A
4
ZO
DOEN
WIJ
DAT
Gezond blijven, opvoeden: we zijn er elke dag mee
bezig. Welke lessen leerde jij in het leven en zou je
aan anderen willen overdragen? Vandaag: Manon
Hoogenraad (46) uit Middelburg.
Luister naar je gevoel
Manon: „Ik wist al lang dat ik als
vrouw door het leven wilde, maar
heb mijn gevoelens onderdrukt. Toen
ik vijf was, was mijn lievelingskleur
roze en speelde ik met poppen. Voor
mij voelde dat gewoon natuurlijk.
Maar ik vermaakte me ook zeker met
ander speelgoed. In de kleuterklas
kreeg ik echter op mijn donder, om
dat ik een keer met roze blokken zat
te spelen. Ik was een jongen, dus ik
moest de groene en blauwe pakken.
Toen ik thuiskwam, zei mijn moe
der: 'Je bent een lieve jongen en ik
hou van je zoals je bent.' Ik ben er op
latere leeftijd achter gekomen dat ik
toen dacht: ze houdt van me als jon
gen. Dus als ik anders werd, dan werd
er niet meer van me gehouden. Ik
heb toen onbewust de knop omgezet
en ben de rol van jongen op me gaan
nemen. Ik was zelfs een echte man:
gek op roeien, stapels vrienden, een
beetje een 'popiejopie'.
In mijn puberteit kwam ik erachter
achter dat er iets niet klopte. Maar
hoe kon ik toen weten wat? Ik wist
alleen dat het niet klopte, dat ik an
ders was dan anderen."
Gooi het roer om als je
voelt datje vastloopt
„Ik wilde arts worden, maar werd
niet meteen ingeloot voor genees
kunde. Omdat ik vond dat artsen qua
communicatie veel konden leren van
verpleegkundigen, besloot ik hbo
verpleegkunde te gaan doen. Na het
eerste jaar werd ik wél ingeloot voor
geneeskunde. Maar onder andere
vanwege mijn zoektocht naar mezelf,
de studiedruk en het wedstrijdroeien
kwam die studie niet van de grond.
Ik werd er ongelukkig van, dus be
sloot ik na twee jaar studeren met al
les te stoppen: mijn relatie, het wed
strijdroeien én geneeskunde. Ik be
sloot om mijn studie verpleegkunde,
waar ik veel plezier in had, af te ron
den. Zo kwam ik in de fijne, maar ook
confronterende wereld van de ver
pleging terecht. Confronterend ja,
want ik begreep niet waarom col
lega's wél met lang haar mochten
rondlopen en ik niet.
Toen mijn vrouw zwanger was,
wist ik écht dat het niet goed zat. Ik
voelde een soort jaloezie. Waarom
mag zij wel zwanger zijn en ik niet,
dacht ik. In 2010 liep ik dan ook volle
dig vast en nam ik contact op met de
VU in Amsterdam, hét kenniscen
trum voor transgenders. Daar kon ik
helaas niet terecht, want er was een
wachtlijst van twee jaar. Ik ben toen
overal geweest, bij huisartsen, sek-
suologen, psychologen en coaches.
In 2012 besloten mijn vrouw en ik
om te verhuizen naar Middelburg.
Het was de beste keuze die we ooit
gemaakt hebben. Ik had rust nodig
en dat vond ik niet in een drukke stad
als Utrecht. Toen ben ik ook overge
stapt naar het UZ Gent en ben ik be
gonnen met hormoontherapie. Twee
jaar geleden heb ik de transformatie
Wat heel bijzonder is,
is dat mijn vrouw bij mij
gebleven is. Zij houdt
van mij als persoon
WIE?
volledig afgemaakt met een ge-
slachtsaanpassende operatie."
Steun van je geliefden
is erg belangrijk
„Wat heel bijzonder is, is dat mijn
vrouw bij mij is gebleven. Zij houdt
van mij als persoon. Ik ben ontzet
tend door haar gesteund, maar ook
door mijn drie kinderen.
We hebben het hen pas verteld in
2012, op het moment dat ik de dia
gnose transgender had gekregen.
Toen ik die zekerheid nog niet had,
wilde ik ze er nog niet mee confron
teren.
Dat was wel een moeilijke periode:
zodra de kinderen naar school waren,
ging ik terug naar boven om me als
vrouw te kleden. En voordat ze weer
thuiskwamen, kleedde ik me weer
als man. Natuurlijk vonden de kinde
ren het gek toen we het aan hen ver
telden. Maar ik heb hen gezegd dat ik
hun papa ben en dat ik altijd hun
papa zal blijven. Ik doe ook nog
steeds 'papa-dingen' met hen. Zo
help ik hen met klussen en ga ik mee
als ze gaan sporten. Ze noemen mij
ook nog altijd papa. Voor de buiten
wereld is dat gek natuurlijk, maar zij
hebben er geen last van.
Mijn ouders hadden er wel moeite
mee. Pas toen ik begon met de hor
moonbehandelingen, hadden ze door
dat het serieus was. Nu noemen ze
me ook gewoon 'Manon' en hebben
ze het over hun dochter. Mijn vader
begrijpt het niet, maar hij heeft het
geaccepteerd."
dinsdag 27 september 2016
PZ
'Ik was zelfs
een echte
man, een
popiejopie'
Gertie de Boey
—Manon Hoogenraad
r.
t'
Manon Hoogenraad
(46) uit Utrecht,
woont in Middelburg.
Werkt als transgen-
dercoach: coaching-
walcheren.nl. Is ge
trouwd met Karin (46)
en heeft drie zonen:
Thijs (16), Jasper (14)
en Niels (11). Hun hond
heet Jill. Houdt van
koken, klussen, tuinie
ren en tuinmeubels
maken met haar
zonen.
Manon Hoogenraad,
hier met hond Jill,
begon op haar veer
tigste met haar trans
formatie tot vrouw.
FOTO'S CAMILE SCHELSTRAETE
