'Ik wil geen bittere vrouw
zijn. Iemand die roept:
ik geloof niet
meer in de liefde'
rf
paspoort
Susan Smit
A
onverwacht uit haar leven vertrok. Ze
was destijds net bezig met hartverscheu
rende liefdesscènes voor De eerste vrouw,
waardoor haar gescheiden werelden
- 'ik leef half in fictieland, half in de
werkelijkheid' - even daadwerkelijk
leken samen te vallen.
„Nee, ik heb het nog niet helemaal ach
ter de rug. Ik ben nu ruim een jaar ver
der en ben nog steeds bezig de laatste
restjes rouw en boosheid op te ruimen.
Want die zijn er. Wat denk je dat ik voel
als hij de kinderen komt ophalen? Als ik
hem met hen op het voor- en achterzitje
de straat uit zie gaan? Het is alsof mijn
hart mee verdwijnt op die flets.
„Die scheiding was niet mijn keuze.
Ik ben in volle overtuiging met hem aan
kinderen begonnen. De jongste was bij
wijze van spreken net van de borst af
geloof niet meer in de liefde. Achteraf zie
ik dat ik al langer geen contact met hem
kreeg en dat hij zich emotioneel terug
trok en openstond voor anderen."
„Ik ben een waarheidszoeker, zowel in
mijn werk als in het dagelijks leven en
ik wil doorgaan met graven en confron
teren tot ik op iets rauws, iets echts stuit.
Maar ik heb door die breuk geleerd dat
niet alles boven tafel hoeft: mensen vin
den dat gespit vervelend en gaan daar
door ontwijkend gedrag vertonen. Er is
een begin van begrijpen, maar tegelijker
tijd een soort van berusting dat ik het
nooit helemaal zal snappen."
„Zeker. In het begin zat ik mentaal
compleet aan de grond. Nadat ik mijn
kinderen had uitgezwaaid, lag ik een
uur op de keukenvloer, mijn snuit op
de aarde. Yoga en schrijven waren de
enige dingen die ik aankon. En uithuilen
in de armen van vrienden.
„Ik zakte door de bodem van mijn
bestaan. Begon in mezelf te praten, een
soort hitte die eruit moest. Alsof mijn
brein nog probeerde te fiksen wat al
kapot was. Gedachtecirkels die mij gek
maakten sprak ik hardop uit en dan
klonken ze eigenlijk nogal mal: 'liefde is
ook niet voor mij weggelegd'. Of: 'ik word
nooit meer gelukkig'. Ik hoorde dat die
toen ik hoorde: ik ga weg. Ik was zo ver
rast door de snelheid waarmee het ge
beurde. Nog steeds voelt deze nieuwe
werkelijkheid niet helemaal normaal.
„Ik had en heb verdriet om dat gebro
ken gezin. En ik laat die emotie ook toe.
Anders ga ik het onderdrukken en trans
formeert dat gevoel in bitterheid. En ik
wil geen bittere vrouw zijn. Iemand die
roept: alle mannen zijn hetzelfde. Of: ik
gedachten niet klopten. Door het aan
gaan van dat verdriet en die paniek en
boosheid schoonde ik op. Alsof ik steeds
een emmer modder leeg gooide. En elke
keer dat ik dat deed, kwam er ruimte vrij
die ik weer kon vullen met levenslust."
„Ik zie afscheidnemen en gelukkig ->
magazine li
4 i'
L.'
Geboren: 24 februari 1974
in Leiden.
Opleiding: Culturele Stu
dies aan de Universiteit
van Amsterdam.
Loopbaan Werkt als in
ternationaal fotomodel.
Debuteert in 2001 met het
non-fictieboek Heks. In
2003 verschijnt haar
debuutroman Elena's
vlucht. Schrijft verschil
lende boeken over per
soonlijke ontwikkeling,
zoals Wijze vrouwen.
Bespreekt vier jaar lang
elke woensdag literatuur
in het tv-programma
Goedemorgen Nederland.
Met de historische roman
Vloed (2010), dat wordt
bewerkt tot een toneel
stuk, breekt ze door bij
een groot publiek. Van
daag verschijnt haar
roman De eerste vrouw.
Privé: Heeft een relatie
met Onno Aerden. Uit een
vorige relatie een dochter
van 4 en een zoon van 2.
Ben jij helemaal over de breuk heen?
Begrijp je inmiddels waarom het is
gebeurd?
Maar de pijn is toch wel afgezwakt?
Hoe kun je nog verdrietig zijn terwijl
je ook een nieuwe liefde hebt?
