfortabele
bekendheid."
„Schrijvers zijn nooit superbekend. Maar
actrices worden wel op straat nagestaard
en aangesproken, dat lijkt me soms ver
velend. En ze verschijnen in de bladen.
Dat geldt voor mij ook wel, maar de ver
halen daarin over mijn privéleven laat ik
van me afglijden als water van een vette
eend. Het betekent niks, het maakt geen
deel uit van mijn dagelijkse realiteit.
Doordat mensen mijn boeken lezen,
begeef ik mij in het publieke domein.
De gevolgen neem ik voor lief. De ene
keer zijn dat leuke bijkomstigheden, de
andere keer is het een noodzakelijk
kwaad.
„Ik zie die bekendheid als een bijpro
duct van mijn kunst. Voor mijn hoofd
personage, prima donna Geraldine
Farrar, geldt dat ook. Terwijl Lou Telle-
gen juist verslaafd was aan publieke
aandacht en aanzien. Hij leefde van zijn
status. Een zucht die je vandaag de dag
steeds meer ziet. Het draait niet om:
wat wil en kan ik de wereld brengen,
wat heb ik te bieden, maar om: hoe
word ik bekend? Dat is het streven. Ter
wijl roem snel uitgewerkt raakt. Roem
biedt een soort schijnzekerheid: de zoe
kenden voelen zich veilig, want er wordt
van hen gehouden. Roem is een parfum
dat je zelf niet ruikt, alleen anderen. Het
is ijl en vervliegt bijzonder snel en uitein
delijk ruikt niemand het meer."
magazine 13
Je verwerkt je ervaringen nu ook in een
gids voor mensen met hartzeer?
Je wilde toch af van die associatie met
spiritualiteit?
Kun je leven van het schrijven?
Geniet je erg van je bekendheid?
Wanneer ben je dan oncomfortabel
bekend?
