LIEFDEVOLLE HERINNERING
19
Een week voor zij stierf werd hun echtscheiding formeel uitgesproken.
Zijn rouwproces, vertelt Leonard Snelders, begon dus eigenlijk al veel eerder.
In zijn woning aan de Kaai in
Middelburg hangen haar portret
ten langs de trap naar boven. El
ke dag gaat hij er wel een paar
keer voorbij. Dan kijkt hij in haar
sprankelende ogen, die soms drome
rig, soms uitdagend zijn, half ver
scholen onder het korte, blonde
haar. „Zij was levenslustig, vrijge
vochten en vitaal", zegt Leonard
Snelders (74). „Ik vond haar een aan
trekkelijke vrouw."
Uit zijn eerste huwelijk heeft hij
een zoon. Zijn tweede huwelijk
bleef kinderloos. Hij was al grootva
der toen zijn vrouw in 1994 overleed
en hij een jaar daarna Liebeke ont
moette.
„Een leeftijdsverschil van achttien
jaar. Verfrissend en totaal anders; zij
was overrompelend spontaan en gek
op de natuur. We gingen in weer en
wind eropuit; wandelen, fietsen,
naar het naaktstrand bij Oranjezon."
Liebeke had een uitgesproken me
ning en overal maling aan; omarmde
het ware leven, had veel vrienden en
was wars van opsmuk, protocollen
en etiquetten. Hijzelf had indertijd
de goedlopende zaak Communicatie-
Vorm, maar naar netwerkborrels
kreeg hij haar niet mee, zelfs niet als
het om goede klanten ging: „Alle
maal loos gezwets, zei ze dan." En
heimelijk gaf hij haar gelijk.
Ze kochten een huis in de wijk
Griffioen waar ze op haar initiatief
de tuin vol bamboe zetten en een
enorme vijver aanlegden met com
partimenten en waterplanten. „Kik
kervisjes schepte ze er met haar han
den uit, liet ze in het laagje water tus
sen haar vingers krioelen en daarna
verder zwemmen. Na verloop van
tijd sprongen overal kikkers rond;
prachtig vond ze dat. En altijd in de
aarde wroeten, schoffelen, scheppen,
snoeien en verplanten."
Hun dochter Luna werd geboren.
Liebeke hield intens van het kleine
meisje. En Leonard genoot van die ja
ren: „Taboes bestonden niet. Alles
mocht van elkaar worden gezien en
beleefd. Zij was heel lichamelijk;
veel vrijen, masseren - als ik last van
mijn rug had nodigde zij mij uit:
met mijn buik op de vloer - dan ging
zij bovenop me liggen."
Maar Liebeke had ook iets grilligs
en was soms ongedurig. Na de Hoge
school voor de Kunsten in Arnhem
richtte zij als ruimtelijk vormgever
tentoonstellingen in, onder andere
voor Bas en Mar de Jager Woningin
richting in Kapelle.
Ze werkte bij het UWV als arbeids-
consulente, en tijdens haar laatste le
vensjaren stond ze achter de balie bij
De Drukkery op het Marktplein, uit
nodigend temidden van tijdschriften
en boeken. Tot er in 2008 longkanker
werd geconstateerd.
„Tien jaar daarvoor had zij borst
kanker gehad", vertelt Leonard. „We
vierden toen net de tweede verjaar
dag van Luna. Op en neer reden we
Met het einde
in zicht gooide
zij haar leven
in woede en
wanhoop
radicaal om
naar de Daniel den Hoedtkliniek in
Rotterdam en belandden uiteinde
lijk voor een second opinion in het
Universitair Ziekenhuis in Gent,
waar men een nieuwe operatiete-
chiek voor borstreconstructies han
teerde. Samen gingen we door het
hele traject."
Hij wilde zijn schouders er ook nu
weer onder zetten. Hoop op gene
zing was er echter niet. „Eén keer
zijn we samen verdrietig geweest",
herinnert hij zich. „Maar met het ein
de in zicht gooide zij haar leven in
woede en wanhoop radicaal om. Ze
zette zich tegen mij af; verhuisde bin
nenshuis naar een andere kamer en
creëerde een sfeer van vijandschap
en afstand. 'Raak me niet aan!', zei
ze als we elkaar passeerden. Ze wei
gerde een serie chemo's en ging op
reis."
Soms was ze weken weg. Consul
teerde doktoren, goeroes, therapeu
ten, onderzocht alternatieve genees
wijzen, probeerde geneeskrachtige
kruiden en therapieën. En kwam
dan weer een tijdje terug.
„Ons gezinsleven veranderde.
'Denk maar niet dat ik jou erbij wil
hebben als ik doodga!', riep ze." Zij
zocht waarschijnlijk geborgenheid
en antwoorden, vermoedt hij, maar
antwoorden kon hij haar niet geven.
Hij vroeg eens of zij dan helemaal
niet meer van hem hield, waarop zij
zei dat zij nooit van hem had gehou
den.
Rond die tijd begon zijn rouwpro
ces, zegt hij. Machteloos voelde hij
zich. Het enige wat hij kon doen,
was meewerken aan de afwikkeling
van hun huwelijk, want daar stónd
zij op, hoewel het indruiste tegen
wat hijzelf wilde; ook vanwege Luna
en haar.
Maar ze verkochten het huis, regel
den het co-ouderschap voor Luna en
gingen ieder huns weegs. Het was in
alle opzichten een aderlating, zegt
hij. En dat er niet lang daarna een
rouwkaart werd opgesteld zonder
hem als nabestaande te vermelden,
begreep hij niet.
De begeleiding van hun dochter
biedt hem afwisseling en gezellig
heid. „We hebben een goede band."
En het waren, zegt hij, fantastische
jaren met Liebeke. De foto's van
Spanje, Portugal en Tenerife tonen
een stralende vrouw op zonovergo
ten zandstranden, bij fonteinen op
stadspleinen, in de schaduw van
palmbomen.
„Lijkt het écht alsof zij niet ge
niet?" vraagt hij, en glimlacht. „Ze
kon zo fel en driftig zijn." En na een
korte stilte: „We hebben het nooit
meer kunnen uitpraten. Maar ik blijf
haar zien zoals zij was."
zaterdag 1 oktober 2016
'Ik blijf haar zien zoals zij was'
Liebeke
Peters
29-05-1960
24-02-2010
Jacoline Vlaander
A Liebeke Peters tij
dens hun eerste vakan
tie in Huelva (Spanje),
zomer 1995.
Dit is de laatste aflevering van
'In liefdevolle herinnering'. In deze
rubriek hebben mensen mooie her
inneringen aan een overleden dier
bare gedeeld. Wij danken allen
voor het doen van hun verhaal.
